Οι μεταρρυθμίσεις στο Ουζμπεκιστάν φέρνουν πραγματική αλλαγή στον λαό;

Άποψη της παλιάς πόλης στη Μπουχάρα, μια από τις πιο δημοφιλείς αρχαίες πόλεις του Δρόμου του Μεταξιού. Φωτογραφία του Filip Noubel, χρησιμοποιείται με άδεια

Στα τέλη του 2019, το περιοδικό The Economist επέλεξε την κεντροασιατική χώρα του Ουζμπεκιστάν ως “χώρα της χρονιάς” για το ρυθμό των οικονομικών μεταρρυθμίσεων και των πολιτικών αλλαγών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ουζμπεκιστάν το 2020 δεν μπορεί να συγκριθεί με το αντίστοιχο του 2016, όταν βρισκόταν ακόμη υπό την κυριαρχία του πρώην προέδρου Ισλάμ Καρίμοφ, που είχε απομονώσει τη χώρα για σχεδόν τρεις δεκαετίες και απέτρεπε αναγκαίες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Σημαντική αλλαγή ήρθε, μόλις ανέλαβε ο Σαβκάτ Μιρζιγιόγιεφ και σταδιακά απέκτησε μεγαλύτερη επιρροή από τα τέλη του 2017, ένα χρόνο μετά την κατάρρευση του Καρίμοφ. Ο κατάλογος των αλλαγών είναι εντυπωσιακός: οικονομική μεταρρύθμιση που επιτρέπει τη μετατρεψιμότητα του τοπικού νομίσματος, άνοιγμα σε ξένες επενδύσεις και παγκόσμιο τουρισμό, περιορισμένη λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης, απελευθέρωση ορισμένων πολιτικών και θρησκευτικών κρατουμένων, προσπάθειες τερματισμού της καταναγκαστικής εργασίας στη βαμβακοβιομηχανία, σύλληψη πρώην ελίτ που εμπλέκονται σε διαφθορά, ταχύτερη και φθηνότερη πρόσβαση στο Διαδίκτυο.

Υπαίθρια λαϊκή αγορά στην κεντρική Τασκένδη. Φωτογραφία: Filip Noubel, χρήση με άδεια.

Ωστόσο, όπως το ίδιο άρθρο του The Economist επισημαίνει, “το Ουζμπεκιστάν έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει για να χαρακτηριστεί δημοκρατία”. Υπάρχουν πράγματι πολιτικοί κρατούμενοι στη φυλακή, παραμένει εξαιρετικά δύσκολο να συσταθούν ΜΚΟ, δεν επιτρέπεται η ίδρυση πολλών ξένων μέσων ενημέρωσης και διεθνών ΜΚΟ, επικρατεί λογοκρισία των ΜΜΕ και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η διαφθορά, η κατάχρηση κρατικής εξουσίας και οι επιχειρηματικές πιέσεις εμποδίζουν πολλές μεταρρυθμίσεις, αποτρέποντας έτσι σημαντικές αλλαγές για τους κοινούς πολίτες. Το 2019, ο μέσος μισθός ήταν 235 δολάρια ΗΠΑ, ενώ ο ελάχιστος μισθός ήταν 67 δολάρια. Υπάρχουν περισσότεροι από 2 εκατομμύρια Ουζμπέκοι οικονομικοί μετανάστες στη Ρωσία.

“Περήφανος/-η που είμαι Ουζμπέκος/-α”. Πίνακας σε καφενείο στην Τασκένδη. Φωτογραφία: Filip Noubel, χρήση με άδεια.

Καθώς η χώρα ακολουθεί το ταξίδι της μεταξύ προσπαθειών φλελευθεροποίησης, εκσυγχρονισμού και ανοίγματος σε παγκόσμιες τάσεις και παλιών συνηθειών ελέγχου και διαφθοράς, το Global Voices καλύπτει την επιτυχία και την αποτυχία των μεταρρυθμίσεων και τον τρόπο, με τον οποίο οι πολίτες του Ουζμπεκιστάν βλέπουν και βιώνουν πρωτοφανείς αλλαγές.

Σε αυτό το Ειδικό Αφιέρωμα, εστιάζουμε στη σημασία της πολιτιστικής ταυτότητας, καθώς η χώρα ανακαλύπτει και πάλι τον εαυτό της, στην ελευθερία της έκφρασης, στο ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στις κοινωνικές αλλαγές, που επηρεάζουν την πλειονότητα καθώς και τις μειονότητες, την επιρροή των γειτονικών χωρών, τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις που προσφέρει ο τουρισμός και τις τεράστιες ξένες επενδύσεις.

Καθώς συνεχίζουμε να ενημερώνουμε το Ειδικό μας Αφιέρωμα, μάθετε περισσότερα στις ακόλουθες δημοσιεύσεις:

Uzbekistan as creative chaos: A photographer's interpretation of his nation's search for identity

Γνωρίστε τους Ουζμπέκους ακτιβιστές, που χρησιμοποιούν εφαρμογές για τη σύνδεση ομοφυλόφιλων ανδρών με εξετάσεις και φροντίδα για τον HIV

Καθώς το Ουζμπεκιστάν “ξεπαγώνει”, η ουζμπεκική γλώσσα ανοίγει τα φτερά της

Can a beloved Tashkent theatre hold out against the wrecking ball?

Ζωή στο περιθώριο: Ο λαός Λιούλι του Ουζμπεκιστάν

Ένα ταξίδι στην εθνική ταυτότητα του Ουζμπεκιστάν στο μετρό της Τασκένδης

Στο Ουζμπεκιστάν, όπου η ομοφυλοφιλία είναι παράνομη, οι ΛΟΑΤΚ+ πρέπει να κρύβονται για να επιβιώσουν

Θέατρο της Τασκένδης θυμίζει τη φυλάκιση Ιαπώνων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Αποαποικιοποίηση και απομυθοποίηση της λογοτεχνίας της Κεντρικής Ασίας μέσω της μετάφρασης

Πώς έμαθαν να λατρεύουν (και να ζουν) την εφαρμογή μηνυμάτων Telegram οι Ουζμπέκοι

Όλες οι σελίδες