«Μητέρα με παιδί» του Mikuláš Galanda (κοινό κτήμα), επεξεργασία μέσω Paint.NET και Canva.

Διαβάζω στον τρίχρονο γιο μου ένα παραμύθι στη μητρική μου γλώσσα για δράκους, που τρελαίνονται για τάκος.

Ακούω τον εαυτό μου να λέει ξανά και ξανά τη λέξη «δράκος», καθώς ξεφυλλίζω τις σελίδες του εικονογραφημένου βιβλίου.

Εστιάζω στο περίεργο μακρύ «α» της τοπικής μου προφοράς.

Παρατηρώ ότι η άκρη της γλώσσας μου αγγίζει τα κάτω δόντια μου για να παραγάγει τον ήχο.

Θαυμάζω πώς αυτό το χαρακτηριστικό της περιοχής όπου μεγάλωσα έχει παραμείνει ανέπαφο, όταν τα περισσότερα άλλα έχουν τουλάχιστον εξασθενήσει, αν όχι εξαφανιστεί εντελώς από τη φωνή μου.

Αναρωτιέμαι αν θα κληρονομήσει την προφορά μου επειδή είμαι η μητέρα του και η μεγαλύτερη αγγλόφωνη επιρροή του στη μη αγγλόφωνη χώρα όπου ζούμε.

Ξεφυλλίζω το λεξικό της παιδικής μου διαλέκτου, μιας αγγλικής με ιδιαιτερότητες, που διαμορφώθηκαν από τη γερμανική, την πολωνική, τη σκανδιναβική και άλλες μεταναστευτικές ιστορίες, και διαλέγω τις λίγες λέξεις και φράσεις, που θα με ακούσει να λέω.

Τον φαντάζομαι να λέει «μπουρμπουλήθρα» αντί για σιντριβάνι ή να προσθέτει «μία» στο τέλος εντολών όπως «έλα εδώ» για να τις απαλύνει ή να αναφωνεί «όπα, συγγνώμη!» από μεταμέλεια, αφού πέσει κατά λάθος πάνω σε κάποιον στον δρόμο.

Γελάω στην ιδέα αυτή, παρόλο που σίγουρα δεν θα μείνει ποτέ στη συγκεκριμένη περιοχή.

Σκέφτομαι αν θα ζήσει ποτέ σε κάποια περιοχή της χώρας καταγωγής μου.

Αναρωτιέμαι εάν το θέλω.

Ανησυχώ ότι μπορεί να μην απολαύσει ποτέ την αγγλική γλώσσα όπως εγώ ή ότι μπορεί να μην βιώσει ποτέ την εμπειρία της κοινοτικής εκδήλωσης ψησίματος ψαριών την Παρασκευή όπως εγώ ή ότι μπορεί να μην εκτιμήσει ποτέ τα καλά τάκος όπως εγώ ή ότι μπορεί να μην κερδίσει ποτέ χρήματα σφουγγαρίζοντας πατώματα κάπου μετά το σχολείο όπως εγώ.

Ανησυχώ ότι ίσως κι αυτός νιώσει την ανάγκη να φύγει μακριά, πολύ μακριά.

Μαλώνω τον εαυτό μου για το πόσο στενόμυαλα, πόσο προνομιούχα, πόσο αγγλοκεντρικά σκέφτομαι. Και πώς, ούτως ή άλλως, μπορώ να θεωρούμαι πολιτιστική αυθεντία για τα τάκος;

Είμαι σίγουρη ότι θα χαρώ να τον δω να χαράζει το δικό του γλωσσικό μονοπάτι και ότι θα υπάρξουν πολλές ευκαιρίες για να βρει κοινότητα, να δοκιμάσει τάκος και να πάρει τα μαθήματα που είναι συνυφασμένα με το σφουγγάρισμα πατωμάτων.

Θυμάμαι πόσο έχω απολαύσει την περιπέτεια του να φύγω μακριά, πολύ μακριά.

Ελπίζω ότι μεγαλώνω έναν καλό άνθρωπο.

Διώχνω τον φθόνο για την αβίαστη διγλωσσία του και τα διπλά διαβατήρια από τη γέννησή του.

Κρατάω την αναπνοή μου στη σκέψη του πόσο πολύ τον αγαπώ.

Απαντώ στις ερωτήσεις του για το πόσο πικάντικα είναι τα διάφορα συστατικά που εμφανίζονται στην ιστορία.

Κλείνω το βιβλίο και συνεχίζω τη βραδινή ρουτίνα.