Αφρο-Κολομβιανή μοντέλο περί “κοινωνικής λεύκανσης”

Juliette Minolta, σε φωτογράφηση της Paloma Fuentes. Χρησιμοποιείται με άδεια από τις Afroféminas, αρχικούς δημοσιευτές της φωτογραφίας.

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί μαρτυρία από την Κολομβιανή Juliette Minolta, μοντέλο, το οποίο δημοσιεύθηκε αρχικά από την ιστοσελίδα Afroféminas, βάσει των σκέψεών της για τις εμπειρίες και τον ρατσισμό που περνούν όσοι έχουν αφρικανικές ρίζες στην Κολομβία και σε άλλες περιοχές της Λατινικής Αμερικής. Περισσότεροι από το 10% των πολιτών της Κολομβίας έχουν αφρικανική καταγωγή και αποτελούν το 90% του πληθυσμού σε περιοχές όπως η Chocó. Σήμερα, είναι μία από τις πιο δυναμικές και δυναμικές ισπανόφωνες κοινότητες ατόμων με αφρικανική καταγωγή.

Ήμουν μόλις οκτώ χρονών, όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν διαφορετική. Όταν είσαι μικρή και μπαίνεις σε ένα σχολείο γεμάτο παιδιά, μονάχα αυτό βλέπεις: παιδιά. Δεν αντιλαμβανόμουν διαφορές, μέχρις ότου μια μέρα κάποιος μου φώναξε “Μαυρούλα!” και όλοι γέλασαν.

Δεν το κατάλαβα καθόλου, αλλά αυτή η εμπειρία με έκανε να δω ψυχολόγο για πρώτη φορά. Μετά, κατάλαβα ότι ήμουν διαφορετική. Δε μου άρεσε αυτό.

Αργότερα, όταν ήμουν στο γυμνάσιο, θυμάμαι ότι όλοι οι συμμαθητές μου είχαν ίσια μαλλιά. Νόμιζα ότι τα μαλλιά τους ήταν όμορφα. Εν τω μεταξύ, οι δάσκαλοι μιλούσαν για τους μαύρους προγόνους ως δούλους. Σκέφτηκα ότι προήλθα από δούλους και τίποτα περισσότερο.

Δεν μου είπαν ποτέ για τον Γκάρβεϊ, τον Μαντέλα ή τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Κανένας δεν μου μίλησε ποτέ για την Negra Casilda, πρώην σκλάβα και ηγέτιδα του 19ου αιώνα, και τις ιστορίες της, που βοηθούσε ανθρώπους να φτάσουν στο palenque, μια μυστική τοποθεσία όπου οι μαύροι που είχαν ξεφύγει από τη σκλαβιά μπορούσαν να κρυφτούν. Δεν υπήρξαν ποτέ συζητήσεις για τη Ρόζα Παρκς ή ότι όλοι ήρθαν από την Αφρική.

Μου μάθαιναν τον Κολόμβο και τον Ουάσινγκτον και έπρεπε να γράψω πολλές εργασίες για αυτούς τους ανθρώπους. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι πλέον. Κανένας δεν μιλούσε για τις ιστορίες των μαύρων γυναικών στην τάξη μου.

Και συνέχισα στο λύκειο, ισιώνοντας τα μαλλιά μου και προσπαθώντας να μοιάζω όσο το δυνατόν πιο λευκή για να κερδίσω κοινωνική αποδοχή.

Θυμάμαι έναν καθηγητή, ο οποίος, κάθε φορά που με επέπληττε, χρησιμοποιούσε “εκφράσεις για μαύρους”. Έλεγα ότι δεν ήταν τίποτα, ότι ήταν απλά ένα αστείο και να το προσπερνούσα. Και έτσι άρχισα να προσπαθώ να σβήσω τον τρόπο ομιλίας μου, τις ίδιες μου τις κουβέντες περί μαύρων.

Είμαι από την Μπογκοτά της Κολομβίας, μια πόλη λευκών ανθρώπων. Παλιότερα, δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί μαύροι, όσοι υπάρχουν σήμερα. Άρχισα να χρησιμοποιώ χημικά για να ισιώνω τα μαλλιά μου και εγκατέλειψα τις παραδόσεις μου. Μια μέρα αγόρασα ακόμη και λευκαντική κρέμα.

Δε δούλεψε.

Ήμουν απελπισμένη – έπρεπε να κάνω λευκό το δέρμα μου. Μισούσα το ότι ήμουν πάντα η πιο σκουρόχρωμη στην οικογένεια.

Οι απόψεις μου δεν άλλαξαν, αφότου μπήκα στο πανεπιστήμιο. Όποτε οι άνθρωποι με λέγανε «μαυρούλα», έλεγα ότι δεν μου άρεσε.

Μεγάλωσα σε ένα κοινωνικά λευκό περιβάλλον, όπου το να είσαι μαύρος είναι κάτι κακό, το να έχεις σγουρά μαλλιά σαν βίδες δεν θεωρείται ομορφιά και όπου οι άνθρωποι πιστεύουν ότι το να είσαι μαύρη σημαίνει να έχεις μεγάλο κώλο και μεγάλα βυζιά.

Ε λοιπόν, τώρα ξέρετε ότι δεν έχω ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Δεν προήλθαμε από δούλους, αλλά από ανθρώπινα πλάσματα

Μια μέρα, άκουγα μουσική και ακούστηκε το τραγούδι “Mandela Free” του Barrington Levy. Αυτό το τραγούδι με ενθάρρυνε να διερευνήσω την καταγωγή μου. Συνειδητοποίησα ότι η κοινωνία με είχε αναγκάσει να “ξεβαφτώ”. Το να θεωρήσεις το “μαυρούλα” προσβολή είναι κάτι που αντιμετωπίζουν καθημερινά τόσες γυναίκες με αφρικανική καταγωγή. Είναι άσχημο το να αλλάζεις το χρώμα των μαλλιών σου μόνο και μόνο για να είσαι κοινωνικά αποδεκτή.

Αναρωτιέμαι πόσα παιδιά “ξασπρίζουν” κοινωνικά χωρίς καν να το συνειδητοποιούν. Δέχονται διακρίσεις και αγνοούν τους προγόνους τους και τους ανθρώπους που πολέμησαν, ώστε η ιστορία να μην επαναληφθεί. Τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν τα παιδιά αυτά, αν δεν το καταδικάσουμε αυτό;

Δεν προερχόμαστε από δούλους, προερχόμαστε από ανθρώπινα πλάσματα, που ήταν υποδουλωμένοι. Αυτό είναι ένα γεγονός, που δε διδάσκει το σχολείο. Για παράδειγμα, ένας Χιλιανός φίλος μου είπε ότι ποτέ δεν του μίλησαν για δουλεία ή ιστορικούς μαύρους ηγέτες. Πώς συμβαίνει αυτό, εφόσον η Χιλή, όπου ζω τώρα, είχε πάντα μαύρους Χιλιανούς;

Γιατί η εκπαίδευση πρέπει να είναι τόσο “λευκή” και γιατί υπάρχει η ανάγκη να εξαλειφθεί η εικόνα του μαύρου;

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.