Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει αποδυναμώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά οδήγησε επίσης περισσότερους ανθρώπους από ποτέ να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει ισχυρότερο όπλο από τη δημοκρατία, την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι κάθε ιδέα, που χρειάζεται να καταστρέψει ή να καταπολεμήσει έννοιες όπως αυτές, είναι προς τα πίσω και προορισμένη να αποτύχει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες δυτικές χώρες αντιμετώπισαν εχθρούς εκατό φορές μεγαλύτερους από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν ή τον Σαντάμ Χουσεΐν, όπως η πρώην Σοβιετική Ένωση, αλλά στη συνέχεια δεν γυρνούσαν λέγοντας ότι «χτύπησαν» κάποιον. Και γιατί όχι; Επειδή τη Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη κατέληξαν να τις νικήσουν οι καθολικές έννοιες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι Αμερικανοί δεν έριξαν ούτε μια βολή.

Όποιος εξακολουθεί να μην το πιστεύει αυτό, αρκεί να κοιτάξει τα τεράστια χρηματικά ποσά και τον ιδρώτα, που διοχετεύουν οι Αμερικανοί στο Ιράκ, και να το συγκρίνει με τη σχετική απόσταση, που κράτησαν πρόσφατα οι ΗΠΑ από χώρες όπως η Τυνησία, η Αίγυπτος και ακόμη και η Λιβύη, και ότι και πάλι δεν μπορούσε να αντισταθμίσει την έκρηξη των επαναστατικών εκκλήσεων για δημοκρατία, ελευθερία και δίκαιη μεταχείριση σε αυτές τις χώρες.

Δέκα χρόνια μετά, οι ΗΠΑ εξόντωσαν έναν άλλο κύριο εχθρό, η Κίνα έχει φτάσει στα μισά του δρόμου και τώρα οι δύο χώρες βρίσκονται για άλλη μια φορά σε ένα σταυροδρόμι. Και τώρα τι; Οι τρεις κύριοι παράγοντες, που κυριαρχούν στις σινοαμερικανικές σχέσεις είναι η οικονομία, η πολιτική και η ασφάλεια. Η λεγόμενη ασφάλεια σημαίνει ότι ο αμερικανικός Στρατός παραμένει κορυφαίος σε όλο τον κόσμο και, με την άνοδο του στρατού της Κίνας στην Ασία, και οι δύο πλευρές είναι σε θέση να διατηρήσουν ειρηνική συνύπαρξη.

Η λεγόμενη πολιτική, όσον αφορά τις Ηνωμένες Πολιτείες, αναφέρεται σε αξίες και έννοιες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία. Με αυτά, η Αμερική έχει γίνει η ισχυρότερη χώρα στον κόσμο και παραμένει αδιαμφισβήτητη: κάθε έθνος μέχρι στιγμής, που προσπαθεί να πάει ενάντια σε αυτές τις έννοιες, καταλήγει σε καταστροφή. Θα συνεχίσει η Αμερική να παίζει αυτό το παιχνίδι, έως ότου μια μέρα χρησιμοποιήσει κάποιο μοιραίο όπλο σαρώνοντας όλα τα μη δημοκρατικά συστήματα από το πρόσωπο της γης με μια βολή;

Από όσο ξέρω, σίγουρα υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που σκέφτονται έτσι στην εξουσία στις ΗΠΑ. Έχουν δύναμη, αλλά το αν θα καταλήξουν να σχηματίσουν το mainstream και να αναλάβουν ή όχι, καθορίζεται από το πόσο σταθερή θα παραμείνει η οικονομία ή εάν λάβει χώρα μια μεγάλη στρατιωτική σύγκρουση. Κατέληξα στο συμπέρασμα πριν από αρκετό καιρό ότι, όσον αφορά την οικονομική σχέση μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ και τη σταθερά αυξανόμενη συνολική εθνική δύναμη της Κίνας, οι ΗΠΑ δεν θα σκεφτούν ποτέ επιπόλαια την επίθεση στην Κίνα.

Ταυτόχρονα, εάν η Κίνα υποβληθεί σε κάποιο είδος μετάβασης στον πυρήνα της, ούτε οι ΗΠΑ θα μείνουν πίσω. Μερικοί μελετητές της ηπειρωτικής χώρας έχουν διαφωνήσει μαζί μου για αυτό, λέγοντας ότι, ακόμα κι αν προκύψουν προβλήματα στην Κίνα μεταξύ της εμπορικής σχέσης μεταξύ των δύο χωρών και της στρατιωτικής ισχύος της Κίνας, δεν υπάρχουν πολλά, που θα μπορούσαν να κάνουν οι ΗΠΑ, σε καμία περίπτωση. Αυτοί οι ειδικοί, ωστόσο, υπερεκτιμούν τη μακροπρόθεσμη ευεργετική επίδραση της εμπορικής σχέσης μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ με τις ΗΠΑ. Για να είμαι ειλικρινής, οι μόνοι άνθρωποι, που επηρεάζονται άμεσα από την εμπορική σχέση των ΗΠΑ και της Κίνας, είναι ο τρέχων γύρος των προεδρικών υποψηφίων.

Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο, προτού επιδιώξει να επανεκλεγεί, ο Ομπάμα έστειλε τον Μπάιντεν να τα βρει με την Κίνα, με την ελπίδα ότι η Κίνα θα αξιοποιήσει το ρενμίνμπι για να διατηρήσει τις ΗΠΑ σταθερές. Όσο για τη στρατιωτική δύναμη, κάποτε ήμουν σούπερ στρατιωτικός geek, ή το ξεχάσατε;

Πίσω στο θέμα, [οι ΗΠΑ] δεν πρέπει να αποφεύγουν μια Κίνα, καθώς βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Είτε είναι η πρόσφατα δημοσιευμένη Λευκή Βίβλος για την Ειρηνική Ανάπτυξη της Κίνας είτε υποσχέσεις, που δίνουν οι ηγέτες μας σε διάφορες χώρες, καθώς ταξιδεύουν, η Κίνα απευθύνει συνεχώς επανειλημμένες εκκλήσεις στη διεθνή κοινότητα ότι ελπίζει να επιδιώξει τη δημοκρατία στις διεθνείς της ανταλλαγές, καθώς και να επιτύχει πλήρως την ισότητα με όλα τα άλλα κράτη-μέλη, προτρέποντας για αμοιβαία αποδοχή και ανοχή παρά τις διαφορές, ενθαρρύνοντας τη διαφορετικότητα, κ.λπ. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι: υπάρχουν χώρες που εμπιστεύονται πραγματικά το Πεκίνο;

Γιατί; Εάν πρόκειται να υποστηρίξετε αξίες και έννοιες όπως αυτή στη διεθνή κοινότητα, πρέπει πρώτα να αρχίσετε να τις εφαρμόζετε μόνοι σας. Εάν δεν μπορείτε καν να δώσετε στους δικούς σας πολίτες δημοκρατία, ισότητα, αμοιβαία αποδοχή ή σεβασμό των ατομικών τους δικαιωμάτων, πώς θα μπορέσετε να το κάνετε σε διεθνές επίπεδο; Αν θέλετε να ανέλθετε ειρηνικά, να προάγετε την ειρήνη και την αρμονία μεταξύ διαφορετικών κρατών, την ίδια στιγμή που ο κόσμος βλέπει τι εννοείτε με τον όρο «αρμονία», γιατί να μην υποψιαστεί ότι, τη στιγμή που θα αποκτήσετε δύναμη, θα τους συμπεριφερθείτε με τον ίδιο τρόπο που το κάνετε στον δικό σας λαό και προσπαθείτε να κάνετε τον κόσμο εξίσου «αρμονικό» όπως είναι τα πράγματα στη χώρα σας;