Ο πιλότος της συριακής αεροπορίας Ragheed Al-Tatari πριν και μετά τη φυλάκισή του. Κολάζ που δημιουργήθηκε στο Canva Pro από τον Rami Alhames, χρησιμοποιώντας στιγμιότυπα οθόνης από το βίντεο YouTube, που ανέβηκε από τον χρήστη boschev. Δίκαιη χρήση.

Το όνομα του Ragheed Al-Tatari έχει γίνει σύμβολο ηθικού θάρρους στο πλαίσιο της βίαιης ιστορίας του συριακού καθεστώτος. Πρώην πιλότος στη συριακή Πολεμική Αεροπορία, ο Al-Tatari πήρε μια απόφαση, που του κόστισε 43 χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή: αρνήθηκε να βομβαρδίσει την πόλη Χάμα το 1982. Εκείνη την εποχή, η Χάμα είχε ξεσηκωθεί ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς του Χαφέζ αλ Άσαντ και η απάντηση του καθεστώτος ήταν καταστροφική.

Άρνηση στρατιωτικών εντολών

Ο Σύριος πρόεδρος Χαφέζ αλ Άσαντ μαζί με τον αδελφό του, Ριφάατ αλ Άσαντ, σε στρατιωτική τελετή στη Δαμασκό, 1984. Ελεύθερη χρήση, μέσω Wikimedia Commons .

Υπό τις διαταγές του Άσαντ, ο συριακός στρατός εξαπέλυσε πλήρη επίθεση στην πόλη με επικεφαλής τον αδελφό του, Ριφάατ Άσαντ, μια από τις πιο βάναυσες καταστολές στην ιστορία της σύγχρονης Συρίας. Χιλιάδες πολίτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της σφαγής. Ο Patrick Seale, γράφοντας στο The Globe and Mail, χαρακτήρισε την επιχείρηση ως ένα «όργιο δολοφονίας, καταστροφής και λεηλασίας δύο εβδομάδων», που κατέστρεψε την πόλη και σκότωσε τουλάχιστον 25.000 κατοίκους. Ο Al-Tatari, ωστόσο, δεν μπορούσε να πιέσει τον εαυτό του να εκτελέσει τις εντολές. Αντιμέτωπος με την τρομακτική προοπτική να βομβαρδίσει αμάχους, επέλεξε να αψηφήσει τους ανωτέρους του και αντ’ αυτού αρνήθηκε να συνεχίσει την αποστολή. Για την πράξη της περιφρόνησής του, το συριακό καθεστώς τον καταδίκασε σε έκτακτη φυλάκιση 43 ετών. Η πράξη συνείδησής του όχι μόνο θα άλλαζε τη ζωή του, αλλά θα αντηχούσε βαθιά στη συλλογική μνήμη των Σύριων, ειδικά στη Χάμα.

Σύμφωνα με την Ένωση Κρατουμένων και Αγνοουμένων της φυλακής Σαϊντνάγια, ο Al Tatari και τρεις άλλοι πιλότοι συνελήφθησαν το 1980, επειδή αρνήθηκαν να πραγματοποιήσουν αεροπορικές επιδρομές στο Κυβερνείο της Χάμα.

Ο διοικητής της μοίρας και ένας άλλος πιλότος αναζήτησαν καταφύγιο στην Ιορδανία, ενώ ο Al-Tatari και ένας συνάδελφός τους επέστρεψαν στην αεροπορική βάση τους στο Χαλέπι χωρίς να ολοκληρώσουν τις προγραμματισμένες αεροπορικές επιδρομές. Αν και ο Al-Tatari κατηγορήθηκε για ανυποταξία, το δικαστήριο τον απάλλαξε τελικά από τις κατηγορίες, αναφέροντας ότι, ως υφιστάμενος αξιωματικός, είχε συμμορφωθεί με τις οδηγίες του διοικητή του να ακυρώσει την αποστολή.

Παρά την αθώωση, το δικαστήριο αποφάσισε να τον παύσει από τη στρατιωτική του θητεία. Όταν επέστρεψε στη Συρία, αφού αθωώθηκε και το αίτημά του για άσυλο απορρίφθηκε στην Αίγυπτο, κρατήθηκε αμέσως ούτως ή άλλως στο αεροδρόμιο της Δαμασκού στις 24 Νοεμβρίου 1981.

Κρυμμένος στη φυλακή για χρόνια

Ο Al-Tatari βασανίστηκε βάναυσα στη φυλακή της Γενικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.

Στη συνέχεια, στη φυλακή Μεζέχ, κρατήθηκε χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία. Το 1982 οδηγήθηκε ενώπιον κατ’ εξαίρεση στρατοδικείου για λίγα λεπτά, χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση, δημόσια ανακοίνωση ή απευθείας ενημέρωση. Αργότερα το ίδιο έτος, ο Al-Tatari μεταφέρθηκε στη διαβόητη φυλακή της ερήμου Ταδμούρ , όπου παρέμεινε για 21 χρόνια.

Μετά το 2001, μεταφέρθηκε στη φυλακή Σαϊντνάγια και πέρασε εκεί δέκα χρόνια, τα οποία ήταν τα πιο δύσκολα στην ιστορία της φυλακής, ειδικά το 2008, όταν οι κρατούμενοι επαναστάτησαν και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη μέγιστη βαρβαρότητα.

Η ιστορία του Al-Tatari παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό άγνωστη στον ευρύτερο κόσμο για πολλά χρόνια, μέχρι το 2005, όταν είχε την πρώτη του ευκαιρία να δει τον μονάκριβο γιο του, Wael. Το 2011, σε μια στάση ενάντια στις συνθήκες του περιορισμού του, αρνήθηκε να φορέσει τα ρούχα της φυλακής, που του είχαν επιβάλει οι Αρχές των φυλακών της Άντρα, όπου δεν του επέτρεψαν να δει τους συγγενείς και τους φίλους του και έζησε κάτω από τρομερές ανθρωπιστικές συνθήκες, όπως οι υπόλοιποι κρατούμενοι, που κατέληξαν στις φυλακές του καθεστώτος Άσαντ.

Απελευθέρωση και τιμή

Ο ιμάμης του τζαμιού Mohamed al-Hamed στη Χάμα τίμησε τον Ragheed Al-Tatari χαρίζοντάς του ένα χρυσό σπαθί στο όνομα του λαού της Χάμα, σύμβολο γενναιότητας και ανυπακοής. Φωτογραφία μέσω @Asmaa59475027

Οι δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης απελευθέρωσαν δεκάδες χιλιάδες κρατούμενους από τις συριακές φυλακές μετά την ανατροπή του καθεστώτος του πρώην προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ. Μετά από 43 χρόνια, ο Al-Tatari είδε το φως της δημοσιότητας και έφυγε για πρώτη φορά από τη φυλακή, αφού τα μαλλιά του είχαν γκριζάρει και το πρόσωπό του είχε ζαρώσει, απεικονίζοντας μια χαμένη ζωή πίσω από τα κάγκελα.

Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων θεωρούν τον Al-Tatari ως τον μακροβιότερο πολιτικό κρατούμενο στη Συρία. Από πολλούς αναφέρεται ως «κοσμήτορας των Σύριων κρατουμένων». Σήμερα, ο Al-Tatari επέστρεψε στους δρόμους της Συρίας μετά από μια μακρά και πικρή δοκιμασία και οι φωτογραφίες στο X (πρώην Twitter) έδειχναν τον πρώην πιλότο να χαμογελά, αφού απέκτησε την ελευθερία του.

Σε μια ισχυρή πράξη αλληλεγγύης και σεβασμού, ο λαός της Χάμα, που εξακολουθεί να στοιχειώνεται από τις αναμνήσεις της σφαγής του 1982, τον τίμησε. Του χάρισαν ένα χρυσό σπαθί, σύμβολο γενναιότητας και ανυπακοής, αναγνωρίζοντας την ακεραιότητα και το θάρρος του απέναντι σε ένα από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα της σύγχρονης ιστορίας.

Ο λαός της επαρχίας Χάμα στη Συρία τίμησε τον πιλότο Ragheed al-Tatari, αφού πέρασε 43 χρόνια στις φυλακές του καθεστώτος Άσαντ, λόγω της άρνησής του να εκτελέσει εντολές βομβαρδισμού αμάχων στην πόλη τη δεκαετία του '80 κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Χαφέζ αλ-Άσαντ.

Ο Al-Tatari συνελήφθη ως ταγματάρχης σε ηλικία 27 ετών και αφέθηκε ελεύθερος σε ηλικία 70 ετών από την κεντρική φυλακή στο Ταρτούς, αφού οι ομάδες της αντιπολίτευσης πήραν τον έλεγχο πόλεων υπό τον έλεγχο του καθεστώτος και απελευθέρωσαν κρατούμενους στο τις φυλακές εκεί, με τον Μπασάρ αλ Άσαντ να καταφεύγει στη Ρωσία.

Για τον λαό της Χάμα, η περιφρόνηση του Al-Tatari ενάντια στις εντολές του Άσαντ χρησίμευσε ως πράξη ηθικής διαύγειας, σε μια εποχή που η επιβίωση συχνά σήμαινε συνενοχή. Το γεγονός ότι ο λαός της Χάμα επέλεξε να τιμήσει τον Al-Tatari δεκαετίες αργότερα, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να διαγράψει τέτοιες ιστορίες αντίστασης, λέει πολλά για τη διαρκή κληρονομιά της ακεραιότητας. Είναι επίσης μια απόδειξη του πώς η μνήμη και η δικαιοσύνη μπορούν να αντέξουν ακόμη και τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα.