Ο Στέλιος Πετράκης σε στιγμιότυπο από παρασκήνιο κατά τη διάρκεια συναυλίας στη Νέα Υόρκη. Φωτογραφία: Marco
Το παρόν άρθρο από τον April Peavey [1] αρχικά δημοσιεύτηκε στο PRI.org [2] στις 6 Σεπτεμβρίου 2016. Αναδημοσιεύεται εδώ ως μέρος της συμφωνίας για κοινή χρήση περιοεχομένου.
Η Κρήτη, το νησί ανάμεσα στην Ιταλία και την Τουρκία, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα σταυροδρόμι – ένα μέρος που πολλοί μετανάστες έχουν διασχίσει καθοδόν προς την Ευρώπη και προσφάτως τον τόπο όπου έχουν στηθεί μεγάλα καταφύγια για τους πρόσφυγες.
Είναι επίσης το μέρος όπου βρήκε την έμπνευσή του ο συνθέτης και μουσικός Στέλιος Πετράκης.
“Η μουσική μου είναι βαθιά. Έχει συναίσθημα. Οι στίχοι μου απευθύνονται κυρίως στην αγάπη και μερικοί προς τον σεβασμό του περιβάλλοντος. Για την καλοσύνη των ανθρώπων και την ομορφιά της Κρήτης”, όπως αναφέρει.
Νωρίτερα μέσα στο χρόνο ο Πετράκης δήλωσε σε μια συνέντευξή του ότι είναι αδύνατον να μην συμπονεί τους πρόσφυγες που έχουν καταφύγει στην πατρίδα του. “Είμαστε όλοι ευαίσθητοι, ειδικά οι καλλιτέχνες” αναφέρει. “Προσπαθώ να μην με επηρεάζει τόσο άμεσα”.
Ο Πετράκης παίζει λύρα και λαούτο – μερικά από τα αρχαιότερα μουσικά όργανα του κόσμου που παίζονται συνεχόμενα. Επίσης, τα κατασκευάζει.
Ο Πετράκης φοίτησε στη Νομική, παρόλο που πλέον είναι επαγγελματίας μουσικός.
Σε μία κρίσιμη στιγμή της ζωής του έπρεπε να πάρει μια απόφαση: νομική ή μουσική. “Είχα μια συναυλία την ίδια μέρα με κάποιες εξετάσεις”, αναφέρει. “Προτίμησα να πάω στη συναυλία παρά στις εξετάσεις”.
Έτσι σήμερα, ο Πετράκης είναι ένας παραδοσιακός μουσικός που διασχίζει το σύγχρονο κόσμο – και βρίσκει έμπνευση παντού.
“Είμαι μεγάλος φαν του βρετανικού συγκροτήματος Iron Maiden”, όπως δηλώνει. “Ακούω πολύ μουσική φλαμένκο από την Ισπανία και πολλή μουσική από την Τουρκία, παραδοσιακή και κλασική οθωμανική μουσική”.
Iron Maiden; Ναι, σχολιάζει, είναι “δυνατή μουσική”.