[1]Στρατόπεδο του ISIS στο Χαλέπι. Πηγή: Lens Young Halabi (Facebook)
Αυτή η ανάρτηση είναι μέρος μιας ειδικής σειράς [2] άρθρων της blogger και ακτιβίστριας Marcell Shehwaro, που περιγράφει την πραγματικότητα της ζωής στη Συρία κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ δυνάμεων πιστών στο τρέχον καθεστώς και όσων επιδιώκουν να την εκδιώξουν.
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και το Ιράκ (ISIS), μια κενή σελίδα έμενε ανοιχτή στον υπολογιστή μου για αρκετές ημέρες. Πώς θα έγραφα για το ISIS για τρίτους, για άτομα, που δεν έχουν υποστεί την ίδια βία και χάος; Και ποια ευθύνη φέρουμε εμείς ως Σύριοι, σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, για τη δημιουργία του ISIS;
Για αρχή, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι ο συριακός λαός δεν είχε την ευκαιρία να πάει για ψώνια στο “Σουπερμάρκετ Η Νίκη”, όπου υπήρχαν προς πώληση αντικείμενα όπως η επιλογή να φύγει ο Άσαντ σαν τον Τυνήσιο Μπεν Άλι [3] ή να παραιτηθεί όπως ο Χόσνι Μουμπάρακ [4] της Αιγύπτου. Ούτε είχαμε αρκετό πετρέλαιο για να αγοράσουμε την επιλογή του ΝΑΤΟ, όπως η Λιβύη. Αντ’ αυτού, ψωνίσαμε την Αλ Κάιντα “από τα γαριδάκια”, στη γωνία με τις εκπτώσεις.
Με απλά λόγια, εμείς οι Σύριοι δεν είχαμε την πολυτέλεια της επιλογής, ενώ άλλοι είχαν σχέδια να πετάξουν τα ελαττωματικά προϊόντα τους στη γη μας χρησιμοποιώντας το αίμα της νεολαίας μας.
Έξι μήνες αφότου ξεκίνησε, η Συριακή Επανάσταση, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη για τέσσερα χρόνια, έστειλε μια κλήση SOS την ημέρα των διαδηλώσεων, γνωστή ως “Παρασκευή Διεθνούς Προστασίας [5]“. Στη συνέχεια, ζήτησε τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, τον τερματισμό της παράτασης των προθεσμιών, την απέλαση των Πρεσβευτών, τη στήριξη του Ελεύθερου Στρατού της Συρίας και τη διεθνή επέμβαση.
Η Επανάσταση ζήτησε από όλους να αναλογιστούν τις ευθύνες τους απέναντι στην ανθρωπότητα και, ως ανοιχτή έκκληση, έλαβε απάντηση – δυστυχώς – από την Αλ Κάιντα.
Εμείς οι Σύριοι είμαστε, λοιπόν, οι μόνοι υπεύθυνοι για την εμφάνιση του ISIS; Το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι προϊόν των δρόμων μας ούτε των σχεδίων μας. Δεν τους χρειαζόμαστε για να τρομοκρατήσουμε άλλους και δεν χρειάστηκαν την άδειά μας για να περάσουν από τα κλειστά μας αεροδρόμια.
Σε αντίθεση με όσα λένε ορισμένοι, ήρθαν σε εμάς μέσω ανοιχτών συνόρων. Ήρθαν σε εμάς μέσω άλλων αεροδρομίων με τα διαβατήρια των χωρών τους. Ήρθαν σε εμάς χάρη στην προκατάληψη και το φόβο εναντίον γενειοφόρων ανδρών, απορροφημένοι από το αίμα του παιδιού, που κρατούσε ο άνδρας στα χέρια του.
Δεν θέλω, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, να νίψουμε τας χείρας μας ως Σύριοι για την ανάπτυξη αυτού του καρκινώματος σε ολόκληρη τη γη μας. Στην τελική, κάποιοι ορκίστηκαν πίστη στο Ισλαμικό Κράτος λόγω της φτώχειας. Τα πρώην πρωτοπαλίκαρα του Άσαντ, εραστές της εξουσίας και γλειφτρόνια, έκαναν το ίδιο αναμένοντας νέα δύναμη, γιατί γι’ αυτούς ελάχιστη διαφορά έχει αν θα αποκτήσουν εξουσία στο όνομα του ISIS ή του Άσαντ.
Μες στην αφέλειά τους, οι επαναστάτες μας συνέχισαν, πιστεύοντας ότι το Ισλαμικό Κράτος είχε έρθει να μας σώσει, λέγοντας ότι θα ήταν αχάριστο να μιλάμε για τα ελαττώματά τους, τα οποία γρήγορα μετατράπηκαν σε εγκλήματα. Χιλιάδες υποκριτές, κερδοσκόποι και έμποροι θρησκείας και πολέμου συνέχισαν να κυλιούνται στις λάσπες δειλοί, όπως φαίνεται από το πόσο πολλοί κληρικοί φοβούνταν πολύ να προειδοποιήσουν τη νεολαία να μην ορκιστεί πίστη στο Ισλαμικό Κράτος.
Οι κακόμοιροι μαχητές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού θαμπώθηκαν από τον εξοπλισμό των μαχητών του ISIS, ο οποίος, σε σύγκριση με τα δικά τους τουφεκάκια, έμοιαζε βγαλμένος από το βιντεοπαιχνίδι Counter-Strike. Σταδιακά, παραιτήθηκαν από την αίσθηση ότι ανήκουν στην πατρίδα τους και μερικοί άρχισαν να ανήκουν στους δολοφόνους.
Διαιώνισαν τις αιματηρές πολιτικές και ιδεολογικές διαιρέσεις μας, έως ότου μας έπνιξε η μπόχα του αίματος, σε σημείο που κάποιοι ήταν έτοιμοι να συνάψουν συμμαχία με τον διάβολο, έτσι ώστε να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Αυτό συνέβη όντως: πήγαμε με το μέρος του διαβόλου. Και μας έκαναν να φοβόμαστε την κοσμικότητά μας, με το πρόσχημα ότι θα καταστρέψει την ενότητά μας. Και για να προστατεύσουν τις προτεραιότητες της μάχης, μας έκαναν να φοβόμαστε τα όνειρά μας για ένα δημοκρατικό πολιτικό κράτος.
Εάν όλα αυτά είναι δική μας ευθύνη, τότε κι εμείς πάλι πληρώσαμε με το αίμα μας για να πολεμήσουμε αυτήν την οντότητα. Και μέχρι πρόσφατα, εμείς υποφέραμε περισσότερο από τον εξτρεμισμό τους και την κατοχή της γης μας. Υποφέραμε επίσης από τις προσπάθειές τους να κάνουν πλύση εγκεφάλου στη νεολαία μας. Εμείς οι αντάρτες, μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, καταζητούμαστε από δύο κράτη, κάνοντας έκκληση σε άλλες χώρες να δείξουν ενδιαφέρον για ένα μέλλον, για το οποίο είμαστε σίγουροι ότι θα είναι έγκλημα: ένα έγκλημα όχι μόνο για εμάς, αλλά ένα έγκλημα που θα επηρεάσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Τι θα γεννήσει αυτός ο εξτρεμισμός στο μέλλον; Και ποιον, μεταξύ των αθώων του κόσμου, θα στοχεύσει;
Το ISIS κατέλαβε τη γη μας, επειδή θεωρούν ότι οι Σύριοι δεν έχουν καν έθνος. Για αυτούς, ό,τι έχουμε είναι προϊόν της άπιστης Δύσης. Η κατοχή της χώρας μας ανακοινώθηκε στο Al Jazeera στις 9 Απριλίου 2013 και από εκείνη τη στιγμή το ISIS μας μάχεται. Μας μάχονται ως επανάσταση, που δεν αναγνωρίζουν, επιμένοντας να καίνε τη σημαία μας και να απαγάγουν και να εξαφανίζουν τους επαναστάτες μας. Και σε αντίθεση με τους άλλους αντιπάλους μας, κανείς δεν τολμά να κάνει ερωτήσεις.
Θυμάμαι ακόμα την εποχή, που ταξίδευα μεταξύ Χαλεπίου και Τουρκίας μέσω της επαρχιακής διαδρομής και έβλεπα πολλά σημεία ελέγχου του ISIS στο δρόμο. Και συνειδητοποιούσα οδυνηρά ότι είχαν αλλάξει με τη βία τα ονόματα των χωριών στην επαρχία. Υπάρχουν λίγα πράγματα τώρα, που να δείχνουν ότι αυτή είναι η Συρία. Ζωγράφισαν όλες τις σημαίες της επανάστασης μαύρες. Έσβησαν τα ονόματα των χωριών, αντικαθιστώντας τα με τεράστιες μαύρες πέτρες, που έγραφαν: “Το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας σας καλωσορίζει”.
Φοβάμαι να γελοιοποιήσω αυτήν την ντροπιαστική κατοχή. Φοβάμαι, επειδή οι Παλαιστίνιοι κάποτε γελοιοποίησαν ό,τι νόμιζαν πως ήταν η έννοια ενός έθνους, που δεν μπορούσε να εφαρμοστεί στη γη τους. Κι επειδή οι Ιρανοί αντάρτες κάποτε γελούσαν στην ιδέα ότι μια θεοκρατία θα μπορούσε να καταστρέψει την επανάστασή τους. Φοβάμαι να αστειεύομαι με την κατάσταση και μαρμαρώνω στη σκέψη ότι μπορεί να βρίσκομαι ήδη στο πρώτο στάδιο της θλίψης, που είναι η άρνηση, και να καταλήξω σε ασπασμούς και συμβιβασμούς.
Τα λόγια του οδηγού στο λεωφορείο, που παρατήρησε τη θλίψη μου, ηχούν ακόμα στα αυτιά μου. “Αύριο, θα βρέξει και όλο αυτό το μαύρο θα φύγει”, είπε. Και προσεύχομαι να βρέξει στη Ράκκα, στην Αλ Μπαμπ, στην Μανμπίτζ και στη Μοσούλη και σε όλες τις περιοχές, που έχει κυριεύσει το Ισλαμικό Κράτος. Αλλά πριν από όλα αυτά, για να φτάσουν ως εκεί τα σύννεφα, πρέπει να βρέξει στη Δαμασκό.
Η Marcell Shehwaro γράφει στο ιστολόγιο marcellita.com [6] και στο Twitter ως @Marcellita [7], κυρίως στα αραβικά. Διαβάστε τις άλλες αναρτήσεις της σειράς εδώ [2].