Όχλος εισέβαλε στον σταθμό Yuen Long του μετρό στις 21 Ιουλίου 2019. Στιγμιότυπο οθόνης

Ο Johnson Yeung Ching-yin, συγγραφέας αυτού του άρθρου, είναι υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Χονγκ Κονγκ, μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας και πρώην πρόεδρος του Πολιτικού Δικτύου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε από το Hong Kong Free Press στις 26 Οκτωβρίου 2019 και αναδημοσιεύθηκε στο Global Voices βάσει συμφωνίας εταιρικής σχέσης περιεχομένου καθώς και με τη συναίνεση του συντάκτη.

Θέλω να πω μια ιστορία για μένα και τη βία.

Στις 21 Ιουλίου, έσερνα το σώμα μου πίσω στο σπίτι τα μεσάνυχτα μετά από μια μεγάλη σε διάρκεια ημέρα διαμαρτυριών. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Η σύντροφός μου κοιμόταν και  σκρόλαρα την οθόνη του κινητού μου στα σκοτεινά. Η ροή των ειδήσεων ήταν γεμάτη με φωτογραφίες από όχλους, που κρατούσαν μεταλλικές ράβδους και χτυπούσαν αδιακρίτως επιβάτες τρένου στο Yuen Long.

Αυτοί οι κακοποιοί, οι οποίοι αργότερα επιβεβαιώθηκε ότι έχουν μαφιόζικο υπόβαθρο και συνδέσμους με έναν φιλο-Κινέζο βουλευτή, χτύπησαν τους ανθρώπους, ενώ αστυνομικοί στέκονταν και παρακολουθούσαν. Μερικοί συνοδεύτηκαν προσωπικά από τα ΜΑΤ σε ασφαλή καταφύγια.

Με το ζόρι κοιμήθηκα εκείνη τη νύχτα. Η αδρεναλίνη στο σώμα μου με ξυπνούσε. Το μυαλό μου συνεχώς έκανε πρόβα το πώς θα υπερασπιζόμουν τους επιβάτες, αν βρισκόμουν στο τρένο.

Την επόμενη μέρα, ένα κλίμα τρομοκρατίας διαπέρασε το Χονγκ Κονγκ. Τα καταστήματα και τα εμπορικά κέντρα έκλεισαν νωρίς, με την τρομακτική προσδοκία μιας άλλης επίθεσης. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας συνάδελφος με κάλεσε σε διαμαρτυρία στην περιοχή, όπου βρίσκονταν οι κακοποιοί. Συμφώνησα αμέσως, τελείωσα το μεσημεριανό μου σε πέντε λεπτά και άρπαξα ένα σωλήνα PVC και τον έβαλα στο σακίδιο μου.

Ήμουν έτοιμος να συμμετάσχω σε συμπλοκή. Όχι μόνο ήμουν έτοιμος να πολεμήσω, ανυπομονούσα επίσης να συναντήσουμε τους κακοποιούς, ώστε να μπορέσω να τους επιβάλω δικαιοσύνη.

Τελικά, δεν ήρθα αντιμέτωπος με κακοποιούς εκείνη την ημέρα, αλλά θυμάμαι ακόμα την παρόρμηση να χρησιμοποιήσω βία.

Μήπως οι διαδηλώσεις του Χονγκ Κονγκ γίνονται πιο βίαιες; Σίγουρα. Και παρόλο που οι διαδηλώσεις είναι σε μεγάλο βαθμό μη βίαιες, η χρήση βίας κατά της αστυνομίας, ο βανδαλισμός και η επαγρύπνηση γίνονται όλο και πιο συχνά. Και έχω μια σαφή αίσθηση γιατί συμβαίνει αυτό: επειδή τους τελευταίους τέσσερις μήνες δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η αστυνομία παραβιάζει συστηματικά τα δικαιώματα και πλήττει τους ανθρώπους. Περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι τραυματίστηκαν. Μια δημοσιογράφος πιθανότατα θα χάσει την όρασή της στο ένα μάτι. Το χέρι ενός ανθρώπου έσπασε κατά τη διάρκεια μιας σύλληψης. Άλλοι λένε ότι έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από τους ανθρώπους της επιβολής του νόμου.

Ένα πανό διαμαρτυρίας στο νησί του Χονγκ Κονγκ στις 6 Οκτωβρίου. Αρχείο Φωτογραφίας: May James / HKFP.

Μία δημοσιογράφος έχει νοσηλευτεί, αφότου ένας κακοποιός τη μαχαίρωσε στον πνεύμονα. Ένας έφηβος μπορεί να περάσει όλη τη ζωή του σε αναπηρικό αμαξίδιο, επειδή μισθωμένες συμμορίες έκοψαν τους τένοντές του. Και πριν από λίγες ημέρες, μια νεαρή κοπέλα τραυματίστηκε από έναν οδηγό ταξί, που φαινόταν να τρέχει σκόπιμα κατά πάνω σε μερικούς διαδηλωτές.

Θα προσαχθούν αυτοί οι κακοποιοί στη δικαιοσύνη; Αμφιβάλλω, καθώς έχω δει την αστυνομία να εργάζεται δίπλα-δίπλα μαζί τους πολλές φορές.

Τώρα, το 80% του πληθυσμού απαιτεί μια ανεξάρτητη έρευνα σχετικά με την αστυνομική βία, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση της Ming Pao, και η κυβέρνηση ανταποκρίθηκε επικαλούμενη έκτακτες εξουσίες και απαγορεύοντας στους ανθρώπους να φορούν μάσκες.

Και να έχετε κατά νου, δεν επιλέξαμε την κυβέρνηση. Οι δυνάμεις έκτακτης ανάγκης έχουν καταστρέψει τον τελευταίο από τους ελέγχους και τις ισορροπίες που εμποδίζουν το Χονγκ Κονγκ να μετατραπεί σε μια πραγματικά αυταρχική πόλη. Έχει κλείσει κάθε δυνητικό ειρηνικό κανάλι για την επίλυση της πολιτικής κρίσης.

Οι άνθρωποι δεν πρόκειται απλώς να καθίσουν εκεί και να σφαγιαστούν. Θα αντισταθούν. Θυμάστε πώς περιγράφει ο Χομπς την κατάσταση της φύσης; Καμία κυβέρνηση, κανένας νόμος, καμία κοινή δύναμη να την συγκρατήσει. Ακούγεται οικείο; Αυτό είναι το Χονγκ Κονγκ σήμερα: οι άνθρωποι παραδίδουν στο κράτος ένα μονοπώλιο για τη βία, επειδή εμπιστεύονται ότι το κράτος θα χρησιμοποιήσει τη βία σύμφωνα με το νόμο. Αλλά αυτή η κοινωνική σύμβαση έχει καεί κι έχει γίνει στάχτη από την κυβέρνηση.

Σε πολλές περιπτώσεις αισθάνομαι την παρόρμηση να πετάξω μια βόμβα με βενζίνη. Έχω κάνει εικόνα στο μυαλό μου πώς αρπάζω με βία ένα πιστόλι από τη θήκη ενός αξιωματικού. Και ξέρετε τι με εμποδίζει να το κάνω; Είναι επειδή εκπροσωπώ την οργάνωσή μου, η οποία είναι αφοσιωμένη στη μη βία και επειδή πιστεύω ότι ένα μη βίαιο κίνημα έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.

Το πιο σημαντικό, έχω πείσει τον εαυτό μου ότι η δικαιοσύνη θα αποδοθεί μακροπρόθεσμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι μπορούν και πρέπει να σκέφτονται όπως εγώ.

Νιώθω ανυπόμονος. Και υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι η αναζήτηση της δικαιοσύνης μέσα στο σύστημα είναι ένα αστείο. Για αυτούς, ο βανδαλισμός ενός καταστήματος που ανήκει σε έναν υπάλληλο της κυβέρνησης, ή το χτύπημα ενός φιλοκυβερνητικού υποστηρικτή που επιχειρεί να επιτεθεί σε άλλους, είναι ένας τρόπος να βρούμε λίγη δικαιοσύνη.

Η βία δεν πρέπει να παραβλέπεται. Πρέπει να σταματήσει, αρχίζοντας με την κρατική βία. Το Χονγκ Κονγκ βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ο νόμος που κάποτε έγινε σεβαστός από τους πολίτες του, λιώνει.

Δεν σας ζητώ να ανεχτείτε τη βία, σας ζητώ να την καταλάβετε. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε κάποτε: “Η επανάσταση είναι η γλώσσα όσων δεν ακούγονται”. Χωρίς να καταλαβαίνετε από πού προέρχεται, δεν ακούτε τι λένε οι άνθρωποι. Η δικαιοσύνη είναι αυτό που δικαιούμαστε και θα πρέπει να επιστρέψουμε σ’ αυτήν αμέσως.