Μια μητέρα καλύπτει το στόμα της για να μην φωνάξει τα παιδιά της για να τους δώσει μια ευκαιρία να επιβιώσουν. Στιγμιότυπο οθόνης (22:28) από το Επεισόδιο 1 του “Attack on Titan” στο YouTube. Δίκαιη χρήση.

Αυτό το κείμενο, γραμμένο από τον Saleh Jamal Safi, δημοσιεύτηκε αρχικά από το We Are Not Numbers στις 12 Ιανουαρίου 2024, ως προσωπική αφήγηση εν μέσω του αδιάκοπου βομβαρδισμού της Γάζας από το Ισραήλ. Παρουσιάζεται ως η αφιλτράριστη μαρτυρία ενός μάρτυρα πολέμου και έχει δημοσιευτεί στο πλαίσιο συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου με το Global Voices.

Γιγάντια τέρατα επιτίθενται σε ένα χωριό και τα πόδια μιας μητέρας παγιδεύονται κάτω από τα ερείπια του κατεστραμμένου σπιτιού της. Ανίκανη να περπατήσει, διατάζει τον γιο της να την αφήσει πίσω και να φύγει με την αδερφή του σε ασφαλές μέρος. 

«Έρεν, πάρε την Μικάσα και φύγετε!»

«Θέλω να τρέξω! Οπότε βιάσου και φύγε από εκεί!» λέει ο Έρεν.

«Τώρα! … Τα πόδια μου είχαν συνθλιβεί από τα ερείπια. Ακόμα κι αν βγω έξω, δεν μπορώ να τρέξω. Καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;»

«Τότε θα σε κουβαλήσω εγώ!» απαντά ο Έρεν.

«Γιατί δεν με ακούς ποτέ;! Τουλάχιστον άκουσέ με μια τελευταία φορά!», λέει η μαμά.

Ακριβώς τότε, φτάνει ένας ενήλικας γείτονας, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να σώσει τη μητέρα εγκαίρως, αρπάζει και τα δύο παιδιά και τα παίρνει μακριά. Η μητέρα καλύπτει το στόμα της για να μην φωνάξει προτρέποντάς τα να μην την εγκαταλείψουν.

Αυτή η οδυνηρή σκηνή είναι από το πρώτο επεισόδιο της δημοφιλούς ιαπωνικής τηλεοπτικής σειράς άνιμε, που βασίζεται στο κόμικ Attack on Titan. 

Θα μπορούσε αυτή η σκηνή να συμβεί στην πραγματικότητα; Απολύτως όχι — τουλάχιστον, αυτό σκέφτηκα όταν είδα για πρώτη φορά τη σειρά λίγους μήνες πριν από τις 7 Οκτωβρίου 2023. Ήταν πολύ σουρεαλιστικό.

Υπερβολικά σουρεαλιστική, κι όμως η πραγματικότητά μας

Η 29η Νοεμβρίου 2023 ήταν η 53η ημέρα της γενοκτονίας στη Γάζα από την ισραηλινή κατοχή και η τέταρτη ημέρα μιας σύντομης εκεχειρίας. Ήμουν σε ένα αυτοκίνητο, σε μια βόλτα με έναν άγνωστο, καθώς επέστρεφα σπίτι στη Ράφα από το Χαν Γιουνίς, όπου είχα πάει να αγοράσω κάποια είδη πρώτης ανάγκης, που δεν ήταν διαθέσιμα κοντά.

Αποδείχθηκε ότι ο άλλος άντρας στο αυτοκίνητο ήταν επιζών της σφαγής στην οδό Αλ Χότζα, η οποία είχε συμβεί λιγότερο από δύο εβδομάδες νωρίτερα, στις 18 Νοεμβρίου. Μου διηγήθηκε πόσο πραγματικά άθλια και φρικτή ήταν η κατάσταση.

«Εκκενώναμε», εξήγησε. Αλλά οι ισραηλινές δυνάμεις δεν τους επέτρεψαν να πάρουν τίποτα, ούτε καν φαγητό ή νερό, μόνο τις ταυτότητές τους. «Περπατούσαμε στον δρόμο άοπλοι», όταν το πλήθος χτυπήθηκε από ισραηλινή αεροπορική επιδρομή. «Πάρα πολλοί άνθρωποι μετατράπηκαν σε μάρτυρες. Άλλοι τραυματίστηκαν. Κάποιοι επέζησαν, αλλά οι επιζώντες δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν τους περισσότερους τραυματίες, πολλοί δεν μπορούσαν πλέον να περπατήσουν. Κανείς δεν μπορούσε να τους βοηθήσει ακόμα κι αν προσπαθούσαν». Συνέχισε:

Ένας τραυματισμένος άντρας έδωσε το παιδί του στη γυναίκα του ζητώντας της να τον αφήσει πίσω για να μπορέσουν να φύγουν οι δυο τους από εκεί. Η γυναίκα πάγωσε. Ίσως σκεφτόταν πώς θα κοίταζε στα μάτια τα παιδιά της, αφού άφηνε τον πατέρα τους να πεθάνει.

Μου έκανε εντύπωση ότι η τρομερή σκηνή από το «Attack on Titan» είχε γίνει πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τέτοια πράγματα μπορούσαν να συμβούν.

Η ιστορία του άντρα δεν τελείωσε εκεί.

«Ο αδερφός μου και ο μικρός του γιος επέζησαν και ήμασταν ευγνώμονες», είπε. «Νιώσαμε ένα μείγμα ευτυχίας, λύπης και απογοήτευσης με ενοχές. Χαρούμενοι που επιβιώσαμε και ενοχές που ήμασταν ευτυχισμένοι, ενώ άλλοι είχαν χάσει μέλη της οικογένειάς τους και μέλη του σώματός τους. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνουν τα συναισθήματά μας άσχημα».

Συνέχισε εξηγώντας ότι έφτασαν σε ένα σημείο ελέγχου της ισραηλινής κατοχής, όπου οι φρουροί έλεγξαν τις ταυτότητές τους για να βεβαιωθούν ότι κανείς δεν είχε σχέση με τη Χαμάς. Τότε ένας στρατιώτης είπε: «Έλα εδώ, κατσίκι».

Φώναζε τον αδερφό μου, ο οποίος κρατούσε τον γιο του. Ήμασταν μπερδεμένοι, αναρωτιόμασταν τι συνέβαινε. Ο αδερφός μου πήγε να δει τι ήθελε, και τότε ο στρατιώτης έφτυσε αυτή την προσβλητική, άγρια ​​φράση: «Κατσίκι, πού νομίζεις ότι πας τον γιο σου; Μπες στο τζιπ, γιατί θα πας φυλακή». Ο αδερφός μου δεν είχε καν το δικαίωμα να μάθει γιατί τον συλλαμβάνανε.

«Οι στρατιώτες τους ανάγκασαν να βγάλουν τα ρούχα τους και να μείνουν μόνο με τα εσώρουχά τους», εξήγησε. «Πώς θα ένιωθε ένα παιδί βλέποντας πώς φέρονταν στον πατέρα του;»

Ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή μας

Έχω γίνει μάρτυρας και άλλων τρομερών πραγμάτων που με κάνουν να νιώθω σαν το «Attack on Titan» να είναι ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή μας.

Στις 6 Δεκεμβρίου 2023, τσακωνόμουν με τις αδερφές μου για το φαγητό. Είχαμε μετακομίσει στο σπίτι της γιαγιάς μου, όπου υπήρχε ένας πωλητής φαλάφελ εκεί κοντά. Η μόνη λύση ήταν να αγοράσουμε λίγο φαλάφελ για να χορτάσουμε όλοι την πείνα μας, αλλά, όταν πήγα εκεί, βρήκα μια πολύ μεγάλη ουρά. Στάθηκα εκεί περιμένοντας τη σειρά μου. Ένα κορίτσι, περίπου δέκα ετών, στεκόταν δίπλα μου με τη μικρότερη αδερφή της.

Ξαφνικά, μερικοί άντρες εμφανίστηκαν από ένα στενό δρομάκι δίπλα στον πωλητή φαλάφελ. Κρατούσαν ένα παιδί με το πρόσωπό του καλυμμένο με αίμα. Έχω δει πολλούς μάρτυρες, αλλά εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική. Δεν είχα βρεθεί ποτέ τόσο κοντά σε έναν.

Δεν μπορούσα να διαχειριστώ τη σκηνή. Ήθελα να κάνω εμετό και ένιωθα πολύ άσχημα. Μετάνιωσα για τα συναισθήματα που δεν μπορούσα να ελέγξω. Πώς θα μπορούσα να νιώθω έτσι όταν έβλεπα ένα τόσο αγγελικό πρόσωπο;

Εν τω μεταξύ, το δεκάχρονο κορίτσι έλεγε στη μικρότερη αδερφή της να μην κοιτάζει. Προσπάθησα να τους αποσπάσω την προσοχή ή ίσως αποσπούσα προσοχή από τον εαυτό μου, αλλά δεν λειτούργησε. Το κορίτσι με ρώτησε αν είχα δει το παιδί. Νομίζω ότι διάβασε το πρόσωπό μου και σίγουρα είπε ναι.

Έγνεψε καταφατικά, όταν της έκανα την ίδια ερώτηση. Μετά ρώτησε: «Είναι τόσο μικρή, θα είναι ευτυχισμένη στον παράδεισο, σωστά;».

Είπα ναι, αλλά δεν μπορούσα να πω περισσότερα.

Λίγα λεπτά αργότερα, ανέσυραν από τα ερείπια άλλο ένα παιδί και έναν άνδρα, που είχαν δολοφονηθεί στον ίδιο βομβαρδισμό. Τα συναισθήματά μου ήταν παγιδευμένα, τα συναισθήματά μου διαλυμένα.