Το ένα αυγό φορά μάσκα προσώπου, ενώ το άλλο είναι σε αυτοαπομόνωση. Εικόνα από τον Ivan Radic στο Flickr, CC BY 2.0.

Η πανδημία του COVID-19 έχει επηρεάσει κάθε πτυχή της ζωής σε όλο τον κόσμο και η Καραϊβική δεν διαφέρει. Στο νοτιότερο άκρο του αρχιπελάγους, το Τρινιντάντ και Τομπάγκο — από τις 17 Απριλίου 2020 — είχε 114 κρούσματα κορωνοϊού, ενώ η Τζαμάικα, στα βόρεια, είχε πάνω από 143 επιβεβαιωμένα κρούσματα. Επιπλέον, διάφορες περιφερειακές περιοχές υπόκεινται σε κάποια μορφή εντολών αποκλεισμού ή παραμονής στο σπίτι.

Μέσα σε αυτό τη “νέα κανονικότητα”, οι netizens μοιράζονται τις εμπειρίες τους μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τα τρία παραδείγματα, που επισημαίνονται εδώ, είναι όλα διαφορετικά: το ένα είναι μία καθηλωτική περιγραφή από μία επιζήσασα του COVID-19, ένας άλλος είναι ένας ταξιδιώτης, που έπρεπε να μπει σε καραντίνα σε κρατική εγκατάσταση, και η τελευταία μαρτυρία προέρχεται από έναν έφηβο με αυτισμό, που γράφει για το πώς τα πάει με την αυτοαπομόνωση.

Όλοι τους έπρεπε να σκάψουν βαθιά για να βγουν στην άλλη πλευρά της δυσκολίας τους.

Η “ασθενής μηδέν” του Αγίου Βικεντίου

Η Ranelle Roberts-Williams, η οποία περιγράφει τον εαυτό της ως “34χρονη σύζυγος, μητέρα και δικηγόρος”, έγινε το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα του κράτους Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες, αφότου βγήκε θετική στις εξετάσεις για τον COVID-19 στις 11 Μαρτίου 2020.

Μετά την ανάρρωσή της, μοιράστηκε την εμπειρία της “όχι μόνο για να καθησυχάσει εκείνους που έχουν ερωτήσεις ή φόβους, αλλά και ως μέρος της θεραπείας της” ακολουθώντας αυτό, που αποκαλεί “ατυχής δοκιμασία”.

Στις 10 Μαρτίου, επικοινώνησε με το Υπουργείο Υγείας, Ευεξίας και Περιβάλλοντος του νησιού για να αναφέρει έναν επίμονο ξηρό βήχα, ο οποίος την ανησυχούσε, μιας που είχε επιστρέψει πρόσφατα από το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ο COVID-19 μετατράπηκε γρήγορα σε επιδημία.

Παρόλο που η αρχική της κλήση δεν ελήφθη σοβαρά, επέμεινε μέχρι να εξεταστεί και να απομονωθεί αμέσως στο σπίτι, αποτρέποντας έτσι την πιθανή εξάπλωση του ιού:

Δεν τολμώ να φανταστώ ποιες θα ήταν οι συνέπειες, αν δεν επέμενα να εξεταστώ για τον COVID-19, αφού μου είπαν ότι “δεν πληρούσα τα κριτήρια”, καθώς θα μετακινούμουν καθημερινά και θα είχα επιχειρηματική δραστηριότητα ως συνήθως.

Η αγωνία της Roberts-Williams για τη διάγνωσή της επιδεινώθηκε, όταν ανακάλυψε ότι η εμπιστευτικότητά της ως ασθενής, παραβιάστηκε:

Το όνομα και οι φωτογραφίες μου κυκλοφορούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης […] Φανταστείτε ότι πρέπει να αντιμετωπίσετε μια ιατρική διάγνωση για έναν αναδυόμενο ιό, ενώ βρίσκεστε σε απομόνωση μακριά από την οικογένεια και τους αγαπημένους σας, με την επιχείρηση και το προσωπικό σας να επηρεάζονται, ενώ κυκλοφορούν πολύ ανακριβείς και κακόβουλες φήμες για εσάς και την οικογένειά σας.

Παρόλο που η Roberts-Williams αποκάλυψε ότι “η απομόνωση ήταν δύσκολη και υπήρξε μια άνοδος και πτώση συναισθημάτων”, τα συμπτώματα του COVID-19 ήταν ήπια και ανέκαμψε χωρίς ιατρική παρέμβαση. Για αυτήν, το αποτέλεσμα από τη μη εξουσιοδοτημένη διάδοση των ιατρικών της πληροφοριών ήταν πολύ χειρότερο από τον ίδιο τον ιό, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι άνθρωποι, που ποτέ δεν είχαν καν επαφή μαζί της, στιγματίστηκαν.

Μετά από 23 ημέρες σε καραντίνα, η Williams έχει πλέον αναρρώσει πλήρως, έχοντας βγει αρνητική στον COVID-19 σε δύο συνεχόμενες εξετάσεις. Ωστόσο, είχε κάποιες συμβουλές για τους συμπολίτες της:

ΝΑ ΜΕΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ. Να είστε ευγενικοί αναμεταξύ σας. Ο COVID-19 δεν χρειάζεται να αποτελεί στίγμα. Αποφεύγετε να ντροπιάζετε και να κάνετε διακρίσεις εναντίον ύποπτων ή επιβεβαιωμένων κρουσμάτων και της οικογένειάς τους και των ατόμων που βρίσκονται σε καραντίνα. […]

Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Είναι σημαντικό να ενημερώσουμε τους αγαπημένους μας ότι τους αγαπάμε και τους εκτιμούμε. Η ηγεσία περιλαμβάνει ακρόαση και λήψη και επικοινωνία των κρίσιμων αποφάσεων με ταπεινότητα και με ενσυναίσθηση.

Σε καραντίνα στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο

Σε μια ανώνυμη επιστολή προς τον συντάκτη στο Wired868, η αρετή της ενσυναίσθησης εμφανίστηκε στην περιγραφή ενός ασθενούς που έχει τεθεί σε καραντίνα:

Η ζωή σε καραντίνα μερικές φορές απογοητεύεται από την έλλειψη ενσυναίσθησης των συμπατριωτών σας.

Υπογραμμίζοντας ότι το να ζητείται να μπει σε καραντίνα σε μια κρατική εγκατάσταση είναι “πρωτίστως εθνικό καθήκον […] για την ασφάλειά σας και για τους συμπατριώτες σας”, ο συγγραφέας αναγνώρισε επίσης ότι είναι επίσης πιο δύσκολο να διαχειριστείτε αυτήν την αυτοκαραντίνα — “και δεν είναι ασφαλέστερο”:

Αφορά το να αστυνομεύετε τους συγκατοίκους σας, επειδή η υγεία σας εξαρτάται από αυτούς, όσο εξαρτάται κι από εσάς. Αφορά το να υπενθυμίζετε σε άλλους 21 συντρόφους: να πλένουν τα χέρια τους μετά την ανάγκη τους, πριν πάνε στο ψυγείο ή στον πρόχειρο πάγκο της κουζίνας μας, να μη πιάνουν τις μύτες τους, να φοράνε τις μάσκες τους, να κρατάνε απόσταση, όταν σου μιλούν.

Ο συγγραφέας διαπίστωσε ότι η απρόβλεπτη κατάσταση της καραντίνας είναι μια από τις πιο δύσκολες πτυχές, αλλά βρήκε παρηγοριά στην προσευχή:

Έχει να κάνει με το να αγαπάς τον Θεό, που δεν βλέπεις, και να μισείς τον γείτονά σου, που μπορείς να τον δεις […]

Έχει να κάνει με το να εξωστρακίζεσαι από εκείνους, που τους νόμιζες φίλους σου, και να γίνεσαι φίλος με μερικούς, που δεν ήσουν. Έχει να κάνει με το να προσπαθείς να διατηρήσεις τη σωματική σου υγεία, ενώ αισθάνεσαι την απώλεια της ψυχικής σου υγείας.

Είναι μέρος των ξεχασμένων. Δεν είσαι θετικός στον ιό, οπότε μπορείς να θεραπευτείς—αλλά φαινομενικά δεν πληροίς τις προϋποθέσεις για επιστροφή στο σπίτι.

Μέσα στην απελπισία, ο συγγραφέας παρατήρησε φωτεινά σημεία — η ανθρωπότητα στα καλύτερά της:

Είναι ευχάριστο, όταν οι ισχυροί παρηγορούν τους αδύναμους, όταν μπορείτε ακόμα να δείτε ευγνωμοσύνη από τους συγκατοίκους παρά τις γκρίνιες. Βλέπεις τα αγαπημένα πρόσωπα να έλκονται ακόμη πιο κοντά παρά τη φυσική απόσταση.

Η ζωή σε καραντίνα ξέρει ότι και αυτό θα περάσει.

Δεν είναι σαφές εάν ο συγγραφέας εξακολουθεί να είναι προσωρινός κάτοικος στην εγκατάσταση της καραντίνας του COVID-19.

Έχοντας ειδικές ανάγκες, ενώ βρίσκεσαι σε απομόνωση

Ο καθένας βιώνει την απομόνωση διαφορετικά, όπως μπορεί να βεβαιώσει ο Rowan McEwan, φοιτητής στο διάσημο Queen's Royal College του Τρινιντάντ. Μπλογκάροντας στο causaneffect, ο McEwen περιγράφει τον εαυτό του ως “έναν από τους πολλούς εφήβους της Καραϊβικής, που ζουν με αυτισμό”.

Αν και παραδέχεται ότι η εκμάθηση για το πρώτο κρούσμα COVID-19 του Τρινιντάντ και Τομπάγκο ήταν “καταστροφική” γι’ αυτόν, λέει επίσης:

Σε όλη μου τη ζωή, έχω ξεπεράσει πολλά εμπόδια για να φτάσω εκεί που βρίσκομαι και αυτό που αντιμετωπίζω αυτήν τη στιγμή δεν είναι διαφορετικό.

Παρά την αποφασιστικότητά του, η ζωή σε καραντίνα είναι αναμφίβολα μια πρόκληση. Χάνει το σχολείο, το μέρος όπου συνήθιζε να κοινωνικοποιείται και να καταφεύγει:

Το να μην μπορώ να επισκεφτώ αυτό το μέρος ήταν πραγματικά οδυνηρό. Και δεν ήταν μόνο το σχολείο που ήταν εκτός ορίων. Ολόκληρος ο έξω κόσμος ήταν ξαφνικά πέρα ​​από την αντίληψή μου.

Ως πρώην πρόσφυγας στον Εμφύλιο Πόλεμο της Λιβύης, η απομόνωση που βιώνει ο McEwen υπό την τρέχουσα διαταγή για παραμονή στο σπίτι λόγω του COVID-19 του Τρινιντάντ και Τομπάγκο μειώνει τις οδυνηρές αναμνήσεις το,υ όταν αυτός και η οικογένειά του “κόλλησαν στο σπίτι, ζώντας με συνεχή φόβο “

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζωή στην απομόνωση μπορεί να είναι τρομακτική, αλλά ίσως όσο πιο αυστηρά είναι τα μέτρα, τόσο πιο γρήγορα ο κόσμος θα μπορέσει να βγει από αυτήν την πανδημία, με λιγότερους θανάτους και μεγαλύτερη εκτίμηση για την κοινή μας ανθρωπιά.