Ακολουθεί μαρτυρία από τον Aous Al Mubarak, οδοντίατρο στην πόλη Χαράστα στην πολιορκούμενη περιφέρεια της Ανατολικής Γούτα στη Συρία, όπου το καθεστώς και οι σύμμαχοί του διενεργούν μια έντονη εκστρατεία βομβαρδισμού. Ελεγχόμενη από αντικαθεστωτικούς αντάρτες, η Ανατολική Γούτα υφίσταται πολιορκία από το συριακό καθεστώς και τους συμμάχους του από το τέλος του 2013.

Περισσότεροι από 120 άνθρωποι σκοτώθηκαν μεταξύ μονάχα 6 και 8 Φεβρουαρίου 2018 και η 19η Φεβρουαρίου στοίχισε το θάνατο περισσότερων από 110 ατόμων μέσα σε μια μέρα. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, ο συνολικός αριθμός των αμάχων που σκοτώθηκαν φτάνει περίπου τους 1.000 τους τελευταίους τρεις μήνες. Από τις 18 Φεβρουαρίου, 650 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, ανάμεσά τους 150 και παραπάνω παιδιά. Η αστική υποδομή έχει επίσης πληγεί σοβαρά, με περισσότερα από 25 νοσοκομεία και κέντρα υγείας να έχουν βομβαρδιστεί, κάποια περισσότερα από μια φορά μέσα σε τέσσερις μέρες.

Η ακόλουθη μαρτυρία αρχικά δημοσιεύτηκε στα αραβικά την 1η Μαρτίου 2018.

Το γράφω αυτό μετά από δέκα ημέρες από τα χειρότερα δεινά που έχω βιώσει τα τελευταία επτά χρόνια. Κρατάω την αναπνοή μου, όπως και όλοι οι άλλοι εδώ, και το στήθος μου γεμίζει θλίψη εξαιτίας των συνεχών φρικών που έχω βιώσει, καθώς οι βομβαρδισμοί δεν έχουν σταματήσει. Ο βομβαρδισμός αμάχων μειώθηκε, αλλά συνολικά εντατικοποιήθηκε και οι συγκρούσεις συνεχίζονται ολημερίς σε όλα τα μέτωπα της Γούτα, την οποία οι δυνάμεις του Άσαντ και οι υποστηρικτές τους προσπαθούν να κατακλύσουν.

Δεν θέλω να πιστεύουν οι αναγνώστες μου ότι αποφεύγω την αλήθεια με αυτό που λέω, ειδικά μετά την απόφαση 2401 του Συμβουλίου Ασφαλείας, η οποία εγκρίθηκε από όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένης της ρωσικής κυβέρνησης, και μετά την ανακοίνωση της ρωσικής κυβέρνησης για μια πενθήμερη εκεχειρία για εκκένωση των πολιτών σε αντίθεση με το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Έχουμε συνηθίσει τις δηλώσεις μεγάλων δυνάμεων που δε συμβαδίζουν με τις πράξεις τους. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουμε δει καν μια κατάπαυση πυρός, ακόμη και πέντε λεπτά, τις τελευταίες δέκα ημέρες.

Είναι δύσκολο για μένα να περιγράψω την εξάντληση, την καταστροφή και τις φρικαλεότητες και το σωρευτικό τους αποτέλεσμα τα τελευταία επτά χρόνια, αλλά για να περιγράψω την πραγματική σημερινή μου πραγματικότητα σωστά, είναι απαραίτητο να προσφέρω μια σύνοψη.

Η Συριακή Επανάσταση ξεκίνησε την άνοιξη του 2011, εμπνευσμένη από τις επαναστάσεις της Αραβικής Άνοιξης που προηγήθηκαν αυτής, οι οποίες επιδίωκαν να τερματίσουν την τυραννία και τη δικτατορία και να δώσουν την εξουσία πίσω στον λαό. Ειρηνικές διαμαρτυρίες ξέσπασαν στις περισσότερες πόλεις και χωριά της Συρίας. Αυτές οι διαμαρτυρίες αντιμετωπίστηκαν από τον Άσαντ, ο οποίος κληρονόμησε την εξουσία από τον πατέρα του, με καταστολή και δολοφονίες και φυλακίσεις και βασανισμούς μέχρι θανάτου, καθώς αρνήθηκε να δώσει οποιοδήποτε δικαίωμα στον λαό.

Περίπου ένα χρόνο μετά την έναρξη της επανάστασης, χιλιάδες μάρτυρες και δεκάδες χιλιάδες φυλακίσεις αργότερα, μετά την άρνηση του καθεστώτος να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε από τις απαιτήσεις, ανεξάρτητα από το πόσο μικρές ήταν, και τη συνέχιση της βίαιης καταστολής του, οι διαδηλωτές άρχισαν να φέρουν όπλα. Η επανάσταση κατευθύνθηκε προς τη στρατιωτικοποίηση. Ριζοσπαστικές ομάδες, υποστηριζόμενες από το καθεστώς Άσαντ, εκμεταλλεύτηκαν αυτή την κατάσταση υπό την αιγίδα της προστασίας των αμάχων και του νόμιμου δικαιώματος αυτοάμυνας, αποκρύπτοντας τις ριζοσπαστικές τους ατζέντες και προσποιούμενες, αντ’ αυτού, ότι κάνουν αυτά τα βήματα λόγω αλτρουισμού και αυτοθυσίας. Καθώς οι δυνάμεις τους αυξάνονταν σε αριθμό, πρόβαλαν πλέον τη ριζοσπαστική τους ιδεολογία και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς κανείς να τολμά να τους αψηφήσει, ώστε να μην νομιμοποιήσουν την αδιάκριτη εκστρατεία του καθεστώτος εναντίον όλων. Γιατί το καθεστώς δεν σταμάτησε ποτέ να βομβαρδίζει περιοχές που δεν ήταν πλέον υπό τον έλεγχό του, στοχεύοντας αμάχους σε αυτές τις περιοχές καθημερινά.

Αυτή ήταν η κατάσταση στις περισσότερες περιοχές, που δεν βρίσκονταν πλέον υπό τον έλεγχο του καθεστώτος μετά τα τρία πρώτα χρόνια, συμπεριλαμβανομένης και της Ανατολικής Γούτα κοντά στη Δαμασκό. Ωστόσο, το 2013, η Ανατολική Γούτα βίωσε δύο σημαντικά γεγονότα, που είχαν μεγάλη επίδραση στην περιοχή.

Η πρώτη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σφαγή χημικών όπλων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (πρώτη θεωρείται η Σφαγή της Χαλάμπτζα από το Σαντάμ Χουσεΐν το 1988). 1.500 άνθρωποι σκοτώθηκαν, οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά, και δεκάδες χιλιάδες άλλοι τραυματίστηκαν. Ήταν μια φριχτή ημέρα, σύμφωνα με μάρτυρες, που τη συνέκριναν με περιγραφές που είχαν διαβάσει για την Ημέρα της Κρίσης. Το καθεστώς Άσαντ τη γλίτωσε ατιμώρητα, αφού συμφώνησε να παραδώσει τα όπλα. Αλλά, στην πραγματικότητα, το καθεστώς δεν παρέδωσε ολόκληρο το οπλοστάσιο των χημικών όπλων του, δεδομένου ότι τα χρησιμοποίησε δεκάδες φορές από τότε, με το πιο κραυγαλέο παράδειγμα να αποτελεί η πόλη Χαν Σεϊχούν, επίθεση που ο Κοινός Μηχανισμός Έρευνας του ΟΗΕ και του Οργανισμού Απαγόρευσης Χημικών Όπλων απέδωσε στο καθεστώς Άσαντ.

Το δεύτερο γεγονός είναι η πολιορκία που επέβαλε το καθεστώς Άσαντ στην Ανατολική Γούτα, η οποία οδήγησε σε λιμοκτονία και διέκοψε την προμήθεια φαρμάκων, καυσίμων, ηλεκτρισμού, νερού και άλλων αναγκών, αναγκάζοντας τους κατοίκους να στραφούν σε πρωτόγονες μεθόδους για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Εκατοντάδες έχουν πεθάνει από την πείνα και την έλλειψη φαρμάκων, εκτός από τις χιλιάδες που πέθαναν κατά τις καθημερινές βομβιστικές επιθέσεις εναντίον αμάχων. Η πολιορκία συνεχίζεται σήμερα, καθώς το καθεστώς επιτρέπει λίγες προμήθειες να φτάσουν στην περιοχή σε τιμές δεκαπλάσιες από εκείνες της Δαμασκού, και εμποδίζει αγαθά εδώ και μήνες, κάνοντας τις τιμές στην Γούτα τις υψηλότερες στον κόσμο.

Μετά από πέντε χρόνια, οι 450.000 κάτοικοι της περιοχής έχουν ξεχάσει πώς ήταν να μην ζουν υπό πολιορκία και έχουν γεννηθεί παιδιά, που δεν έχουν δει ποτέ φρούτα, δεν γνωρίζουν τι πάει να πει παιδική χαρά, ηλεκτρικό ρεύμα ή τηλεόραση. Δε γνωρίζουν τι σημαίνει να ζουν με ασφάλεια.

Συγκρούσεις ξέσπασαν μεταξύ ριζοσπαστικών ομάδων και μεταξύ πιο μετριοπαθών και πιο ριζοσπαστικών ομάδων, προκαλώντας τη διαίρεση της ίδιας της Ανατολικής Γούτα. Αλλά ο ριζοσπαστισμός μειώθηκε με το μαρασμό του Ισλαμικού Κράτους και τη συρρίκνωση της Νούσρα σε λιγότερους από 1.000 μαχητές.

Δεν θα ήθελα να πω ότι όλα όσα έχουμε δει είναι φρικιαστικά, καθώς η κοινωνία έχει καταφέρει να κάνει μεγάλα βήματα στη δημοκρατική αυτοδιοίκηση. Το σημαντικότερο είναι η εκλογή τοπικών συμβουλίων, στα οποία μπορούν να συμμετάσχουν όλοι, και οι γυναίκες, κάτι που δεν είχε συμβεί στα 50 χρόνια εξουσίας και των δυο Άσαντ, πατέρα και γιου. Είδαμε επίσης την ανάπτυξη πολλών πρωτοβουλιών πολιτών για την ενίσχυση της ιδέας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής ανάπτυξης.

Αλλά όλα αυτά υποσκάπτονται συνεχώς από τις επιθέσεις εναντίον αμάχων από το καθεστώς Άσαντ. Ο αριθμός των νεκρών στη Γούτα έχει φθάσει τις δεκάδες χιλιάδες, μεταξύ των οποίων και εκείνοι, των οποίων τα αιτήματα για ιατρική εκκένωση δεν έγιναν δεκτά από το καθεστώς Άσαντ. Παρά όλη τη ρητορική σχετικά με τις συμφωνίες αποκλιμάκωσης και εκεχειρίας, τα εγκλήματα του καθεστώτος δεν έχουν σταματήσει ποτέ. Οι κάτοικοι της Γούτα ακούνε τα νέα και τις δηλώσεις και στη συνέχεια ρίχνουν μια ματιά στην πραγματικότητά τους και απλά βλέπουν πως τίποτα δεν άλλαξε.

Κανείς δεν μας πίστεψε, όταν είπαμε ότι το καθεστώς δεν γνώριζε τίποτα από πολιτική, εκτός από το πώς να αναμασά την προπαγάνδα του στα διεθνή φόρουμ και να εφαρμόζει τη στρατιωτική του λύση, απορρίπτοντας την ιδέα των διαπραγματεύσεων για τα δικαιώματα του λαού. Δεν μπορεί να επιτευχθεί πολιτική λύση, διότι το καθεστώς αρνείται να παραιτηθεί από οποιοδήποτε μέρος της “ιδιοκτησίας” του επί της χώρας και ίσως δεν είναι σε θέση να το πράξει.

Σε συνέχεια αυτής της πολιτικής, το καθεστώς ξεκίνησε μια εκστρατεία ασυναγώνιστης βιαιότητας στη Γούτα τη νύχτα της 18ης Φεβρουαρίου 2018. Έχουμε ζήσει εκατοντάδες σφαγές και βομβαρδιστικές εκστρατείες, αλλά δεν είχαμε δει ποτέ κάτι τέτοιο.

Κάθε μέρα, έπεφταν δεκάδες χιλιάδες βόμβες και βλήματα και βόμβες βαρέλια. Σε οποιαδήποτε δεδομένη χρονική στιγμή, μαχητικά αεριωθούμενα και ελικόπτερα μπορεί και να πλημμύριζαν τον ουρανό της Γούτα και πυροβόλα και πύραυλοι να βομβαρδίζουν συνεχώς κατοικημένες περιοχές. Η Γούτα είναι πλέον πλήρως παραλυμένη και οι κάτοικοι έχουν αναγκαστεί να αναζητήσουν καταφύγιο κάτω από τη γη. Οι δρόμοι είναι έρημοι και τα καταστήματα είναι κλειστά.

Τα αεριωθούμενα αεροπλάνα χρησιμοποιούν έναν τύπο εξαιρετικά εκρηκτικής βόμβας, που δεν έχουμε ξαναδεί. Μια μόνο τέτοια βόμβα είναι ικανή να γκρεμίσει ένα εξαώροφο κτίριο. Δεκάδες ένοικοι έχουν καταπλακωθεί από κτίρια και έχουν καταρρεύσει υπόγεια καταφύγια, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο ανάμεσα στα ερείπια γυναίκες και παιδιά.

Ο βομβαρδισμός μας περιβάλλει από κάθε κατεύθυνση, οι ρουκέτες μας κουφαίνουν και μας κάνουν να φοβόμαστε ότι έρχεται η δική μας η σειρά. Κάτι που συμφωνούμε όλοι: εάν πρέπει να γίνει, ας έχουμε ένα γρήγορο θάνατο εμείς και τα παιδιά μας. Ας είναι ένας θάνατος χωρίς πόνο, όχι ένας αργός θάνατος κάτω από τα ερείπια.

Τα υπόγεια αυτοσχέδια νοσοκομεία ξεχειλίζουν με νεκρούς και τραυματίες και οι γιατροί δεν τα καταφέρνουν πλέον να εργάζονται όλο το 24ωρο. Τα νοσοκομεία βομβαρδίζονται συνεχώς, ώστε να εμποδιστεί η νοσηλεία των τραυματιών, ακριβώς όπως έκανε το καθεστώς στους διαδηλωτές το 2011, εμποδίζοντας τους να νοσηλευτούν και συλλαμβάνοντάς τους αμέσως μπροστά στην είσοδο του νοσοκομείου.

Όσο για τα Λευκά Κράνη, είναι τα πιο ευγενή άτομα που έχω γνωρίσει από την αρχή της επανάστασης. Είναι αληθινοί ήρωες, σπεύδουν αμέσως προς βομβαρδισμένες περιοχές, παρά την πυκνότητα και την ένταση των βομβαρδισμών, για να σώσουν τραυματίες και να τραβήξουν τα θύματα μέσα από τα ερείπια. Τα υπόγεια καταφύγια που έχουν καταρρεύσει είναι ένα νέο φαινόμενο για τα Λευκά Κράνη, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να σκάψουν υπόγειες σήραγγες από γειτονικούς δρόμους για να τα φτάσουν.

Κάποιοι από αυτούς έχουν βρει μαρτυρικό θάνατο, εκτελώντας το ευγενές τους καθήκον, και τα κέντρα τους δεν έχουν γλιτώσει από τους πυκνούς βομβαρδισμούς, που προσπαθούν να τους βγάλουν εκτός λειτουργίας και να σκοτώσουν το μέγιστο δυνατό αριθμό ανθρώπων. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το καθεστώς Άσαντ και οι υποστηρικτές του τους μισούν και διαδίδουν ψεύδη εις βάρος τους. Το τελευταίο από αυτά είναι ότι προετοιμάζουν μια χημική επίθεση εναντίον αμάχων και σκοπεύουν να ρίξουν την ευθύνη στον Άσαντ.

Παρά τις μεγάλες προσπάθειες ομάδων πολιτών να μειώσουν τα δεινά και τις φρίκες, η καταστροφή είναι απλά πάρα πολύ μεγάλη για να μειωθεί ο αντίκτυπός της. Πολλά υπόγεια καταφύγια δεν είναι εξοπλισμένα με τουαλέτες ή τις πιο βασικές ανέσεις. Οι άνθρωποι περνούν τις περισσότερες μέρες τους σε απόλυτο σκοτάδι, περιμένοντας να σταματήσουν οι ασταμάτητες βομβιστικές επιθέσεις. Πολλοί από αυτούς έχασαν τα σπίτια τους κατά τους βομβαρδισμούς. Δεν μπορούν να βρουν τίποτα να αγοράσουν έξω και δεν έχουν τα χρήματα που απαιτούνται για να εγκαταλείψουν την περιοχή, επειδή ζουν κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία τους και δουλειά είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί.

Παρόλο που ο βομβαρδισμός έχει μειωθεί τις τελευταίες μέρες, καθώς έχει ενταθεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου της Γούτα, που κατακλύζεται από κάθε κατεύθυνση από το καθεστώς, τα πράγματα παραμένουν υπό παράλυση, χωρίς κανείς να τολμά να επιστρέψει στην καθημερινότητα λόγω της πιθανότητας να σκοτωθεί κατά τους βομβαρδισμούς.

Θέλω να υπενθυμίσω σε όλους ότι υπάρχουν χώρες που αγωνίζονται στη Συρία μέσω των πληρεξουσίων τους στο καθεστώς και την αντιπολίτευση, αφήνοντας τους αμάχους να πληρώσουν το τίμημα. Και ότι αυτές οι ίδιες κυβερνήσεις έχουν ζητήσει συγγνώμη για τις σφαγές που προκάλεσαν οι πρόγονοί τους κατά των Ιθαγενών Αμερικανών, των Αφρικανών και των Εβραίων. Ίσως περιμένουν τα εγγόνια τους να ζητήσουν συγνώμη για το τι κάνουν σήμερα εις βάρος μας.

Υπάρχει, ωστόσο, μια θετική πτυχή που πρέπει να έχουμε κατά νου, και αυτή είναι η αλληλεγγύη που έχουμε βιώσει από ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Είμαστε ευγνώμονες προς όλους, όσοι βρίσκονται μαζί μας και υπερασπίζονται την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Επίσης, υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, διότι μια νίκη των τυραννικών και βίαιων καθεστώτων έναντι σε όσους ζητούν ελευθερία και δημοκρατία στον κόσμο, αποτελεί σοβαρή απειλή για τις θεμελιώδεις αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.