«Homa u-migdal (ένα τείχος και ένα παρατηρητήριο), τοποθεσία στη Νέγκμπα του Ισραήλ. 17 Οκτωβρίου 2005. Φωτογραφία: Δεν παρέχεται μηχανικά αναγνώσιμη πηγή. Υποτιθέμενος δημιουργός: Bukvoed (με βάση αξίωση πνευματικών δικαιωμάτων). Wikimedia Commons, άδεια CC BY 2.5.

Αυτό το άρθρο είναι γραμμένο από τον Ilan Pappé, Ισραηλινό ιστορικό, πολιτικό επιστήμονα και πρώην πολιτικό, που είναι επί του παρόντος καθηγητής στο Κολέγιο Κοινωνικών Επιστημών και Διεθνών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ. Αρχικά δημοσιεύτηκε στο The Palestinian Chronicle, αναδημοσιεύεται εδώ με άδεια. Η ομάδα μας πρόσθεσε τους συνδέσμους για περαιτέρω διευκρίνιση.

Είναι πολύ πιθανό ότι οι πρώτοι στοχαστές και ηγέτες του σιωνιστικού κινήματος στα τέλη του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, φαντάζονταν, ή τουλάχιστον ήλπιζαν, ότι η Παλαιστίνη ήταν μια άδεια γη και, αν υπήρχαν άνθρωποι εκεί, ήταν νομαδικές φυλές χωρίς ρίζες, που, στην ουσία, δεν κατοικούσαν τη γη. 

Εάν συνέβαινε αυτό, πιθανότατα οι Εβραίοι πρόσφυγες που πήγαιναν προς αυτή την άδεια γη θα είχαν χτίσει μια ευημερούσα κοινωνία και, ίσως, θα είχαν βρει έναν τρόπο να αποτρέψουν την πόλωση από τον Αραβικό Κόσμο. 

Αυτό που γνωρίζουμε, στην πραγματικότητα, είναι ότι αρκετοί από τους πρώτους αρχιτέκτονες του Σιωνισμού γνώριζαν τέλεια το γεγονός ότι η Παλαιστίνη δεν ήταν μια άδεια γη.

Αυτοί οι αρχιτέκτονες του Σιωνισμού ήταν πολύ ρατσιστές και οριενταλιστές, όπως η υπόλοιπη Ευρώπη, για να συνειδητοποιήσουν πόσο προοδευτική ήταν η παλαιστινιακή κοινωνία σε σχέση με εκείνη την περίοδο, με μια μορφωμένη και πολιτικοποιημένη αστική ελίτ και μια αγροτική κοινότητα, που ζούσε ειρηνικά μέσα σε ένα γνήσιο σύστημα συνύπαρξης και αλληλεγγύης. 

Η παλαιστινιακή κοινωνία βρισκόταν στο κατώφλι της νεωτερικότητας, όπως πολλές άλλες κοινωνίες στην περιοχή, ένα μείγμα παραδοσιακής κληρονομιάς και νέων ιδεών. Αυτή θα ήταν η βάση για μια εθνική ταυτότητα και ένα όραμα ελευθερίας και ανεξαρτησίας σε αυτήν ακριβώς τη γη, που κατοικούσαν για αιώνες. 

Οι Σιωνιστές βεβαίως γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η Παλαιστίνη ήταν η γη των Παλαιστινίων, αλλά αντιλαμβάνονταν τον γηγενή πληθυσμό ως δημογραφικό εμπόδιο, το οποίο έπρεπε να αρθεί για να πετύχει το σιωνιστικό σχέδιο της οικοδόμησης ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. 

Έτσι μπήκε στο πολιτικό λεξικό της παγκόσμιας πολιτικής η σιωνιστική φράση «Το Παλαιστινιακό Ζήτημα» ή «Το Παλαιστινιακό Πρόβλημα». 

Στα μάτια της σιωνιστικής ηγεσίας, αυτό το «πρόβλημα» θα μπορούσε να λυθεί μόνο με τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων και την αντικατάστασή τους με Εβραίους μετανάστες. 

Επιπλέον, η Παλαιστίνη έπρεπε να ξεριζωθεί από τον αραβικό κόσμο και να χτιστεί ως μέτωπο εξυπηρετώντας τις φιλοδοξίες του δυτικού ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας να καταλάβει τη Μέση Ανατολή στο σύνολό της.

Όλα ξεκίνησαν με ένα Homa u-Migdal: κυριολεκτικά, ένα τείχος και ένα παρατηρητήριο. 

«Τείχος και παρατηρητήριο»

Αυτά τα δύο στοιχεία θεωρήθηκαν ως τα πιο σημαντικά ορόσημα στην εβραϊκή «επιστροφή» στην υποτιθέμενη άδεια γη και εξακολουθούν να υπάρχουν σε κάθε σιωνιστικό οικισμό μέχρι σήμερα.   

Εκείνη την εποχή, τα παλαιστινιακά χωριά δεν είχαν τείχη ή παρατηρητήρια και δεν τα έχουν ακόμη και σήμερα.  

Ο κόσμος κυκλοφορούσε ελεύθερα μέσα και έξω απολαμβάνοντας τη θέα των χωριών κατά μήκος του δρόμου, καθώς και το φαγητό και το νερό που ήταν διαθέσιμα για κάθε περαστικό.  

Οι σιωνιστικοί οικισμοί, αντίθετα, φύλαγαν ευλαβικά τα περιβόλια και τα χωράφια τους και θεωρούσαν όποιο άτομο τα άγγιζε ως ληστή και τρομοκράτη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, από την αρχή, δεν έχτισαν κανονικούς ανθρώπινους βιότοπους, αλλά προμαχώνες με τείχη και σκοπιές, θολώνοντας τη διαφορά μεταξύ αμάχων και στρατιωτών στην κοινότητα των εποίκων. 

Για μια σύντομη στιγμή, οι σιωνιστικοί οικισμοί κέρδισαν τη διάκριση των σοσιαλιστικών και κομουνιστικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, απλώς και μόνο επειδή ήταν μέρη όπου ο κομουνισμός πειραματίστηκε ανεπιτυχώς και φανατικά. Η φύση αυτών των οικισμών, ωστόσο, μας λέει εξαρχής τι σήμαινε ο Σιωνισμός για τη γη και τους ανθρώπους της.

Όποιος ερχόταν ως Σιωνιστής είτε ελπίζοντας να βρει μια άδεια γη είτε αποφασισμένος να την κάνει άδεια συντάχτηκε σε μια στρατιωτική κοινωνία εποίκων, που μπορούσε να εφαρμόσει το όνειρο της άδειας γης μόνο με απόλυτη βία. 

Ο γηγενής πληθυσμός αρνήθηκε την προσφορά, σύμφωνα με τα λόγια του Τεόντορ Χερτσλ, να «απομακρυνθεί» σε άλλες χώρες.  

Παρά την τεράστια απογοήτευση από τη βρετανική απόσυρση από τις πρώτες υποσχέσεις της για σεβασμό του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης για όλους τους αραβικούς λαούς, οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούσαν να ελπίζουν ότι η Αυτοκρατορία θα τους προστάτευε από το σιωνιστικό σχέδιο αντικατάστασης και εκτοπισμού. 

Μέχρι τη δεκαετία του '30, οι ηγέτες της παλαιστινιακής κοινότητας κατάλαβαν ότι αυτό δεν θα συνέβαινε. Ως εκ τούτου, επαναστάτησαν, μα συνετρίφθησαν βάναυσα από την Αυτοκρατορία που είχε σκοπό να τους προστατεύσει, σύμφωνα με την «Εντολή» που έλαβε από την Κοινωνία των Εθνών. 

Η Αυτοκρατορία στάθηκε επίσης άπραγη, όταν το κίνημα των εποίκων διέπραξε μια τεράστια επιχείρηση εθνοκάθαρσης το 1948, με αποτέλεσμα την εκδίωξη του μισού γηγενούς πληθυσμού κατά τη διάρκεια της Νάκμπα.

Μετά την Καταστροφή, ωστόσο, η Παλαιστίνη ήταν ακόμα γεμάτη από Παλαιστίνιους και οι εκδιώχτες αρνήθηκαν να δεχτούν οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα και πολέμησαν για την επιστροφή τους , όπως κάνουν μέχρι σήμερα.

Κρατώντας το «όνειρο» ζωντανό

Όσοι παρέμειναν στην ιστορική Παλαιστίνη συνέχισαν να αποδεικνύουν ότι η γη δεν ήταν άδεια και ότι οι έποικοι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν βία για να πετύχουν τον στόχο τους να μετατρέψουν μια αραβική, μουσουλμανική και χριστιανική Παλαιστίνη σε ευρωπαϊκή εβραϊκή. 

Κάθε χρόνο που περνούσε, χρειαζόταν περισσότερη δύναμη για να επιτευχθεί αυτό το ευρωπαϊκό όνειρο σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. 

Μέχρι το 2020, έχουμε ήδη σηματοδοτήσει εκατό χρόνια από μια συνεχή προσπάθεια να εφαρμόσουμε, με τη βία, το όραμα της μετατροπής μιας «άδειας γης» σε εβραϊκή οντότητα. Επιπλέον, για κάποιους δημοκρατικούς αλλά και για κάποιους θεοκρατικούς λόγους, φαίνεται ότι δεν υπάρχει εβραϊκή συναίνεση σε αυτό το μέρος του «οράματος». 

Δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια χρήματα Αμερικανών φορολογουμένων χρειάζονταν και εξακολουθούν να χρειάζονται για να διατηρηθεί το όνειρο της άδειας γης της Παλαιστίνης. Και η αδυσώπητη σιωνιστική αναζήτηση να το πραγματοποιήσουν.  

Ένα άνευ προηγουμένου ρεπερτόριο βίαιων και ανελέητων μέσων έπρεπε να χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση εναντίον των Παλαιστινίων, των χωριών και των πόλεων τους ή ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας, προκειμένου να διατηρηθεί το όνειρο.   

Το ανθρώπινο κόστος που πλήρωσαν οι Παλαιστίνιοι για αυτό το αποτυχημένο έργο ήταν τεράστιο και είναι περίπου 132.000 άτομα μέχρι σήμερα.  

Ο αριθμός των τραυματισμένων Παλαιστινίων είναι τόσο υψηλός που πιθανώς κάθε παλαιστινιακή οικογένεια έχει τουλάχιστον ένα μέλος, είτε παιδί, γυναίκα είτε άνδρα, που μπορεί να συμπεριληφθεί σε αυτόν τον κατάλογο.

Το έθνος της Παλαιστίνης, του οποίου το ανθρώπινο κεφάλαιο μπόρεσε να μετακινήσει οικονομίες και πολιτισμούς σε όλο τον αραβικό κόσμο, έχει κατακερματιστεί και δεν μπορεί να εξαντλήσει αυτή την απίστευτη δυνατότητα για δικό του όφελος. 

Αυτό είναι το υπόβαθρο για τη γενοκτονική πολιτική, που εφαρμόζει τώρα το Ισραήλ στη Γάζα και για την άνευ προηγουμένου εκστρατεία δολοφονίας στη Δυτική Όχθη. 

Η μοναδική δημοκρατία;

Αυτά τα τραγικά γεγονότα εγείρουν, για άλλη μια φορά, το αίνιγμα: Πώς μπορούν η Δύση και ο Παγκόσμιος Βορράς να ισχυριστούν ότι αυτό το βίαιο σχέδιο διατήρησης εκατομμυρίων Παλαιστινίων υπό καταπίεση, πραγματοποιείται από τη μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή; 

Ίσως ακόμη πιο σημαντικό, γιατί τόσοι πολλοί υποστηρικτές του Ισραήλ και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί Εβραίοι πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα βιώσιμο έργο στον 21ο αιώνα;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι βιώσιμο. 

Το πρόβλημα είναι ότι η αποσύνθεσή του θα μπορούσε να είναι μια μακρά και πολύ αιματηρή διαδικασία, της οποίας τα κύρια θύματα θα ήταν οι Παλαιστίνιοι. 

Δεν είναι επίσης σαφές εάν οι Παλαιστίνιοι είναι έτοιμοι να αναλάβουν, ως ενωμένο απελευθερωτικό κίνημα, μετά τα τελικά στάδια της διάλυσης του σιωνιστικού σχεδίου.

Θα καταφέρουν να αποτινάξουν την αίσθηση της ήττας και να ξαναχτίσουν την πατρίδα τους ως ελεύθερη χώρα για όλους στο μέλλον; 

Προσωπικά, έχω μεγάλη πίστη στη νέα παλαιστινιακή γενιά, που θα μπορέσει να το κάνει.

Αυτή η τελευταία φάση θα μπορούσε να είναι λιγότερο βίαιη. Θα μπορούσε να είναι πιο εποικοδομητικό και παραγωγικό και για τις δύο κοινωνίες, αυτή των εποίκων και αυτή των αποικισμένων, αν παρέμβει τώρα η περιοχή και ο κόσμος. 

Αν κάποια έθνη σταματούσαν να εξοργίζουν εκατομμύρια ανθρώπους ισχυριζόμενα ότι ένα έργο αιώνων, που είχε στόχο να αδειάσει μια γη από τους ιθαγενείς της με τη βία, είναι ένα έργο, που αντανακλά μια φωτισμένη δημοκρατία και μια πολιτισμένη κοινωνία. 

Εάν συνέβαινε αυτό, οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να σταματήσουν να ρωτούν: “Γιατί μας μισούν;”.

Και οι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο δεν θα αναγκάζονταν να υπερασπιστούν τον εβραϊκό ρατσισμό εργαλειοποιώντας τον αντισημιτισμό και την άρνηση του ολοκαυτώματος.

Ας ελπίσουμε ότι ακόμη και οι Χριστιανοί Σιωνιστές θα επέστρεφαν στις βασικές ανθρώπινες αρχές που πρεσβεύει ο Χριστιανισμός και θα εντάσσονταν στην πρώτη γραμμή του συνασπισμού, που είναι αποφασισμένος να σταματήσει την καταστροφή της Παλαιστίνης και του λαού της.

Πολυεθνικές εταιρείες, εταιρείες ασφαλείας και στρατιωτικές βιομηχανίες, φυσικά, δεν θα συμμετείχαν σε έναν νέο συνασπισμό, που αντιτίθεται στο σχέδιο εκκένωσης της γης. Ωστόσο, θα μπορούσαν να αμφισβητηθούν.

Η μόνη απαραίτητη προϋπόθεση είναι εμείς, ένας αφελής λαός που εξακολουθεί να πιστεύει στην ηθική και τη δικαιοσύνη, που λειτουργούμε ως φάροι σε αυτήν την εποχή του σκότους, να καταλάβουμε πραγματικά ότι η διακοπή της προσπάθειας αδειάσματος της Παλαιστίνης είναι η αρχή μιας νέας εποχής, μιας πολύ καλύτερης κόσμο για όλους.