Ουγκάντα, ένα από τα πιο φιλόξενα μέρη στον κόσμο που προσφέρουν άσυλο
Bloggers από την Ουγκάντα κατά τη διάρκεια του FABY – Dakar (με την άδεια του FABY)
Οι 6.000 αντιπρόσωποι από 135 χώρες, οι οποίοι συμμετείχαν στην πρώτη Παγκόσμια Ανθρωπιστική Σύνοδο Κορυφής, που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στην Τουρκία, από τις 23 έως τις 24 Μαΐου 2016, δύσκολα θα μπορούσαν να πάνε πέρα από έναν κατάλογο καλών προθέσεων. Αλλά αυτή η Σύνοδος Κορυφής ήταν μια ευκαιρία να θυμηθούμε ότι αυτό που κάνουν ορισμένες χώρες είναι αξιοσημείωτο. Και όμως τα διεθνή ΜΜΕ σπάνια το αναφέρουν, όσον αφορά στην υποδοχή και στην ένταξη των μεταναστών. Μεταξύ αυτών, η Ουγκάντα ήταν ένα από τα αστέρια της Συνόδου Κορυφής λόγω της πολιτικής της υποδοχής προσφύγων.
Κατά τη διάρκεια της προπαρασκευαστικής περιφερειακής συνάντησης της πρώτης Παγκόσμιας Ανθρωπιστικής Συνόδου Κορυφής, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Καμπάλα, ο πρωθυπουργός της Ουγκάντα Apolo Nsibambi είχε πει στους συμμετέχοντες:
ότι ήταν απαράδεκτο το γεγονός ότι η ανεξάρτητη Αφρική από τις ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις για περισσότερα από 50 χρόνια εξακολουθεί να είναι ο μεγαλύτερος τροφοδότης προσφύγων και εσωτερικά εκτοπισμένων. “Η αποτυχία να προστατεύσει και να βοηθήσει αποτελεσματικά καθώς και να βρει τις επιθυμητές λύσεις εγκαίρως στα προβλήματα που δημιούργησαν αυτές τις καταστάσεις μετακίνησης αποτελεί μία σημαντική απειλή για την ανάπτυξη της Αφρικής … και έχει σοβαρές συνέπειες για την ειρήνη και σταθερότητα”
Όταν το έλεγε αυτό, ήξερε για τι μιλούσε διότι η πατρίδα του, έχοντας ως γείτονες εστίες αστάθειας και πολέμου, φιλοξενεί 700.000 πρόσφυγες, από το Νότιο Σουδάν, τη Σομαλία, το Μπουρούντι, τη Ρουάντα και το Κονγκό.
Παρά αυτό το μεγάλο αριθμό των προσφύγων, η πολιτική της Ουγκάντα για τους πρόσφυγες εκτιμάται από τους εταίρους της. Το στρατόπεδο του Nakivale δημιουργήθηκε το 1958 για να στεγάσει Τούτσι, που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την επανάσταση Χούτου στη χώρα τους, και βρίσκεται 6 ώρες με το αυτοκίνητο από την Καμπάλα, την πρωτεύουσα της Ουγκάντα. Καλύπτει μια έκταση πάνω από 184 τετραγωνικά χιλιόμετρα σε μία περιοχή που καλύπτει μια λίμνη, λόφους, πολλά ποτάμια και εύφορα χωράφια, σύμφωνα με την ιστοσελίδα caritasgoma.org, η οποία μας πληροφορεί ότι:
Το μοντέλο της Ουγκάντα είναι σχεδόν μοναδικό σε ότι παρέχει στους πρόσφυγες. Σύμφωνα με παρατηρητές, αυτό που κάνει την Ουγκάντα μοναδική είναι η άμεση αντιμετώπιση των προσφύγων και η βοήθεια που τους παρέχει. «Στην Ουγκάντα, οι πρόσφυγες έχουν την ευκαιρία να συνεισφέρουν στην τοπική οικονομία», δήλωσε ο εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας.
Ο ερευνητής Will Jones του Κέντρου Μελετών για τους Πρόσφυγες στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, επισκέφθηκε το στρατόπεδο πριν 3 χρόνια. Το περιέγραφε έτσι στην ιστοσελίδα fmreview.org:
Λοιπόν τι κάνουν οι πρόσφυγες για να ζήσουν; Καλλιεργούν, φυσικά, όχι μόνο στις αγροτικές περιοχές. Σχεδόν οι μισοί από τους πρόσφυγες του Κονγκό, από τη Ρουάντα και το Νότιο Σουδάν που ρωτήθηκαν από τους ερευνητές καλλιεργούν τα δικά τους οικόπεδα. Άλλοι είναι εργάτες γης. Μόνο οι Σομαλοί δεν έχουν δείξει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, και μάλιστα κανένας, για τη γεωργία.
Όχι μόνο καλλιέργεια επιβίωσης
Οι κάτοικοι της Ουγκάντα που αγοράζουν οι καλλιέργειες επισκέπτονται τακτικά χώρους εγκατάστασης και φεύγουν με φορτία από προϊόντα του Kyangwali, που προορίζονται για την αγορά της πόλης Hoima. Οι ερευνητές ρώτησαν έναν έμπορο της Hoima ο οποίος είπε ότι αγόρασε σχεδόν 500 τόνους αραβοσίτου και φασολιών από τους πρόσφυγες το περασμένο έτος, περίπου το 60 τοις εκατό του εμπορεύματος του. Πούλησε καλαμπόκι σε άλλα μέρη της Ουγκάντα, αλλά και εκτός της χώρας, στην Τανζανία και το Νότιο Σουδάν.
Σήμερα, οι αγρότες του Kyangwali προσπαθούν να εξαλείψουν τους μεσάζοντες πουλώντας τα προϊόντα τους απευθείας στην αγορά, μέσω ενός συνεταιρισμού με πάνω από 500 μέλη, που περιλαμβάνει αγρότες από τα χωριά της Ουγκάντα. Ο συνεταιρισμός των προοδευτικών αγροτών του Kyangwali (Kyangwali Progressive Farmers) είναι μια εταιρεία η οποία υπογράφει σήμερα συμβάσεις για την πώληση των προϊόντων απευθείας από τους παραγωγούς.
Στο χωριό Rwamwanja, ένα πρόγραμμα αποταμίευσης και δανείων, που ονομάζεται Solo Effort, έχει αναπτυχθεί για να βοηθήσει τους πρόσφυγες και τους πολίτες να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία ή να δημιουργήσουν άλλους τύπους επιχειρήσεων. Ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, αριθμεί 139 μέλη. Σε αυτό το βίντεο, η κυρία Rebecca, ένα από τα μέλη εξηγεί πώς μέσα από αυτό το πρόγραμμα κατάφερε να βγει από τη φτώχεια:
Ωστόσο, οι δυσκολίες δεν λείπουν στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής υποδοχής και ενσωμάτωσης των προσφύγων. Για παράδειγμα, η ιστοσελίδα caritasgoma.org, που αναφέρθηκε παραπάνω, υποδεικνύει:
Αλλά το στρατόπεδο του Nakivale βρίσκεται κοντά στα χωριά της Ουγκάντα όπου οι αγρότες ασκούν καλλιέργειες επιβίωσης. Βλέποντας την κυβέρνηση που αφαιρεί τη γη τους για να δημιουργηθεί χώρος για τους πρόσφυγες, οι πρώτοι δεν είναι ευχαριστημένοι με τη βοήθεια που παρέχεται στους τελευταίους. Ως εκ τούτου, υπάρχει μια κάποια δυσπιστία ως προς τους πρόσφυγες.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η γη είχε προβλεφθεί για τους αιτούντες άσυλο. Σε μια χώρα που έχει έναν από τους νεότερους και ταχύτερα αναπτυσσόμενους πληθυσμούς στον κόσμο, η πρόσβαση στη γη είναι μια πρόκληση που οφείλουν να αντιμετωπίσουν οι πολιτικές για τους πρόσφυγες στην Ουγκάντα. Αλλά προς το παρόν, η κυβέρνηση και οι ντόπιοι είναι αποφασισμένοι να ασχοληθούν με αυτούς που έχουν ανάγκη και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.