[1]Διαδηλωτές παρευρίσκονται σε πορεία αλληλεγγύης στο Μπριτζτάουν των Μπαρμπάντος στις 13 Ιουνίου 2020, υποστηρίζοντας το κίνημα Black Lives Matter στις Ηνωμένες Πολιτείες και αντιτιθέμενοι στον ρατσισμό και στην αστυνομική βαρβαρότητα στα Νησιά Μπαρμπάντος. Η φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά του Bazodee Magazine [1], που χρησιμοποιείται με άδεια.
Η δολοφονία ενός ακόμη Αφροαμερικανού άνδρα, του Τζορτζ Φλόιντ [2], στα χέρια ενός λευκού αστυνομικού στη Μινεάπολη της Μινεσότα προκάλεσε έντονη αντίδραση παγκοσμίως.
Πολύ πέρα από την Αμερική, οι διαμαρτυρίες ξέσπασαν με τις φωνές εκείνων, που τελικά μπούχτισαν, συμπεριλαμβανομένων των πολιτών των Μπαρμπάντος, νησιών που αγωνίζονται ακόμα, με τις έντονες φυλετικές ανισότητες να είναι ριζωμένες στην βαθιά εδραιωμένη αποικιακή ιστορία τους.
Από την κατάργηση της δουλείας στις βρετανικές αποικίες το 1843 και την ανεξαρτησία από τη Μεγάλη Βρετανία το 1966, η μαύρη πλειοψηφία των Μπαρμπάντος έχει σημειώσει αναμφισβήτητη πρόοδο από οικονομική, κοινωνική και πολιτική άποψη. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια μιας μελέτης σχετικά με τη λευκή ταυτότητα στην Καραϊβική [3], μερικοί λευκοί πολίτες των Μπαρμπάντος ισχυρίστηκαν ότι δεν υπάρχει κανένα λευκό προνόμιο.
Παρά την αντίληψη αυτή, οι φυλετικές εντάσεις της χώρας εξακολούθησαν να αυξάνονται, και υπό το φως της διεθνούς προσοχής γύρω από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, δεν μπορούν πλέον να αγνοούνται.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα Μπαρμπάντος έχουν γίνει ένα κρίσιμο εργαλείο, που χρησιμοποιούν οι μαύροι κάτοικοι των Μπαρμπάντος για να μιλήσουν ενάντια στον συστηματικό και διαπροσωπικό ρατσισμό, που πολλοί βεβαιώνουν [4] ότι έχει λεκιάσει την ψυχή τους. Ετικέτες όπως #ScreenshotARacist [5], #DoTheWork [6], #BlacketyBlackBlackBlack [7] και #SupportBlackBusiness [8] όλα ενσωματώνουν τη συλλογική κραυγή των μαύρων των Μπαρμπάντος, που τολμούν να μιλήσουν ενάντια στη φυλετική ανισότητα.
Η “εξέγερση του λαού”
Εκτός από τις ταραχές των Μπαρμπάντος του 1937 [9], τις οποίες υποστηρίζουν [10] ορισμένοι Παναφρικανιστές, στις οποίες θα πρέπει να αναφερόμαστε ως “Η εξέγερση του λαού”, η χώρα έχει δει μικρή πολιτική και κοινωνική αναταραχή.
Ωστόσο, αυτές οι ταραχές ήταν καίριας σημασίας: υποκινούμενες από την απέλαση του Κλέμεντ Πέιν, ο οποίος θεωρούνταν από τους μαύρους των Μπαρμπάντος ως ηγέτης των εργατών, που υπερασπίστηκε το σχηματισμό συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι ταραχές συνέβαλαν στη [11] μεταρρύθμιση, που τελικά θα οδηγούσε σε ανεξαρτησία [12] το 1966.
Στην “Κρίση μιας Διανοητικής Παράδοσης [13]“, ο καθηγητής Ian Boxhill υποστηρίζει ότι, ως αποτέλεσμα του αποικισμού αποκλειστικά από τους Βρετανούς και του σχετικά παθητικού μαύρου πληθυσμού, “χώρες όπως τα Μπαρμπάντος […] δεν είχαν αρκετή αναταραχή σε αυτά [ …] Φάνηκαν πολύ συναινετικοί ή απλώς πολύ ήσυχοι” — και σε ένα άρθρο σχετικά με τις φυλετικές σχέσεις στα Μπαρμπάντος, ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός Ralph Jemmott πρότεινε [14] ότι “η μαύρη μορφωμένη μεσαία τάξη, σε γενικές γραμμές, τείνει να μένει μακριά από τη μαζική πολιτική συμμετοχή σε θέματα φυλής”.
Αυτή η αντίληψη των Μπαρμπαντιανών περί χρώματος, που υπερασπίζεται το status quo, παρά τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες που διαιωνίζονται από τον συστημικό ρατσισμό, είναι μια ιδέα, που έχει διαλυθεί [15] πειστικά από πολλούς, συμπεριλαμβανομένης της ακτιβίστριας Luci Hammans [16] κατά τη διάρκεια της πορείας Black Lives Matter στην πρωτεύουσα Μπρίτζταουν στις 13 Ιουνίου, στην οποία διακήρυξε [17]:
Καθώς βαδίζαμε σήμερα, κάναμε βήματα ανθεκτικότητας, γιατί για να διαμαρτυρηθούμε στα Μπαρμπάντος χρειάζεται άδεια και αίτηση […] ο νόμος περί δημόσιας τάξης δημιουργήθηκε για να σταματήσει τις διαμαρτυρίες της Μαύρης Δύναμης στα Μπαρμπάντος και να κατευνάσει την πολιτική και οικονομική ελίτ το 1937, γιατί δεν ήμαστε παθητικοί τότε και δεν είμαστε παθητικοί τώρα!
Διάφορα επίπεδα ρατσισμού
Πολλοί μαύροι Μπαρμπαντιανοί έχουν βιώσει από πρώτο χέρι [18] τις συναισθηματικές καταστροφές του διαπροσωπικού ρατσισμού. Ο συστημικός ρατσισμός, ωστόσο, αντιπροσωπεύει ένα άλλο επίπεδο [19] πόνου και απόρριψης, που εκδηλώνεται από κοινωνικούς θεσμούς, που διαιωνίζουν τη φυλετική αδικία [20], παρά το γεγονός ότι είναι θεσπισμένοι για να εξυπηρετούν όλους τους πολίτες.
Χαρακτηριζόμενος από τους κανόνες, τους κώδικες και τις πρακτικές – τόσο κρυφές όσο και εμφανείς — που δημιουργούν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, που βασίζονται αποκλειστικά στη φυλή, ο συστημικός ρατσισμός ενισχύει τις προκλήσεις, [21] που βιώνουν οι έγχρωμοι άνθρωποι. Στα Μπαρμπάντος, αυτό είναι ξεκάθαρα προφανές [22], όσον αφορά την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη, την κοινωνική κινητικότητα και, κυρίως, την απόκτηση πλούτου μεταξύ γενεών.
Ενώ ορισμένοι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης συνέβαλαν σε μια λίστα πόρων, που συμβουλεύει [23] “ΟΛΟΥΣ τους λευκούς ή τους λευκούς Μπαρμπαντιανούς και άλλους λευκούς, που ζουν στα Μπαρμπάντος”, πώς να είναι αντιρατσιστές, αρκετοί λευκοί Μπαρμπαντιανοί βγήκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ισχυριστούν [24] ότι οι μαύροι Μπαρμπαντιανοί ακολούθησαν το ρεύμα στη μορφή του κινήματος Black Lives Matter και ότι η Αμερικανική “ετικέτα” του ρατσισμού δεν είχε καμία σχέση με τα Μπαρμπάντος.
Στο Facebook, η Risée Chaderton-Charles απάντησε [25]:
Είναι πολύ συναρπαστικό το να βλέπουμε λευκούς / λευκούς γείτονες Μπαρμπαντιανούς και όσους αναζητούν το καταφύγιο του προνομίου τους να προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους και εμάς ότι ο πραγματικός λόγος που υπάρχει ρατσισμός στα Μπαρμπάντος είναι επειδή “οι μαύροι” απλά δεν θα παίξουν ήσυχα μαζί τους και αγνοούν τα πράγματα που λένε.
Προφανώς, ο ρατσισμός προχωρούσε προς επίλυση στα Μπαρμπάντος, έως ότου οι αρχικοί ακτιβιστές, επηρεασμένοι από την Αμερική και τον εντελώς άσχετο ρατσισμό της, ξεκίνησαν να “εκφοβίζουν” καλούς, ευγενικούς, αξιοπρεπείς ανθρώπους, που “δεν βλέπουν το χρώμα” και των οποίων ο κύκλος των, σαν τον μαγικό λευκό κρίνο, στενών φίλων ήταν απλώς τυχαίος.
Ορκίζομαι ότι είναι φώτιση επιπέδου PhD.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, πολλοί νεότεροι λευκοί Μπαρμπαντιανοί έδωσαν την υποστήριξή τους [26] στην πορεία του Black Lives Matter στην Μπρίτζταουν.
Διορατικός ακτιβισμός
Οι νεότεροι μαύροι Μπαρμπαντιανοί – μορφωμένοι, συνειδητοί, εύγλωττοι και παθιασμένοι – δεν ανταποκρίθηκαν με την παθητικότητα, που αποδίδεται τόσο συχνά στις προηγούμενες γενιές. Αντ’ αυτού, ύψωσαν τις φωνές τους για να εκφράσουν την αίσθηση της αδικίας τους και άρχισαν ένα βαθιά διορατικό και ισχυρό επίπεδο ψηφιακού ακτιβισμού.
Εξίσου σημαντικό, υπήρξαν εκκλήσεις προς τη μαύρη κοινότητα να αναγνωρίσει τη δύναμη, που έχει, να επηρεάζει την τοπική οικονομία. Ως απάντηση [24] σε προτάσεις, που υποσχέθηκαν να υποστηρίξουν τις μαύρες επιχειρήσεις για μια ημέρα, σε μια ένδειξη αλληλεγγύης, ότι ισοδυναμούσαν με την προώθηση του μίσους κατά των λευκών, η χρήστης του Facebook Shaka Mayers είπε [27]:
This was said elsewhere but it bears repeating:
White People: “Black people should show more unity amongst themselves and support one another.”
Black People: “We're holding one day where we do nothing but support one another.”
White People: “THAT'S RACIST!”
Yuh can't ****ing win ?
Αυτό ειπώθηκε αλλού αλλά επαναλαμβάνεται:
Λευκοί άνθρωποι: “Οι μαύροι πρέπει να δείχνουν περισσότερη ενότητα μεταξύ τους και να αλληλοϋποστηρίζονται”.
Μαύροι άνθρωποι: “Τηρούμε μια μέρα, όπου δεν κάνουμε τίποτα, παρά να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον.”
Λευκοί άνθρωποι: “ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ!”
Δεν μπορούμε να κερδίσουμε πού να πάρει
Οι ακτιβιστές των Μπαρμπάντος συμμετείχαν [28] επίσης στη διεθνή Ημέρα Blackout στις 7 Ιουλίου και χρησιμοποίησαν το Facebook για να ρίξουν τα φώτα της δημοσιότητας στις επιχειρήσεις, που ανήκουν σε μαύρους, καθώς δεσμεύθηκαν να “χρησιμοποιήσουν την οικονομική δύναμη για την καταπολέμηση της φυλετικής αδικίας και της οικονομικής ανισότητας”.
Ως απάντηση, ορισμένες επιχειρήσεις φημισμένες για την εκτίμηση του τουριστικού δολαρίου έναντι των τοπικών αγορών, φάνηκαν ξαφνικά να αναγνωρίζουν την οικονομική κυριαρχία της πλειοψηφίας των μαύρων Μπαρμπαντιανών και γρήγορα υποχώρησαν, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν πελάτες. Μία τέτοια επιχείρηση, η οποία έκανε μια προσπάθεια αναθεώρησης της εικόνας της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήρθε γρήγορα αντιμέτωπη με μια εκπληκτική ψηφιακή επίπληξη [29], επισημαίνοντας το γεγονός ότι οι μαύροι ακτιβιστές των Μπαρμπάντος δεν ταλαντεύονται εύκολα από κενές υποσχέσεις και παραμένουν αφοσιωμένοι στο σκοπό: τη διάλυση του συστημικού ρατσισμού.
Το μήνυμά τους είναι ξεκάθαρο: δεν θα δεχτούν πλέον σιωπηρά το status quo. Το ξετύλιγμα της ρατσιστικής ταπετσαρίας της κοινωνίας των Μπαρμπάντος έχει ξεκινήσει και δεν θα σταματήσει, έως ότου υφανθεί μια νέα πραγματικότητα ισονομίας και ισότητας για όλους τους Μπαρμπαντιανούς.