Διαδήλωση για τα δικαιώματα των Ουιγούρων, 19 Ιανουαρίου 2020, Βερολίνο, Γερμανία.
Εικόνα από τον Λέοναρντ Λενζ, CCO, μέσω του Wikimedia Commons

Σήμερα, όλος ο κόσμος πενθεί, συμμερίζεται τον ουκρανικό λαό, ο οποίος έχει να κάνει με έναν πόλεμο, που ξεκίνησε από έναν εχθρό πολύ πιο ισχυρό από αυτόν, και προσεύχεται στον Θεό ότι μια τέτοια μοίρα δεν πρέπει να τους πλήξει.

Αλλά υπάρχουν και άλλοι ενδιαφερόμενοι άνθρωποι στον κόσμο, που παρακολουθούν την κατάσταση στην Ουκρανία και οι οποίοι είναι, στην πραγματικότητα, λίγο ζηλόφθονες για το τι βιώνουν οι Ουκρανοί, πράγμα που ακούγεται περίεργο. Αυτοί οι άνθρωποι προσεύχονται ήσυχα, λέγοντας: “Θεέ μου, μπορείς να μας δώσεις μια ευκαιρία σαν τους Ουκρανούς;”.

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι οι Ουιγούροι του Ανατολικού Τουρκεστάν (“Σιντσιάνγκ”, στην Κίνα), επί των οποίων διαπράττει γενοκτονία η Κίνα επί πολλά χρόνια.

Υπάρχουν μερικοί λόγοι που οι Ουιγούροι θαυμάζουν τους Ουκρανούς. Κατά τις αρχές Μαρτίου, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι πήρε με το μέρος του τα ΜΜΕ και δήλωσε το θάρρος και την πίστη του στον λαό του. Επίσης, είπε στους άλλους ηγέτες σε ένα τηλεφώνημα: “Αυτή είναι, ίσως,  η τελευταία φορά που με βλέπετε ζωντανό”. Πέρυσι, οι Ουιγούροι ηγέτες  Shirzat Bawdun και Sattar Sawut κατηγορήθηκαν για τη διεξαγωγή “αυτονομιστικών” δραστηριοτήτων, πήραν με το μέρος τους τα ΜΜΕ και ούρλιαξαν: “Έχω μετανοήσει, έκανα ένα λάθος”. Η διαφορά μεταξύ αυτών των ανθρώπων δεν είναι το επίπεδο πατριωτισμού ή προσωπικότητας, αλλά το πολιτικό καθεστώς (πεπρωμένο) των δύο λαών, στους οποίους ανήκουν. Μια περιοχή έχει ήδη κατακτηθεί, ενώ η άλλη είχε προσφάτως δεχτεί εισβολή. Ο ένας μιλάει υπό την απειλή των τανκ, ενώ ο άλλος υποφέροντας από βασανιστήρια.

Σήμερα, οι Ουκρανοί ηλικίας 7 ως 70 ετών δηλώνουν δυνατά τις θέσεις τους λέγοντας “Είμαι κατά της κατοχής” εκπυρσοκροτώντας τους εχθρούς τους, εκφράζοντας το μίσος τους, εκδηλώνοντας το θυμό τους και γιατρεύοντας τα πληγωμένα πνεύματα τους. Στο Ανατολικό Τουρκεστάν, ωστόσο, οι Ουιγούροι αναγκάζονται να ευχαριστήσουν την Κίνα, η οποία κατέχει την πατρίδα τους και της οποίας η κυβέρνηση έχει παραβιάσει τα δικαιώματά τους και λεηλατήσει τον πλούτο τους. Όσοι δεν επιδεικνύουν ευγνωμοσύνη στην Κίνα, φυλακίζονται ως ύποπτοι για αποσχιστικά περιστατικά, για τρομοκρατία και εξτρεμισμό.

Από τις 6 Μαρτίου, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν φύγει από την Ουκρανία για να σώσουν τη ζωή τους και να ζητήσουν βοήθεια από γειτονικές χώρες, ενώ οι Ουιγούροι απαγορεύεται να μετακινούνται από τη μια γειτονιά στην άλλη χωρίς άδεια. Τα τελευταία 10 χρόνια, όσοι Ουιγούροι προσπάθησαν να παραβιάσουν την απαγόρευση – να φύγουν χωρίς διαβατήριο ή με ψεύτικο διαβατήριο – και να περάσουν τα σύνορα προς την Καμπότζη, το Βιετνάμ, την Αίγυπτο, το Τατζικιστάν, το Καζακστάν, το Ντουμπάι, τη Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες, έχουν απελαθεί στην Κίνα από αυτές τις χώρες. Μερικοί τυχεροί Ουιγούροι και Καζάκοι πρόσφυγες, που διέφυγαν από την Ουκρανία, βρήκαν ασφάλεια στην Πολωνία.

Στις 4 Μαρτίου, το γραφείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ επιβεβαίωσε ότι 331 πολίτες είχαν σκοτωθεί και 675 τραυματίστηκαν στην Ουκρανία από όταν ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στις 24 Φεβρουαρίου. Αν και σοκαριστικό, οι θάνατοι τους ήταν γρήγοροι. Αντιθέτως, πάνω από τρία εκατομμύρια Ουιγούροι πέθαιναν από αργούς θανάτους σε φυλακές και στρατόπεδα επί πέντε χρόνια. Ο Erkin Sidick, επιστήμονας και πρόεδρος του Ιδρύματος Εγχειρημάτων Ουιγούρων διερωτήθηκε, έχοντας βγάλει συμπεράσματα από τα επίσημα δεδομένα: “Πού πήγαν οι 8,3 εκατομμύρια Ουιγούροι αυτά τα 2-3 χρόνια;”.

Σύμφωνα με Ουιγούρους ακτιβιστές, περισσότερα από 500 σοροί παραδίδονται στα σπίτια τους κάθε μέρα από τα στρατόπεδα, αλλά μόνο ο Θεός και οι Κινέζοι ειδικοί γνωρίζουν τον πραγματικό συνολικό αριθμό νεκρών μέχρι τώρα. Κανείς δεν γνωρίζει πότε θα ολοκληρωθεί η “διαδικασία” γενοκτονίας. Είναι κατανοητό, λοιπόν, ότι οι Ουιγούροι θεωρούν τους αιματηρούς θανάτους των Ουκρανών ως ευκολότερους.

Αυτό που οι Ουιγούροι βρίσκουν πιο ενδιαφέρον για την ουκρανική κατάσταση, ωστόσο, είναι η διεθνής προσοχή που δίνεται. Αν ένας Ουκρανός χάσει τη ζωή τους, ως αποτέλεσμα του πολέμου, τα ΜΜΕ το αναφέρουν. Ωστόσο, η τρομακτική κατάσταση των Ουιγούρων προσελκύει λιγότερο την προσοχή του κόσμου. Για παράδειγμα, όταν 150 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε ένα από τα 380 στρατόπεδα στην περιοχή, κανείς εκτός από την ουιγούρικη υπηρεσία RFA στις ΗΠΑ δεν ήταν πρόθυμος ή ικανός να το αναφέρει.

Στις 28 Φεβρουαρίου, 27 ευρωπαϊκές χώρες, με τις οποίες οι Ουκρανοί πιστεύουν ότι μπορούν να ταυτιστούν πολιτιστικά, εξέδωσαν δήλωση προς υποστήριξη των Ουκρανών και επέβαλαν κυρώσεις στη Ρωσία. Αλλά ο μουσουλμανικός κόσμος, στον οποίο ανήκουν οι Ουιγούροι, έχει ψηφίσει, όπως και η Κίνα, σχετικά με το θέμα των Ουιγούρων στον ΟΗΕ. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, καταδίκασε τη Ρωσία τη δεύτερη ημέρα του πολέμου και απαίτησε τον τερματισμό της εισβολής, αλλά πέρασαν πέντε χρόνια από την αποκάλυψη της γενοκτονίας των Ουιγούρων για να απαιτήσει από την Κίνα να ερευνήσει για την κατάσταση των Ουιγούρων. Ο ΟΗΕ δεν έχει ακόμη κατανομάσει την κατάσταση ως γενοκτονία, παρόλο που οκτώ Δυτικές χώρες και ένα ανεξάρτητο δικαστήριο την έχουν χαρακτηρίσει με αυτόν τον τρόπο.

Παρόλο που η υποστήριξη δεν είναι αρκετή και οι κυρώσεις δεν είναι αρκετά αποτρεπτικές, τουλάχιστον ο κόσμος μιλάει για τους Ουκρανούς και κατηγορεί τη Ρωσία. Στην υπόθεση των Ουιγούρων, ο κόσμος βράβευσε την Κίνα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς, ενώ παράλληλα λάμβανε χώρα η γενοκτονία των Ουιγούρων.

Μέχρι τη δημοσίευση αυτού του άρθρου, ολόκληρη η Ουκρανία μπορεί να πέσει στα χέρια της Ρωσίας, αλλά οι Ουιγούροι εξακολουθούν να ζηλεύουν τους Ουκρανούς, επειδή οι τελευταίοι έχουν την ικανότητα να καθορίσουν ποιος και πότε θα παντρευτεί, ενώ οι Ουιγούρες αναγκάζονται να παντρευτούν Κινέζους Χαν, που κατέλαβαν τη χώρα τους και τα παιδιά τους (περίπου 500.000) μεταφέρονται σε ορφανοτροφεία εντός της Κίνας, μακριά από την πατρίδα τους.

Ίσως οι σημερινοί Ουιγούροι θα γίνουν αυριανοί Ουκρανοί, καθώς οι σημερινοί Ουκρανοί ήταν χθεσινοί Ουιγούροι.

Σήμερα, η Ρωσία έχει προσκαλέσει μια ουκρανική αντιπροσωπεία στη Λευκορωσία για να συζητήσει την κατάσταση, προτρέποντας τον Ζελένσκι να δεχτεί τη ρωσική διακυβέρνηση. Ομοίως, πριν από 73 χρόνια, ο Μάο Τσε Τουνγκ προσκάλεσε ηγέτες της Δημοκρατίας του Ανατολικού Τουρκεστάν, όπως ο Εχμετζάν Κασίμ, για να συζητήσουν τη μελλοντική σχέση των δύο λαών. Οι Ουιγούροι ηγέτες δέχτηκαν την πρόσκληση με την “υποστήριξη” του Στάλιν, αλλά πέθαναν σε αεροπορικό δυστύχημα στον ρωσικό εναέριο χώρο.

Αυτοί δεν είναι οι μόνοι παράγοντες, που συμβάλλουν στο ενδιαφέρον και τον φθόνο των Ουιγούρων προς τους Ουκρανούς· ο ενθουσιασμός της Κίνας για τον Ρώσο-Ουκρανικό πόλεμο είναι ένας άλλος παράγοντας. Και επειδή αυτός ο πόλεμος είναι ένας μεγάλος περισπασμός για τον κόσμο και δίνει στην Κίνα μια χρυσή ευκαιρία να κρύψει τη γενοκτονία των Ουιγούρων για τα επόμενα 5-10 χρόνια, με τον τρόπο αυτό εντείνει στενά τον τελικό στόχο της για την εξάλειψη των Ουιγούρων από τη γη.

Αν οι Ουιγούροι στο Ανατολικό Τουρκεστάν έχουν ποτέ την ευκαιρία να πουν κάτι στους Ουκρανούς, σίγουρα θα ήταν κάτι τύπου: “Τυχεροί Ουκρανοί! Ακόμα κι αν σκοτωθείτε, μην εγκαταλείψετε τον αγώνα. Αλλιώς, όλοι σας θα αντιμετωπίσετε τον θάνατο, όπως εμείς”.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό το θέμα, δείτε το ειδικό μας αφιέρωμα “Η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία”.