[1]Ψάρεμα σε στύλο στο φως του δειλινού—μία μοναδική τουριστική ατραξιόν στη Σρι Λάνκα. Εικόνα από το Flickr από τον Thomas Keller. BY-NC-ND 2.0
Η Σρι Λάνκα ήταν ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός [2] για πολλούς αιώνες και ο τουρισμός αποτελεί βασική πηγή εσόδων και ένας οδηγός για την τοπική οικονομία. Ο Εμφύλιος πόλεμος της Σρι Λάνκα [3], ο οποίος διήρκεσε περισσότερο από 25 χρόνια και έληξε το 2009, φυσικά έπληξε τον τουρισμό της χώρας, διατηρώντας τη στασιμότητα της βιομηχανίας.
Ο τουρισμός έχει αρχίσει να αυξάνεται ραγδαίως [4] με ταχείς ρυθμούς από το τέλος του πολέμου, ωστόσο. Ανάμεσα στις πολλές νέες εξελίξεις, η κυβέρνηση της Σρι Λάνκα υλοποιεί ένα σημαντικό έργο τουριστικής ανάπτυξης [5] 4.000 στρεμμάτων, 175 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας Κολόμπο στην πόλη Kalpitiya [6], η οποία τιμάται για την φυσική ομορφιά της.
Η Raisa Wickrematunge [7] γράφει στο Groundviews ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο [8] τουρίστες επισκέφθηκαν τη Σρι Λάνκα μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου του τρέχοντος έτους και μόνο. Αυτή είναι μια βιομηχανία που παρέχει στους ανθρώπους χιλιάδες θέσεις εργασίας, είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Υπάρχουν ενδείξεις, ωστόσο, ότι οι ντόπιοι στερούνται την εργασία στον τομέα του τουρισμού σε συστηματική βάση. Η Wickrematunge εντόπισε [9] αρκετούς ντόπιους που λένε ότι δεν είχαν τη δυνατότητα να εργαστούν για τις περιοδεύουσες εταιρείες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα άτομα δεν είχαν καν τη δυνατότητα να προσφέρουν τις δικές τους υπηρεσίες απευθείας στους τουρίστες, όπως οι υπηρεσίες κωπηλασίας και φιλοξενίας. Πράγματι, πολλά ξενοδοχεία—τόσο ιδιωτικές εγκαταστάσεις όσο και εκείνες που ανήκουν στις ένοπλες δυνάμεις—αρνούνται να απασχολήσουν ντόπιους εργάτες.
Οι στρατιωτικοί της Σρι Λάνκα, παρεμπιπτόντως, επενδύουν σημαντικά στην τουριστική βιομηχανία [10]. Οι ένοπλες δυνάμεις έχουν πολλά ξενοδοχεία και θέρετρα, πολλά εστιατόρια και καφετέριες, καθώς και άλλες τουριστικές εγκαταστάσεις.
[11]Γράφημα ευγενικής χορηγίας της Καμπάνιας της Σρι Λάνκα για Ειρήνη και Δικαιοσύνη.
Σύμφωνα [12] με μια πρόσφατη έκθεση από την Global Risk Insights, ο στρατός χρησιμοποιεί στρατιώτες με το ζόρι, [13] οι οποίοι λαμβάνουν αμελητέο ποσό μισθού, για να εξοπλίσει το θέρετρο και τους χώρους διασκέδασης που ανήκουν στο στρατό. Μια έκθεση από την κοινωνία για τους Απειλούμενους Ανθρώπους, με τίτλο “Μαύρα Σύννεφα πάνω από τον Ηλιόλουστο Παράδεισο [14],” διαπίστωσε ότι ο στρατός εξασφαλίζει προσοδοφόρο επιπλέον εισόδημα μέσω του τουριστικού τομέα με τη χρησιμοποίηση στελεχών των ενόπλων δυνάμεων στον τομέα του τουρισμού, οι οποίοι του επιτρέπουν να χτυπήσει τις τιμές των ανταγωνιστών του ιδιωτικού τομέα.
Από κάθε τουριστικό δολάριο που δαπανάται στη Σρι Λάνκα, ένα σημαντικό μέρος πηγαίνει [15] στη χρηματοδότηση του στρατού, το οποίο οι επικριτές λένε ότι είναι κατάφωρα μεγάλου μεγέθους και στερείται λόγο ύπαρξης μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Αντί της αποστρατικοποίησης, τα 200.000 στρατεύματα παραμένουν σταθμευμένα στο στην περιοχή των Ταμίλ–στον πυκνοκατοικημένο βορρά—σχεδόν ένας στρατιώτης για κάθε δέκα πολίτες [10].
[16]Η πινακίδα που δηλώνει την τουριστική ζώνη στο Kuchchaveli. Εικόνα από το Groundviews.
Η ραγδαία ανάπτυξη του τουρισμού έχει επίσης οδηγήσει σε άλλα προβλήματα. Οι νέες πρωτοβουλίες του τουρισμού από τις στρατιωτικές και ιδιωτικές εταιρείες στερούν από πολλούς τοπικούς πληθυσμούς την παραδοσιακών γη τους, επηρεάζοντας πιο σοβαρά τη ζωή της κοινότητας και των πολιτισμών σε μέρη όπως τα Kuchchaveli, Passikudah, Kalpitiya, Jaffna (στη βόρεια επαρχία), και το Panama (στην περιοχή Ampara της ανατολικής επαρχίας).
Ο Yves Bowie [16] στο Groundviews μοιράζεται μερικές ιστορίες από αυτές τις τοπικές κοινότητες:
Το Kuchchaveli είναι ένα μικρό ψαροχώρι στα βορειοανατολικά της Σρι Λάνκα. Οι άνθρωποι είναι ως επί το πλείστον ασχολούνται με την αλιεία και τη γεωργία. Στο τέλος του πολέμου, πολλές εκτάσεις γης στην Kuchchaveli είχαν καταληφθεί από το Πολεμικό Ναυτικό της Σρι Λάνκα. Οι χωρικοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τα κτήματά τους, και τις περιοχές όπου ψάρευαν. Μετά το τέλος του πολέμου, ήθελαν να επιστρέψουν στη γη τους, αλλά το Πολεμικό Ναυτικό δεν τους άφησε.
Οι χωρικοί στην περιοχή Passikudah είναι κυρίως ψαράδες και έχουν οικογένειες. Ψάρευαν στην περιοχή αυτή εδώ και γενιές. Αφότου χτίστηκαν τα ξενοδοχεία, οι περισσότεροι από αυτούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους χώρους εργασίας τους. Οι ψαράδες με βάρκα στάλθηκαν σε έναν πολύ μικρό χώρο στη γωνία του κόλπου, από όπου μπορεί επίσης να χρειαστεί να φύγουν σύντομα. Είναι κάτω από μεγάλο κίνδυνο να χάσουν τα προς το ζην.
Επίσης στο Groundviews, οι Ruki Fernanda και Herman Kumar [17] γράφουν:
Ο τουρισμός πρέπει να επικεντρώνεται στους τοπικούς πληθυσμούς και στους ανθρώπους που επλήγησαν από τον πόλεμο. Οι διαβουλεύσεις μαζί τους είναι ζωτικής σημασίας εάν ο τουρισμός είναι να δράσει ως καταλύτης για την ειρήνη, τη συμφιλίωση και την ανάπτυξη. Τα τουριστικά έργα θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τα βάσανα, τις προσδοκίες τους και να υποστηρίζουν τους αγώνες τους για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την οικονομική ανάπτυξη με ευαίσθητο τρόπο.
Ο τουρισμός δεν πρέπει να καταστρέψει ή να βλάψει τις κοινωνικο-οικονομικο-πολιτιστικές πρακτικές των τοπικών κοινοτήτων και να τους ξεριζώσει από τα παραδοσιακά εδάφη και τον τόπο επιβίωσής τους. Δεν πρέπει να περιθωριοποιούνται και να στερούνται των οικονομικών ευκαιριών που παρουσιάζονται. [..]
Η κυβέρνηση και ο στρατός δεν πρέπει να χρησιμοποιούν τον τουρισμό ως μέσο για την προώθηση των πολιτικών τους σχεδίων και της προπαγάνδας. Πρέπει να προωθηθούν μνημεία και άλλες αναμνηστικές πρωτοβουλίες από τις τοπικές κοινότητες και η κυβέρνηση θα πρέπει να εγκαινιάσει και επίσημα μνημεία και ενθύμια με επίκεντρο τους πολίτες και όλους τους πληγέντες.