Μαρόκο: Εξηγώντας τις διαμαρτυρίες

Αυτό το άρθρο αποτελεί μέρος του ειδικού μας αφιερώματος Διαδηλώσεις στο Μαρόκο 2011.

H 20ή Φεβρουαρίου σηματοδότησε την αποκαλούμενη από πολλούς “Ημέρα Αξιοπρέπειας” του Μαρόκου. Ζητώντας συνταγματική μεταρρύθμιση και τον τερματισμό της διαφθοράς, παρά ανατροπή της μοναρχίας, οι διαδηλωτές ήταν σχετικά καλοδεχούμενοι από την κυβέρνηση και την αστυνομία, που προσπάθησε να περιορίσει τις διαμαρτυρίες. Οι διαμαρτυρίες έλαβαν χώρα σε διάφορες πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα – κυρίως στην Καζαμπλάνκα, στην Φεζ, το Ραμπάτ και την Ταγγέρη – και ήταν σε μεγάλο βαθμό ειρηνικές, εκτός από κάποια καταστροφή περιουσιών στο Μαρακές και τη Λαράς, δύο πόλεις με έντονη αίσθηση οικονομικής ανισότητας.

Ο blogger Ibn Kafka, Μαροκινός που ζει στο εξωτερικό, εξηγεί γιατί γίνονται οι διαμαρτυρίες:

What is moving the protesters? Well, it’s not as though Moroccans lack cause for protests against their ruler(s). While the UNDP’s human development index has improved slightly (Morocco ranks a lowly 114th, up though from 124th in 2005) ,Morocco’s achievements are still abysmal. On the political front, the initial moves towards deepening liberalisation taken under King Mohammed VI’s first few years on the throne have now long stalled, and the régime is in full reverse gear. The Palace’s smothering control of the political and parliamentarian scene has made partisan politics irrelevant, while the cronyism of close associates to the King (Fouad Ali el Himma, de facto leader of  upwardly mobile Parti authenticité et modernité (PAM) a.k.a. « the King’s shadow« , or Mounir Majidi, in charge of the Palace’s ever increasing economic and financial interests) fuels cynicism, disillusion and anger. The absolute fraud that is Morocco’s judiciary merely compounds the twin problems of corruption and repression that have beset Morocco since independence.

Τι κινεί τους διαδηλωτές; Λοιπόν, δεν φαίνεται ότι οι Μαροκινοί δεν έχουν λόγο διαμαρτυρίας εναντίον των ηγεμόνων τους. Ενώ ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης του UNDP έχει βελτιωθεί ελαφρώς (το Μαρόκο κατατάσσεται στη χαμηλή 114η θέση, έχοντας ανεβεί από την 124η το 2005), τα επιτεύγματα του Μαρόκου εξακολουθούν να είναι αβυσσαλέα. Στο πολιτικό μέτωπο, οι αρχικές κινήσεις προς την εμβάθυνση της φιλελευθεροποίησης, που έγιναν υπό τα πρώτα χρόνια του βασιλιά Μοχάμεντ ΣΤ’ στο θρόνο, έχουν πλέον καθυστερήσει και το καθεστώς βρίσκεται σε πλήρη αντίστροφη ταχύτητα. Ο σφιχτός έλεγχος του Παλατιού στην πολιτική και κοινοβουλευτική σκηνή έχει κάνει την κομματική πολιτική άσχετη, ενώ η ευνοιοκρατία στενών συνεργατών με τον Βασιλιά (Fouad Ali el Himma, de facto ηγέτης του Κόμματος Αυθεντικότητας και Μοντερνισμού – PAM – γνωστού και ως “σκιά του Βασιλιά“) , ή ο Mounir Majidi, υπεύθυνος για τα ολοένα αυξανόμενα οικονομικά και χρηματοοικονομικά συμφέροντα του Παλατιού) τροφοδοτεί τον κυνισμό, την απογοήτευση και τον θυμό. Η απόλυτη απάτη της μαροκινής δικαιοσύνης απλώς συνδυάζει τα δίδυμα προβλήματα διαφθοράς και καταστολής, που έχουν πλήξει το Μαρόκο από την ανεξαρτησία.

Αναφερόμενο στο NPR, το ιστολόγιο View From Fez συνοψίζει την άποψη της κυβέρνησης για τις διαμαρτυρίες:

There was no violence because “the government was well-prepared for these demonstrations. And what they did is, they tried to contain them rather than press them. I mean, they've been saying all along, look, we're accustomed to demonstrations in Morocco. We believe in the right to peaceful dissent. They went out of their way to maintain a very low police presence.

Δεν υπήρχε βία, επειδή η κυβέρνηση ήταν καλά προετοιμασμένη για αυτές τις διαδηλώσεις. Και αυτό που έκαναν είναι ότι προσπάθησαν να τις συγκρατήσουν αντί να τις πιέσουν. Θέλω να πω, λέγανε από την αρχή, κοίτα, είμαστε συνηθισμένοι σε διαδηλώσεις στο Μαρόκο. Πιστεύουμε στο δικαίωμα στην ειρηνική διαφωνία. Έκαναν κάτι μη συνηθισμένο γι’ αυτούς και διατήρησαν μια πολύ χαμηλή παρουσία στην αστυνομία.

Ο blogger σημειώνει επίσης:

At the end of the day, the Moroccan people made a point and the government will certainly have taken notice. Analysts around the globe maintain that because of the advances made here, that “revolution” is not the agenda, but evolution. Many Moroccans would agree.

Στο τέλος της ημέρας, ο μαροκινός λαός εξέφρασε τη γνώμη του και η κυβέρνηση σίγουρα θα το αντελήφθη. Αναλυτές σε όλο τον κόσμο υποστηρίζουν ότι λόγω των προόδων, που σημειώθηκαν εδώ, αυτή η “επανάσταση” δεν είναι η ατζέντα, αλλά η εξέλιξη. Πολλοί Μαροκινοί θα συμφωνούσαν.

Η χρήστρια του Twitter @mariammaslouhi προσθέτει μια σημείωση για την καταστροφή περιουσίας:

After the peacuful demonstration of the youth of 20th Feb #feb20 Soccerhooligans attacked buildings in the city of Tanger.

Μετά την ειρηνική διαμαρτυρία της νεολαίας της 20ής Φεβρουαρίου, χούλιγκαν επιτέθηκαν σε κτίρια στην πόλη της Ταγγέρης.

Η συγγραφέας Laila Lalami, γράφοντας για το The Nation, μοιράζεται λεπτομέρειες για το αίσθημα των διαμαρτυριών:

Today, the peaceful protests that took place throughout the kingdom put the lie to all the accusations that the pro-government forces had been spreading. No one held signs demanding the ouster of the king or offering support to the Polisario Front or any other foreign entity. Instead, protesters denounced corruption and oppression, and demanded democracy and freedom: “Yes to a parliamentary democracy.” “In favor of a democratic constitution.” “Accountability for thieves / of money and dignity.” “The king reigns, but doesn’t govern.” My personal favorite was the multicolored banner that quoted the famed lines of the Algerian poet Tahar Djaout: “If you speak, you die. If you stay silent, you die. So speak, and die.” (You can view some of the signs here.)

Σήμερα, οι ειρηνικές διαμαρτυρίες, που έλαβαν χώρα σε όλο το βασίλειο, απέδειξαν ψευδείς όλες τις κατηγορίες, που διαδόθηκαν από φιλοκυβερνητικές δυνάμεις. Κανείς δεν κράτησε πανό με αίτημα την απομάκρυνση του βασιλιά ή υποστηρίζοντας το Μέτωπο Πολισάριο ή οποιαδήποτε άλλη ξένη οντότητα. Αντ’ αυτού, οι διαδηλωτές κατήγγειλαν τη διαφθορά και την καταπίεση και ζήτησαν δημοκρατία και ελευθερία: “Ναι σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία”. “Υπέρ ενός δημοκρατικού συντάγματος”. “Λογοδοσία για τους κλέφτες / χρημάτων και αξιοπρέπειας”. “Ο βασιλιάς βασιλεύει, αλλά δεν κυβερνά”. Το προσωπικό μου αγαπημένο ήταν το πολύχρωμο πανό, που ανέφερε τους περίφημους στίχους του Αλγερινού ποιητή Ταχάρ Τζαούτ: “Αν μιλήσεις, πεθαίνεις. Αν μείνεις σιωπηλός, πεθαίνεις. Μίλα, λοιπόν, κι ας πεθάνεις”. (Μπορείτε να δείτε μερικά από τα πανό εδώ.)

Φωτογραφία από τις διαμαρτυρίες στο Ραμπάτ από τον Omar El Hyani

Ο Bill Day του ιστολογίου the a la menthe ζούσε στο Μαρόκο παλιότερα και παρακολουθεί ακόμα την πολιτικές εξελίξεις από μακριά. Γράφει:

For the present, news reports suggest that that the focus of the protests in Morocco is reform not revolution. So it appears that Mohammed VI is facing a Louis XVI moment. Confronted with popular demands for reform after the storming of the Bastille and the establishment of the National Assembly, Louis elected instead to attempt to flee France in search of Austrian support to reassert his absolute authority. From the moment he was captured and forced to return to Paris under a humiliating guard, the tide of history turned against him, leading to his ultimate execution.

Mohammed VI may still have an opportunity to be Morocco's greatest monarch, the one who let his people go and guided them to a true democracy, even if in the guise of a constitutional monarchy. But to keep his position, he must give up his power. This would be a great gift to the Moroccan people. The only question is whether Mohammed VI is wiser than Louis XVI.

Προς το παρόν, οι ειδήσεις δείχνουν ότι το επίκεντρο των διαδηλώσεων στο Μαρόκο είναι η μεταρρύθμιση και όχι η επανάσταση. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Μοχμαέντ ΣΤ’ αντιμετωπίζει μια στιγμή Λουδοβίκου ΙΣΤ’. Αντιμέτωπος με λαϊκά αιτήματα για μεταρρύθμιση μετά την καταιγίδα της Βαστίλης και την ίδρυση της Εθνοσυνέλευσης, ο Λουδοβίκος επέλεξε αντ’ αυτού να προσπαθήσει να εγκαταλείψει τη Γαλλία αναζητώντας την αυστριακή υποστήριξη για να επαναβεβαιώσει την απόλυτη εξουσία του. Από τη στιγμή που συνελήφθη και αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Παρίσι υπό ταπεινωτική φρουρά, η παλίρροια της ιστορίας στράφηκε εναντίον του, οδηγώντας στην τελική του εκτέλεση.

Ο Μωάμεθ ΣΤ’ μπορεί να έχει ακόμα την ευκαιρία να γίνει ο μεγαλύτερος μονάρχης του Μαρόκου, αυτός που άφησε τον λαό του και τους οδήγησε σε μια πραγματική δημοκρατία, ακόμα και με το πρόσχημα μιας συνταγματικής μοναρχίας. Αλλά για να διατηρήσει τη θέση του, πρέπει να εγκαταλείψει τη δύναμή του. Αυτό θα ήταν ένα μεγάλο δώρο για τον μαροκινό λαό. Το μόνο ερώτημα είναι εάν ο Μωάμεθ ΣΤ’ είναι πιο σοφός από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ’.

Αυτό το άρθρο αποτελεί μέρος του ειδικού μας αφιερώματος Διαδηλώσεις στο Μαρόκο 2011.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.