Μια παιδική χαρά στη Δυτική Όχθη. Φωτογραφία: Justin McIntosh, Αύγουστος 2004. Wikimedia Commons. (CC-BY-2.0).

Από τότε που ξεκίνησε η τελευταία επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα τον Οκτώβριο — που περιγράφηκε ως «εργοστάσιο μαζικών δολοφονιών» — η κυριολεκτική και πραγματική αποκτήνωση των Παλαιστινίων έχει ενταθεί. Η UNICEF έχει χαρακτηρίσει τη Γάζα «νεκροταφείο παιδιών» και «ζωντανή κόλαση», ως αποτέλεσμα των σφοδρών και αδιάκοπων επιθέσεων του Ισραήλ.

Η Ειδική Εισηγήτρια του ΟΗΕ Francesca Albanese αναφέρθηκε στην «εσκεμμένη στέρηση της παιδικότητας από τη γέννηση» των Παλαιστινίων υπό την «αιώνια κατοχή» του Ισραήλ, η οποία έχει προκαλέσει «βλάβη δίχως τέλος» στον πληθυσμό. Ωστόσο, η ισραηλινή βία κατά των Παλαιστινίων παιδιών δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο.

«Στέρηση της παιδικής ηλικίας» των Παλαιστινίων για γενιές 

Τουλάχιστον 14.500 παιδιά της Παλαιστίνης έχουν σκοτωθεί από το Ισραήλ από τις 7 Οκτωβρίου. Ωστόσο, οι βαναυσότητες του Ισραήλ κατά των παιδιών της Παλαιστίνης πριν από αυτόν τον πόλεμο είχαν ήδη τεκμηριωθεί εκτενώς. Ο δημοσιογράφος Chris Hedges περιέγραψε τη βία των Ισραηλινών κατά των Παλαιστινίων παιδιών στη Γάζα στο βιβλίο του 2002 με τίτλο «Ο πόλεμος είναι μια δύναμη που μας δίνει νόημα»:

Children have been shot in other conflicts I have covered […] but I have never before watched soldiers entice children like mice into a trap and murder them for sport. […] ‘We all threw rocks,’ said ten-year-old Ahmed Moharb. ‘Over the loudspeaker the soldier told us to come to the fence to get chocolate and money. Then they cursed us. Then they fired a grenade. We started to run. They shot Ali in the back. I won’t go again. I am afraid.’

Έχω καλύψει άλλες συγκρούσεις όπου παιδιά πυροβολήθηκαν […] αλλά ποτέ δεν είχα γίνει μάρτυρας στρατιωτών που παρασύρουν παιδιά, σαν να ήταν δόλωμα σε παγίδα και τα δολοφονούν για ευχαρίστηση. […] «Όλοι πετούσαμε πέτρες», διηγήθηκε ο δεκάχρονος Ahmed Moharb. «Ο στρατιώτης φώναξε από το μεγάφωνο να πάμε στον φράχτη για σοκολάτα και χρήματα. Μετά μας έβρισαν. Και μετά έριξαν μια χειροβομβίδα. Ξεκινήσαμε να τρέχουμε. Τον Ali τον πυροβόλησαν πισώπλατα. Δεν πρόκειται να ξαναπάω. Έχω τρομοκρατηθεί».

Η Παλαιστίνια ακαδημαϊκός Nadera Shalhoub-Kevorkian, της οποίας το έργο επικεντρώνεται στο τραύμα, τα εγκλήματα του κράτους και την εγκληματολογία, την παρακολούθηση, την έμφυλη βία, το δίκαιο, την κοινωνία και μελέτες για γενοκτονία, επινόησε τον όρο «στέρηση παιδικότητας» το 2019 για να εξετάσει κριτικά τη χρήση των παιδιών στην Παλαιστίνη ως μοχλού πίεσης για πολιτικούς στόχους.

Το Middle East Monitor ανέφερε ότι από το 2000 έως το 2020, «3.000 παιδιά έχουν σκοτωθεί από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής. Κάποια σκοτώθηκαν μπροστά στις κάμερες των διεθνών ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένου του εντεκάχρονου Muhammad Al-Durrah». Το 2021, το Defence for Children International υπογράμμισε επίσης τη στοχοποίηση παιδιών στη Παλαιστίνη από το Ισραήλ και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σημείωσε αύξηση των παιδιών, που σκοτώθηκαν από Ισραηλινούς στη Δυτική Όχθη τον Αύγουστο του 2023.

Το Save the Children ανέφερε το 2020, το 2022 και στα μέσα του 2023 τις συστηματικές τιμωρητικές καταχρήσεις και τον εγκλεισμό σε τραυματικές συνθήκες των Παλαιστινίων παιδιών από το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των σωματικών ερευνών. Δήλωσαν ότι «η πιο κοινή κατηγορία που απαγγέλλεται κατά των παιδιών είναι η ρίψη πετρών, για την οποία η μέγιστη ποινή είναι 20 χρόνια».

Το Defence for Children International διαπίστωσε ότι η πλειονότητα των παιδιών που διώχθηκαν από το 2013 έως το 2018 υπέστησαν κακοποίηση από Ισραηλινούς, ενώ βρίσκονταν υπό κράτηση. Ο Ahmad Manasra έγινε γνωστός, επειδή πέρασε όλα τα εφηβικά του χρόνια στη φυλακή, συμπεριλαμβανομένων δύο ετών σε απομόνωση, κάτι που οδήγησε σε σοβαρή ψυχολογική επιδείνωση. Σύμφωνα με τον Guardian, η μαζική φυλάκιση Παλαιστινίων παιδιών από το Ισραήλ αντιπροσωπεύει «ένα κρυφό σύμπαν πόνου, που άγγιξε σχεδόν κάθε παλαιστινιακό σπίτι».

Πανό από μια ειρηνική φιλοπαλαιστινιακή διαδήλωση στο Βερολίνο στις 2 Δεκεμβρίου 2023. Φωτογραφία του συντάκτη, χρησιμοποιείται με άδεια.

Ο ρόλος των ειδησεογραφικών μέσων στην περαιτέρω άρνηση της παιδικότητας των Παλαιστινίων

Δύο άρθρα του Jason Burke του Guardian, που δημοσιεύθηκαν στις 22 και 23 Νοεμβρίου, δίνουν σαφή εικόνα της άρνησης της παιδικής ηλικίας των Παλαιστινίων και πώς απεικονίζεται στα ΜΜΕ. Ο Burke σημείωσε και στα δύο άρθρα: «οι [Ισραηλινοί] όμηροι που θα απελευθερωθούν είναι γυναίκες και παιδιά και οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι είναι επίσης γυναίκες και άτομα ηλικίας 18 ετών και κάτω».

Η χρήση διαφορετικής γλώσσας εντός του ίδιου άρθρου για την αναφορά σε παιδιά παραλληλίζει την ιεραρχία «πέθανε» έναντι «σκοτώθηκε», η οποία χρησιμοποιείται για να υποβαθμίσει τις παλαιστινιακές έναντι των ισραηλινών απωλειών στα ΜΜΕ.

Τα άρθρα του Guardian ακολούθησαν μια έντονη περίοδο, που χαρακτηρίστηκε από υποτιμητικά και ρατσιστικά σχόλια, συμπεριλαμβανομένων των δηλώσεων του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου τον Οκτώβριο, όπου αποκάλεσε τους Παλαιστίνιους «παιδιά του σκότους» και «ανθρώπινα ζώα».

Ο Guardian δεν είναι το μόνο ειδησεογραφικό πρακτορείο που χρησιμοποιεί αποκλίνουσα, ασαφή ή ανακριβή γλώσσα, όταν αναφέρεται σε Παλαιστίνια παιδιά και βρέφη. Το Associated Press έχει αναφερθεί σε Παλαιστίνια παιδιά με τον όρο «ανήλικους», το Sky News έχει χαρακτηρίσει ένα τετράχρονο κορίτσι ως «νεαρή κυρία» και η Washington Post έχει χρησιμοποιήσει τον όρο «εύθραυστες ζωές» αντί να πει «πρόωρα βρέφη». Μια σάρωση των αρχειοθετημένων κορυφαίων ειδήσεων των New York Times καθημερινά από τις 22 Νοεμβρίου έως τις 3 Δεκεμβρίου αποκαλύπτει την ελάχιστη αναφορά σε Παλαιστίνια θύματα, σίγουρα χωρίς να αντικατοπτρίζει τον μαζικό αριθμό παιδικών θανάτων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Μετά τη δημοσίευση, ο Guardian τροποποίησε και τα δύο προαναφερθέντα άρθρα, ώστε οι Παλαιστίνιοι κάτω των 18 ετών να αναφέρονται ως «παιδιά». Σε μια σημείωση στο κάτω μέρος των άρθρων για να εξηγήσουν την αλλαγή, έγραψαν: «Οποιαδήποτε αστοχία στην προηγούμενη διατύπωση ήταν ακούσια».

Ο κουήρ Εβραίος influencer Matt Bernstein (mattxiv) δήλωσε στο Instagram: «Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βλέπει τους Παλαιστίνιους ως κάτι λιγότερο από πλήρη ανθρώπινα όντα […] γινόμαστε συνένοχοι στη δική μας ηθική χρεοκοπία».

Η γλώσσα που χρησιμοποιείται στην ειδησεογραφική κάλυψη είναι ζωτικής σημασίας για την επικοινωνία των βασικών λεπτομερειών στους αναγνώστες. Μια μελέτη του Πανεπιστημίου Κολούμπια το 2016 διαπίστωσε ότι το 59% των συνδέσμων «δεν πατήθηκαν και πιθανώς δεν διαβάστηκαν» υπογραμμίζοντας τη σημασία των τίτλων των ειδήσεων στην παροχή πληροφοριών και στην επίδραση με το κοινό. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται στις προεπισκοπήσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης — όπως ο τίτλος και η περιγραφή — είναι κρίσιμες για όσους δεν διαβάζουν πέρα από τους τίτλους για να κατανοήσουν την κατάσταση.

Πανό από ειρηνική φιλοπαλαιστινιακή συγκέντρωση στο Βερολίνο, 4 Νοεμβρίου 2023. Το απόσπασμα ανήκει στο Save the Children. Φωτογραφία του συντάκτη, με άδεια χρήσης.

Παιδιά διαφορετικής καταγωγής σε υψηλό κίνδυνο

Η άρνηση της παιδικής ηλικίας δεν αφορά μόνο τους Παλαιστίνιους και μπορούν να αποκτηθούν πολύτιμες γνώσεις εξετάζοντας άλλες φυλετικές ομάδες που υπόκεινται επίσης σε σημαντική βία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα μαύρα παιδιά είναι έξι φορές πιο πιθανό να πυροβοληθούν από την αστυνομία και να πεθάνουν σε σχεση με τα λευκά παιδιά. Τα πλέον σημαντικά περιστατικά οι δολοφονίες του δεκαεφτάχρονου Trayvon Martin, της δεκαεξάχρονης Ma'Khia Bryant και του δωδεκάχρονου Tamir Rice καταδεικνύουν τον υπερβολικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουν τα μαύρα παιδιά στην καθημερινή τους ζωή.

Η ερευνήτρια Alisha Nguyen εξηγεί:

To justify dehumanizing treatment against Black children, White logic affirms that Black children are less innocent and therefore, should receive less protection and do not deserve the same level of tolerance compared to White children.

Προκειμένου να δικαιωθεί η απάνθρωπη μεταχείριση των μαύρων παιδιών, η λευκή λογική ισχυρίζεται ότι αυτά είναι λιγότερο αθώα, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να τυγχάνουν μικρότερης προστασίας και να μην τους παρέχεται το ίδιο επίπεδο ανοχής που παρέχεται στα λευκά παιδιά.

Ο Rice αργότερα χαρακτηρίστηκε από τον πρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Περιπολιών του Κλίβελαντ, Steve Loomis, ως «ένα δωδεκάχρονο παιδί σε σώμα ενήλικα» ως μέσο δικαιολόγησης της υπέρμετρης βίας, που χρησιμοποιήθηκε από τον αστυνομικό, που δολοφόνησε τον μαθητή της έκτης δημοτικού.

Παρόμοια με τα σχόλια του Loomis έγιναν για να δικαιολογηθεί η δολοφονία παιδιών στην Παλαιστίνη. Ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας Αβιγκντόρ Λίμπερμαν δήλωσε σε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις και στο X στις 30 Νοεμβρίου: «Στη Γάζα δεν υπάρχει κανένας αθώος». Ο Πρόεδρος Ιζάκ Χερτζόγκ εξέφρασε το ίδιο συναίσθημα.

אין חפים מפשע בעזה.

— אביגדור ליברמן (@AvigdorLiberman) November 30, 2023

Στη Γάζα δεν υπάρχει κανένας αθώος.

Όπως δήλωσε η ακτιβίστρια και εκπαιδευτικός Wagatwe Wajuki στο X:

If you wonder why Black people identify with the fight for Palestinian liberation: the white media’s refusal to see our children as children resonates. […] Under white supremacy, childhood is racialized because they associate childhood with innocence and only white children are deemed innocent.

Αν αναρωτιέστε γιατί οι μαύροι ταυτίζονται με τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης: η άρνηση των λευκών ΜΜΕ να αναγνωρίσουν τα παιδιά μας ως παιδιά βρίσκει απήχηση. […] Κάτω από τη λευκή υπεροχή, η παιδικότητα αποκτά φυλετικά χαρακτηριστικά, καθώς τη συνδέουν με την αθωότητα και μόνο τα λευκά παιδιά θεωρούνται αθώα.

Ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Gideon Levy έγραψε στην Haaretz για τα παιδιά, που σκότωσε το Ισραήλ:

No explanation, no justification or excuse could ever cover up this horror. It would be best if Israel's propaganda machine didn't even try to. […] Horror of this scope has no explanation other than the existence of an army and government lacking any boundaries set by law or morality.

Αυτή η φρίκη δεν επιδέχεται καμία εξήγηση, καμία δικαιολογία. Η προπαγανδιστική μηχανή του Ισραήλ θα έπρεπε να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια. […] Μια φρίκη τέτοιου βεληνεκούς δεν έχει άλλη εξήγηση παρά μόνο την ύπαρξη ενός στρατού και μιας κυβέρνησης, που δεν αναγνωρίζουν κανένα όριο, είτε νομικό είτε ηθικό.