«Μεγάλες εκρήξεις έπληξαν τη Γάζα καθώς το Ισραήλ έπληξε τον θύλακα. Το υπουργείο Υγείας της Γάζας είπε ότι 266 Παλαιστίνιοι, μεταξύ των οποίων 117 παιδιά, σκοτώθηκαν από ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές τις τελευταίες 24 ώρες ». Στιγμιότυπο από ειδησεογραφικό βίντεο του Reuters «Εκρήξεις στη Γάζα μέσα σε μια νύχτα», 22 Οκτωβρίου 2023. Δίκαιη χρήση.

Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το We Are Not Numbers [Δεν Είμαστε Αριθμοί] στις 19 Οκτωβρίου 2023. Γράφτηκε από τον Abdallah al-Jazzar ως μια προσωπική αφήγηση υπό τον ανελέητο βομβαρδισμό της Γάζας από το Ισραήλ. Αναθεωρήθηκε μετά από μια συνέντευξη στο X (πρώην Twitter) μεταξύ του συγγραφέα και του Global Voices στις 23 Οκτωβρίου 2023 και δημοσιεύεται ως μέρος συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου.

Μετά από επίθεση του Παλαιστινιακού Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης (Χαμάς), που σκότωσε 1.400 Ισραηλινούς στις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ εξαπέλυσε αεροπορική επίθεση μεγάλης κλίμακας στη Γάζα. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στη Γάζα εξαιτίας της ισραηλινής επίθεσης έχει ξεπεράσει τους 5.000 ανθρώπους, με γυναίκες και παιδιά να αντιπροσωπεύουν πάνω από το 62% των θανάτων. Επιπλέον, περισσότεροι από 15.273 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί, ενώ η κατάπαυση πυρός παραμένει άπιαστο όνειρο.

Οι ενέργειες του Ισραήλ περιλαμβάνουν επίσης «συλλογική τιμωρία», καθώς έχει διακόψει την παροχή βασικών πόρων όπως τρόφιμα, νερό, καύσιμα και ηλεκτρισμό θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές 2,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, που έχουν παγιδευτεί στη Γάζα.

Στις 15 Οκτωβρίου, ξύπνησα με τη φρικτή πραγματικότητα των ρουκετών, που στόχευαν το σπίτι του γείτονά μου. Ο Salah Zanoun, διδάκτωρ λογιστικής, σκοτώθηκε μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του. Καθώς έφυγαν μαζί μες στη θλίψη τους, τα πρόσωπά τους μαρτυρούσαν το βάρος αυτής της τραγικής στιγμής.

Βρέθηκα ανάμεσά τους, σταθερός στην αποφασιστικότητά μου να αφηγηθώ στον κόσμο τη σκληρή επί τόπου πραγματικότητα. Αυτή είναι η αφήγησή μου ως αυτόπτης μάρτυρας για την πρόσφατη ισραηλινή επίθεση στη Γάζα.

Ήταν 5:00 π.μ., όταν το Ισραήλ στόχευσε το σπίτι του Salah. Ήμουν βαθιά λυπημένος και φοβόμουν τον ανελέητο βομβαρδισμό, έπρεπε να περιμένω μέχρι το φως της ημέρας για να ορμήσω και να δω πώς μπορώ να βοηθήσω.

Καθώς έφτασα, είδα γείτονες να μαζεύονται για να καθαρίσουν τα ερείπια. Ο ξάδερφός μου ο Mahmoud, ο οποίος ήταν ήδη εκεί και βοηθούσε, με ενημέρωσε για την έκταση της καταστροφής. Όλα τα μέλη της οικογένειας του Salah είχαν παγιδευτεί κάτω από τα συντρίμμια, εκτός από την 19χρονη κόρη του, την Aseel, που επέζησε από θαύμα.

Μια ώρα αδυσώπητων προσπαθειών αργότερα, είχαμε ξεθάψει τα άψυχα σώματά τους. Ο Salah, η σύζυγός του, οι γιοι του, Ahmed, Saif και Ihab, που αγαπούσαν να παίζουν ποδόσφαιρο στους δρόμους, και η κόρη του, η Karima, επίδοξη καλλιτέχνις, έφυγαν όλοι…για πάντα.

Το να είμαστε μάρτυρες του πόνου και της απώλειας ήταν απογοητευτικό και, παρά τη συλλογική μας δύναμη, δεν μπορούσαμε να απαλύνουμε τη θλίψη, που αιωρούνταν στον αέρα.

Επέστρεψα στο προσωρινό σπίτι που μένουμε, ένα συγγενικό σπίτι που έχει φιλοξενήσει αρκετές οικογένειες και φιλοξενεί 40 άτομα συνολικά. Το δικό μας σπίτι, που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά, έχει υποστεί εκτεταμένους βομβαρδισμούς κι έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Από τις 15 Οκτωβρίου, έπρεπε να εκκενώσουμε το προσωρινό μας σπίτι και μείναμε εκτοπισμένοι, χωρίς πού να πάμε.

Μοιράστηκα την τραγωδία με τη μητέρα μου. Η καρδιά μου βαριά από λύπη. Εκείνη την άκουσε, με τη φωνή της να τρέμει, και απάντησε: «Είμαι εδώ για σένα, αλλά και εγώ νιώθω τον φόβο και την αδυναμία που επικρατεί στη ζωή μας. Αυτή είναι η Γάζα, κανείς δεν είναι ασφαλής εδώ».

Μέσα σε αυτή τη συνεχιζόμενη κρίση, υπήρχε ένα άλλο βάρος στην καρδιά μου. Η διασφάλιση των βασικών αναγκών της οικογένειάς μου, η παροχή τροφής και η διατήρηση της παροχής νερού είχε γίνει ένας τρομακτικός αγώνας, με κόστος 200 σεκέλ (περίπου 50 δολάρια, αποταμίευση ενός μήνα για μένα).

Η δεινή κατάσταση στη Γάζα έχει επιδεινώσει περαιτέρω αυτήν την πρόκληση, καθώς η παροχή νερού είναι εξαιρετικά χαμηλή λόγω έλλειψης ηλεκτρικού ρεύματος και καυσίμων απαιτούμενων για τη λειτουργία των αντλιών. Και οι δύο αυτοί ζωτικοί πόροι έχουν αποκοπεί από το Ισραήλ.

Απευθύνθηκα σε δεκάδες ανθρώπους για βοήθεια. Ενώ κάποιοι δεν απάντησαν ή δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί μου μέσω του προβληματικού τηλεφωνικού δικτύου, μερικοί κατάφεραν να βοηθήσουν. Σημειωτέον, ο θείος μου, ο Waleed, ο οποίος ζει κι ο ίδιος κάτω από παρόμοιες συνθήκες, προσφέρθηκε να ξαναγεμίσει τις δεξαμενές νερού μας. Ήταν μια υπενθύμιση ότι η οικογενειακή υποστήριξη είναι ανεκτίμητη.

Αν και ανακουφίστηκα από τη βοήθεια του θείου μου αυτή τη φορά, παρέμεινα αποκαρδιωμένος λόγω της αδυναμίας μου να τροφοδοτήσω την οικογένειά μου.

Την ίδια μοιραία μέρα, στις 15 Οκτωβρίου, στις 5:00 μ.μ., κατευθύνθηκα στο κέντρο της πόλης στη Ράφα για να πάρω φαγητό από τον στενό μου φίλο, τον Mohammed. Καθώς συναντηθήκαμε, η εγγύτητα μιας εκκωφαντικής έκρηξης μας ταρακούνησε. Ο κόσμος φαινόταν να καταρρέει γύρω μου, και κόλλησα στον Mohammed φοβούμενος για τη ζωή μου, καθώς σκόνη και καπνός γέμισαν τον ουρανό.

«Είμαι νεκρός;» ρώτησα τον Mohammed πιάνοντάς του σφιχτά το χέρι. Η σύγχυση και ο πανικός ήταν εμφανείς. Λίγη ώρα αργότερα, μάθαμε ότι το Ισραήλ είχε βάλει στο στόχαστρο τη Χριστιανική Ένωση Γυναικών κοντά στην τοποθεσία μας. Ένιωσα ένα συντριπτικό σοκ και ικέτευσα επειγόντως τον Mohammed: «Πρέπει να βρούμε τον Alaa (τον φίλο μας που μένει δίπλα στη Χριστιανική Ένωση Γυναικών) και να βεβαιωθούμε ότι είναι καλά».

Ο Mohammed και εγώ μπήκαμε στην περιοχή, μόλις 50 μέτρα από την έκρηξη. Βρήκαμε τον Χριστιανικό Σύλλογο Γυναικών ερείπια και το σπίτι του Alaa ήταν τόπος καταστροφής. Η οικογένειά του είχε υποστεί το μεγαλύτερο βάρος της επίθεσης: ο πατέρας του, Arafat Tartori, τα αδέρφια του, Yaser και Abdallah, και ο ξάδερφός του, ο Mohammed, είχαν χάσει τη ζωή τους. Ο ίδιος ο Alaa τραυματίστηκε, όπως και η αδερφή του. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο.

Επέστρεψα σπίτι με το βάρος αυτών των επώδυνων εικόνων χαραγμένων στο μυαλό μου, μια στοιχειωμένη ανάμνηση που θα μείνει μαζί μου για μια ζωή. Λειτούργησε ως έντονη υπενθύμιση της εύθραυστης ύπαρξης, που αντιμετωπίζουμε στη Γάζα.

Δεν ήταν όμως μόνο το σπίτι του Alaa. Η καταστροφή επεκτάθηκε και σε άλλα σπίτια στη γειτονιά: στις οικογένειες Jaber, Alsadawi, Alfraa, Hijazai και Alrekai. Με πονούσε περισσότερο το ότι θεωρούσα αυτές τις οικογένειες φίλους.

Στο δρόμο της επιστροφής, έλαβα ένα μήνυμα από τον αδερφό μου. Το σπίτι μας στην ανατολική Γάζα είχε υποστεί σημαντικές ζημιές λόγω σφοδρών βομβαρδισμών. Ήταν άλλο ένα συντριπτικό χτύπημα, τα όνειρά μου να παντρευτώ εκεί είχαν εξαφανιστεί εν ριπή οφθαλμού.

Καθώς υπομένουμε τις συνεχιζόμενες δυσκολίες, σας ικετεύω να προσευχηθείτε για τον λαό της Γάζας. Είμαστε κουρασμένοι, το μέλλον μας παραμένει αβέβαιο, καθώς παλεύουμε με την οδυνηρή πραγματικότητα της εθνοκάθαρσης. Αλλά ακόμη και μέσα στο καταστροφικό σκοτάδι, κολλάμε στο τρεμόπαιγμα της ελπίδας, γιατί η ελπίδα είναι το μόνο πράγμα που μας συντηρεί σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.