Περιβάλλεται από φίλους, οι οποίοι ζητούν τη συμβουλή του για θέματα σχετικά με την προσωπική τους εξάντληση. Και γιατί όχι, όταν τα έχει ζήσει ο ίδιος όλα αυτά; Έχει περάσει όλα τα στάδια του συριακού μας αγώνα και ακόμα περιμένει το τέλος, οπλισμένος με μια ελπίδα, που σε κάνει να ντρέπεσαι για τη δική σου αδυναμία.
Η φιλία μας, αν και δεν είμαι απόλυτα βέβαιη ότι θα την αποκαλούσα φιλία, καθώς είναι περισσότερο σαν πνευματικός πατέρας για μένα και τους συνομηλίκους μου, ξεκίνησε, όταν άρχισα να του γράφω κατά την έναρξη της Συριακής Επανάστασης, κάθε φορά που ήμουν καλεσμένη σε μια διάσκεψη ή μια δημόσια συζήτηση. Δεν γνώριζα τις πιο βασικές αρχές της δημόσιας εργασίας και του ζητούσα συμβουλές ακόμα και για τις μικρότερες λεπτομέρειες. Τις περισσότερες φορές, δεχόμουν τη γνώμη του και ακολουθούσα τις συμβουλές του. Του έστελνα τα άρθρα μου, τα οποία ήταν γεμάτα ορθογραφικά λάθη σαν από μαθητή δημοτικού, και παρά τη δική του ευρυμάθεια, τα διάβαζε όλα όσα έγραφα και με ενθάρρυνε σαν πατέρας. Προσέφερε όλη την πατρική φροντίδα που ποθούσαμε στις κραυγές της νιότης μας.
O Yasin Al Hajj Saleh είναι δάσκαλος ελπίδας. Δεν έχω σκοπό με αυτό το άρθρο να επαινέσω τα συγγράμματα και την προσωπικότητά του, αλλά μια προσπάθεια να μεταφέρω σε άλλους τα πράγματα γι’ αυτόν, που μας εμπνέουν. Μια προσπάθεια να πω στον κόσμο μια ιστορία, η οποία, παρά τον πόνο της, στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα: αν αυτός μπόρεσε να χαμογελάσει με ελπίδα, ποια είναι η δική σου δικαιολογία και δεν μπορείς εσύ;
Ο Yasin συνελήφθη όταν ήταν 19 ετών και παρέμεινε 16 χρόνια στη φυλακή. Ήταν από τους πρώτους που έγραψαν για τη Συριακή Επανάσταση και επέζησε. Φέρει την κοινωνική αμηχανία που ανέπτυξε στη μακρά περίοδο φυλάκισής του. Όταν το χρησιμοποιείς σαν επιχείρημα στη συζήτηση μαζί του, απλά χαμογελάει και λέει: “Η Sameera. Το δυνατό της σημείο ήταν οι κοινωνικές σχέσεις. Η Sameera συγκέντρωνε ανθρώπους γύρω της”.
Αυτό ίσως είναι το θέμα τούτου του άρθρου: η αγάπη του για τη σύζυγό του, Sameera, η οποία απήχθη στην Γούτα από τον Ισλαμικό Στρατό με επικεφαλής τον Zahran Alloush μαζί με τους συντρόφους της, Razan, Wael και Nadhem, των οποίων παραμένει άγνωστη η τύχη.
Κάθε φορά που τον επισκεπτόσουν στο νοικιασμένο σπίτι του, θα αφηγούνταν με υπερηφάνεια την ιστορία αγάπης για μια φίλη του και τον ανάπηρο Έλληνα σύζυγό της. Τίποτα δεν άλλαξε σε εκείνο το σπίτι εκτός από τη συλλογή βιβλίων στα αραβικά και μια χρωματισμένη φωτογραφία της Sameera, κρεμασμένη σε σημείο που να τη βλέπει κατευθείαν από το γραφείο του. Είναι πάντα παρούσα στις συνομιλίες του, στα γραπτά του και στις λεπτομέρειες της καθημερινότητάς του. Ο ίδιος προσπάθησε επίσης να χαράξει την απουσία της στις μνήμες των Συρίων. Θυμόμαστε τα γενέθλιά της. Ανησυχούμε για την ενοχή του για την απουσία της. Νιώθουμε ηττημένοι από την αδυναμία μας να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση πραγμάτων. Τον έχουμε απογοητεύσει και πάλι ως Σύριοι;
Την βλέπουμε στο θυμό και το λαχτάρα του και στην υπεράσπισή του για το δικαίωμά του να βρίσκεται μαζί μας. Την βλέπουμε στην πατρική του στάση απέναντί μου. Κάθε φορά που βλέπω τον πόνο στα μάτια του, συνειδητοποιώ ότι η απουσία της Sameera από τη ζωή μας είναι σαν να χάνω ξανά τη μητέρα μου στη Συριακή Επανάσταση. Αύριο, όταν η Sameera επιστρέψει, καθώς κανένας από εμάς δεν τολμά να πιστέψει ότι δεν θα μπορούσε να επιστρέψει, θα συγκλονιστεί από τον αριθμό των Συρίων που αισθάνονται την παρουσία της, ακόμα κι αν η ίδια δεν γνωρίζει κανέναν τους.
Παρά την οδυνηρή σκέψη της απουσίας της και την εξαφάνιση του αδελφού του σε μια φυλακή του Ισλαμικού Κράτους, παρά τη δική του εξορία και τις μνήμες της φυλακής, ο Yasin εξακολουθεί να γράφει για τρόπους και ελπίδες και μας διδάσκει ότι, ενώ οι απαγωγείς μπορούν να αλλάξουν την κατεύθυνση της ζωής μας, το πώς ζούμε μες στην καρδιά μας εξαρτάται εξ ολοκλήρου από εμάς.
Η αγάπη του για τη Sameera δεν αλλάζει με την απουσία ή την ενοχή ούτε επηρεάζεται από τη θρασύτητα των απαγωγέων. Η αγάπη του γι’ αυτήν δεν αμαυρώνεται με κατηγορίες και φήμες. Η αγάπη του για αυτήν μας αναγκάζει ως Σύριους να σταθούμε στο κατώφλι του πόνου και να τους ευχηθούμε καλή αρχή.
Ας κλείσουμε τα μάτια και ας ευχηθούμε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους η Sameera, η Razan, ο Wael και ο Nadhem, για να υπερασπιστούν, όπως πάντα, τα δικαιώματα των φυλακισμένων και των περιθωριοποιημένων γυναικών, για να δημιουργήσουν, ίσως μαζί, ένα κίνημα για την υπεράσπιση των θυμάτων των βίαιων εξαφανίσεων.