Έργο τέχνης από Hamid Yazdan Panah, χρήση με άδεια.

Αυτό είναι το δεύτερο μέρος ενός άρθρου σε δύο μέρη. Το πρώτο παρουσίαζε το λεγόμενο «λόμπι του Ιράν» και την οργή, που στρέφεται εναντίον του στην ιρανική διασπορά. Το παρόν άρθρο αναλύει περαιτέρω ορισμένα από τα στοιχεία, που συνδέουν ορισμένα στοιχεία του λόμπι του Ιράν με αξιωματούχους του ιρανικού καθεστώτος. 

Στην αρχική μου εξέταση, ανέφερα το Εθνικό Ιρανοαμερικανικό Συμβούλιο (NIAC) ως μία από τις οργανώσεις, που συνδέονται με το «λόμπι του Ιράν». Η οργάνωση αυτή θεωρείται από ορισμένους Ιρανούς της διασποράς ως η κεντρική οντότητα πίσω από το λεγόμενο «λόμπι του Ιράν».

Το NIAC και ο ιδρυτής του, Trita Parsi, αντιμετωπίζουν εδώ και χρόνια κατηγορίες ότι αποτελούν το de facto λόμπι του ιρανικού καθεστώτος. Ο Parsi και οι υποστηρικτές του έχουν απορρίψει αυτές τις κατηγορίες ως προωθούμενες από τρολ. Προκειμένου να ξεπεράσουμε τους χαρακτηρισμούς, αξίζει να εξετάσουμε ορισμένα γεγονότα. 

Το 2008, ο Parsi και το NIAC κατέθεσαν μήνυση για δυσφήμιση εναντίον ενός Ιρανού συγγραφέα, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η οργάνωση είχε ασκήσει μυστικά πιέσεις για λογαριασμό του ιρανικού καθεστώτος στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μια υπόθεση δυσφήμισης είναι μια ενδιαφέρουσα νομική διαδικασία, επειδή ο κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τη νομική διαδικασία ως μέσο για να αποδείξει ότι οι δηλώσεις του είναι πράγματι αληθινές. Συχνά, αυτό περιλαμβάνει τη διενέργεια αποκαλύψεων και τον εξαναγκασμό του ενάγοντος – στην προκειμένη περίπτωση του NIAC και του Trita Parsi – να παραδώσει αποδεικτικά στοιχεία, που μπορεί να μην είχαν δημοσιοποιηθεί διαφορετικά. Αυτό ακριβώς συνέβη στην παρούσα υπόθεση. 

Κατά τη διάρκεια της δίκης, κατατέθηκαν ως αποδεικτικά στοιχεία εσωτερικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τα οποία έδειχναν ότι οι υπάλληλοι του NIAC αναφέρονταν στις δραστηριότητές τους ως «άσκηση πίεσης». Επιπλέον, αποδεικτικά στοιχεία αποκάλυψαν ότι ο Trita Parsi είχε κανονίσει συναντήσεις μεταξύ μελών του Κογκρέσου και του Javad Zarif, πρώην πρέσβη του Ιράν στα Ηνωμένα Έθνη και μετέπειτα υπουργού Εξωτερικών.

Παρόλο που πολλοί θα θεωρούσαν αυτά τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ως ατράνταχτη απόδειξη, το NIAC δεν συμμορφώθηκε με όλα τα αποδεικτικά αιτήματα του δικαστηρίου. Σύμφωνα με τους Ομοσπονδιακούς Κανόνες Πολιτικής Δικονομίας, η μη συμμόρφωση με τα αποδεικτικά αιτήματα μπορεί να οδηγήσει σε μια σειρά από συνέπειες και αντιλήψεις, συμπεριλαμβανομένου του τεκμηρίου ότι οι ζητούμενες πληροφορίες θα είναι δυσμενείς για τον διάδικο που δεν τις προσκομίζει. Επιπλέον, η μη συμμόρφωση μπορεί να οδηγήσει σε κυρώσεις όπως πρόστιμα, κάτι που συνέβη και στην παρούσα υπόθεση. Ο δικαστής επέβαλε πράγματι σημαντικές χρηματικές κυρώσεις στο NIAC για τη μη συμμόρφωσή του με τα αποδεικτικά αιτήματα.

Στην απόφαση του δικαστηρίου, ο δικαστής περιέγραψε τη συμπεριφορά του NIAC ως «ανεξήγητη και αδικαιολόγητη». Δήλωσε επίσης ότι «η μη προσκόμιση [αυτών] των μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ήταν αδικαιολόγητη, και οι ενάγοντες δεν έκαναν καμία συνεκτική προσπάθεια να εξηγήσουν ούτε στην ενημέρωση ούτε κατά την ακρόαση των προτάσεων γιατί δεν θα έπρεπε να προσκομιστούν όλα αυτά τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου». Ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της να παράσχει σχετικά αποδεικτικά στοιχεία στο δικαστήριο, το NIAC έχασε την αγωγή και του επιβλήθηκε από το δικαστήριο ποινή ύψους 183.480,09 δολαρίων ΗΠΑ. 

Οι διαθέσιμες πληροφορίες υποδηλώνουν ότι το NIAC συμμετείχε σε συντονισμένες προσπάθειες άσκησης πίεσης με ορισμένα άτομα του ιρανικού καθεστώτος. Πρόσθετα στοιχεία περιλαμβάνουν το ιστορικό του Trita Parsi. Είναι ιρανοσουηδικής καταγωγής και έχει διατελέσει επικεφαλής του NIAC. Ορισμένες πηγές υποδηλώνουν ότι ο Parsi έχει διασυνδέσεις με ιρανικές οικογένειες με πετρελαϊκά συμφέροντα, που έχουν υποστηρίξει πολιτικές προσέγγισης με το Ιράν. Οι αναγνώστες ενθαρρύνονται να διερευνήσουν αυτούς τους ισχυρισμούς και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ώθηση για δέσμευση με το ιρανικό καθεστώς έχει λάβει χώρα στο πλαίσιο δεκαετιών βάναυσης καταπίεσης στο εσωτερικό του Ιράν. Η χώρα έχει μακρά ιστορία παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της καταστολής πολιτικών διαφωνιών, περιορισμών της ελευθερίας λόγου και συνάθροισης και κακομεταχείρισης των μειονοτήτων και των γυναικών. Το 2019, το ιρανικό καθεστώς απάντησε βίαια στις διαδηλώσεις, που ζητούσαν πολιτικές και οικονομικές μορφές, με αποτέλεσμα να αναφερθεί ο θάνατος 1.500 ανθρώπων. 

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι ορισμένα άτομα, που συνδέονται με το λόμπι του Ιράν, έχουν υποστεί σχόλια, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως μισογυνιστικά και μισητά. Τέτοια σχόλια είναι απαράδεκτα και δεν έχουν θέση στον εποικοδομητικό διάλογο.  

Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν φατρίες εντός της ιρανικής κοινότητας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που υποστηρίζουν την αποκατάσταση της πρώην κυρίαρχης μοναρχίας, οι οποίες χρησιμοποιούν διχαστικές και ασεβείς τακτικές για πολιτικό όφελος. Παρά ταύτα, είναι σημαντικό να δούμε το ζήτημα σε ένα πραγματικό πλαίσιο και να κατανοήσουμε την απογοήτευση που νιώθουν πολλοί Ιρανοί απέναντι σε όσους έχουν λειτουργήσει ως απολογητές του καθεστώτος. 

Ίσως η πιο αποκαλυπτική προοπτική προέρχεται από τους αντιφρονούντες που αγωνίζονται για την αλλαγή μέσα στο Ιράν. Η Atena Daemi, μια εξέχουσα Ιρανή αντιφρονούσα στο εσωτερικό της χώρας, ανήρτησε ένα τουίτ τον Οκτώβριο του 2022, στο οποίο κατηγόρησε το NIAC ότι λειτουργεί ως λομπίστας του καθεστώτος και ότι ξεπλένει τα εγκλήματά του.

Ενώ οι απόψεις της ιρανικής διασποράς είναι επίσης σημαντικές, τελικά τον τελευταίο λόγο θα έχουν οι φωνές εκείνων που βρίσκονται στο Ιράν, όπως η Daemi, οι οποίοι ηγούνται του αγώνα για την αλλαγή.