Cynthia Assadourian (αριστερά) στο So You Think You Can Dance. Στιγμιότυπο από βίντεο του YouTube.

“Είναι απίστευτο πώς επηρέασαν οι εκπομπές αυτές το επάγγελμά μας”.

Έτσι περιέγραψε η Λιβανέζα χορεύτρια Cynthia Assadourian στο Global Voices τον αντίκτυπο εκπομπών, όπως οι αραβικές εκδοχές του So You Think You Can Dance?‘ (يلا نرقص) και Dancing With The Stars (رقص النجوم) στην αντίληψη της κοινής γνώμης για το χορό.

Η Assadourian, η οποία ήταν κι η ίδια διαγωνιζόμενη στο So You Think You Can Dance, ανέφερε ότι βιώνει ένα είδος σωματικής απελευθέρωσης γύρω της:

Οι λάτιν χοροί, συγκεκριμένα, έγιναν υποχρεωτικοί στις σχολές χορού. Βλέπεις άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας και φάσης της ζωής να έρχονται στη σχολή για να διασκεδάσουν και να γυμναστούν. Ακόμα κι οι άνδρες εγκαταλείπουν τον φόβο του να κουνήσουν τους γοφούς τους λίγο παραπάνω. Ποτέ δεν πίστευα πως θα ζούσα τη μέρα, που θα έκαναν άνδρες κάτι τέτοιο.

Πρόσθεσε:

Φυσικά, ο κόσμος ακόμα έρχεται φοβούμενος ότι δε θα μπορεί να ανταπαξέλθει στη χορογραφία, αλλά αυτό είναι φυσικό. Μπορεί να είναι δύσκολο στην αρχή, αλλά τελικά το σώμα και το μυαλό σου συνηθίζουν. Θέλει απλά λίγο εξάσκηση και σκληρή δουλειά. Οι περισσότεροι προτιμούν να ξεκινήσουν χορό παρά γυμναστήριο, γιατί τον χορό δεν τον αισθάνεσαι σαν προπόνηση.

Η Lyne Gandour, μια δημοφιλής χορεύτρια χιπ-χοπ, τράβηξε την προσοχή των δασκάλων χορού της σε μικρή ηλικία. Την επαινούσαν συνέχεια για τη μεταδοτική της ενέργεια, κάθε φορά που χόρευε. Η ικανότητά της να απομνημονεύει χορογραφίες και να αυτοσχεδιάζει την έκαναν μια από τους γνωστότερους νεαρούς χορευτές στον Λίβανο. Όπως και πολλοί άλλοι στον τομέα της, και η Gandour παρατήρησε μια αλλαγή συμπεριφοράς απέναντι στο χορό:

Τα πρώτα μου βήματα στον χορό ξεκίνησαν σε πολύ μικρή ηλικία με ρυθμική γυμναστική, που έμαθα στην πατρίδα μου, την Ακτή Ελεφαντοστού. Το να μεγαλώσω στην Αφρική ανέπτυξε μέσα μου ένα μεγάλο σεβασμό για αυτή τη μορφή τέχνης. Όταν μετακόμισα στο Λίβανο, η αφοσίωσή μου στον χορό πολλαπλασιάστηκε, κυρίως λόγω του πώς οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν το χορό και τους χορευτές. Όταν άνοιξα το νέο μου στούντιο χορού, ο στόχος μου ήταν να εκπαιδεύσω τους μαθητές μου στο χορό και να τους βάλω να δουλέψουν σκληρά. Θέλω αυτό το καλλιτεχνικό πεδίο να είναι με τόσες προκλήσεις όσο οποιοσδήποτε φημισμένος τομέας στο Λίβανο.

Μια τέτοια αλλαγή είναι πολύ διαφορετική από την αντίληψη της κοινής γνώμης για το χορό, που συνάντησε η Gandour, όταν μετακόμισε για πρώτη φορά στο Λίβανο:

Πιστεύω ότι ο χορός συσχετίζεται αρκετά συχνά με υποτιμητικές έννοιες στον αραβικό κόσμο. Ποτέ δεν ένιωθα ότι ο χορός κέρδιζε το σεβασμό που του άξιζε, μέχρι να φτάσουν στον Αραβικό Κόσμο προγράμματα όπως το Dancing With The Stars. Θεωρούνταν περισσότερο αμαρτία παρά μορφή τέχνης.

Και αυτή θεωρεί ότι στις εκπομπές αυτές οφείλονται οι μεταβαλλόμενες αντιλήψεις των ανθρώπων:

Το να βλέπεις το ίνδαλμά σου να εκφράζεται σε μια νέα γλώσσα έκανε όλους αυτούς τους φανς να θέλουν να καταλάβουν τι είναι ο χορός. Το Dancing With The Stars έδωσε σε αυτή τη μορφή τέχνης μια δεύτερη ευκαιρία, επιτρέποντας σε όλους να δουν τον αγώνα, το κίνητρο,  την αφοσίωση που έχουν όλοι οι χορευτές. Κάτι που το έκανε πραγματικό, ακατέργαστο και σίγουρα κάτι, με το οποίο μπορούσες να συσχετιστείς.

Μια άλλη παράπλευρη συνέπεια αυτής της δημοτικότητας ήταν η άνοδος στα μουσικά βιντεοκλίπ αραβικής ποπ με χορευτές να εκτελούν τέλειες χορογραφίες πίσω από τον καλλιτέχνη. Δημοφιλείς καλλιτέχνες, όπως η Najwa Karam και η Assi El Helani, συμμετείχαν σε αυτή τη δημοφιλή νέα τάση, παρά τη μουσική που δεν μπορούσε να είναι κάτι πέρα από χιπ χοπ.

Ο Ελληνολιβανέζος πρωτοπόρος του χιπ χοπ, Charles Makriss, αναφέρει αυτή τη δημοφιλή τάση:

Μερικές φορές καλλιτέχνες έρχονται σε μένα την τελευταία στιγμή και θέλουν να μάθουν μια χορογραφία. Η αλήθεια είναι ότι τους διδάσκω μόνο ένα ή δύο βήματα. Είναι επώδυνο να βλέπεις μη χορευτές να προσπαθούν να εκτελέσουν χορογραφία. Αυτός είναι ο λόγος που προτιμώ να ενσωματώσω το δικό μου χορευτικό σύνολο. Δεν θέλω να ντροπιάσω τον καλλιτέχνη και να τον κάνω να φανεί περίεργα. Το κάνω αυτό περισσότερα από 15 χρόνια. Άνοιξα μάλιστα τη δική μου σχολή χορού χιπ-χοπ.

Ανεξαρτήτως του λόγου, η μεταβολή της γνώμης του λιβανέζικου κοινού σχετικά με τον χορό έχει γίνει πιο εμφανής τώρα.

Με εκπομπές που υπογραμμίζουν την απίστευτη ποσότητα προσπάθειας και αφοσίωσης που αφιερώνουν χορευτές – και μη χορευτές – σε μια τρίλεπτη χορογραφία, δεν είναι περίεργο που τόσοι χορευτές ανοίγουν πλέον νέες σχολές χορού.

Ακόμη και ακαδημαϊκά ιδρύματα, όπως το Λιβανέζικο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο (LAU), μπήκαν κι αυτά στο παιχνίδι. Είναι μεταξύ των πρώτων που απευθύνεται σε φοιτητές Καλών Τεχνών, που ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν σταδιοδρομία στις τέχνες του θεάματος και ένα από τα λίγα τριτοβάθμια ιδρύματα, που το προσφέρουν και ως πτυχίο και ως δευτερεύον αντικείμενο σπουδών.

Φαίνεται ότι ο Λίβανος έχει γίνει περισσότερο δεκτικός σε επαγγελματίες χορευτές και αποδίδει περισσότερο σεβασμό στο χορό ως επάγγελμα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον για αυτή τη δυναμική νέα τάση.