Ιρανός φωτογράφος Mehrdad Naraghi: “Κανένα μέσο δεν μπορεί ποτέ να “λήξει””

Η καλλιτεχνική φωτογραφία του Ιρανού φωτογράφου Mehrdad Naragahi είναι η οπτική ενσάρκωση του μαγικού ρεαλισμού του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. “Μπορούμε να είμαστε οπουδήποτε στα όνειρά μας”. Φωτογραφία χωρίς τίτλο από τη σειρά “Νεραϊδοχώρα”. Παρέχεται από τον Naraghi μέσω του ιστότοπού του και χρησιμοποιείται με άδεια.

Με εκατομμύρια να δημοσιεύουν φωτογραφίες στο διαδίκτυο καθημερινά, ορισμένοι πιστεύουν ότι η επαγγελματική φωτογραφία κινδυνεύει. Ο Ιρανός καλλιτεχνικός φωτογράφος Mehrdad Naraghi δεν είναι ένας από αυτούς.

“Η απλοποίηση της φωτογραφίας παρέχει περισσότερες ευκαιρίες στους καλλιτέχνες να χρησιμοποιήσουν το μέσο για να εκφραστούν”, λέει ο Naraghi, του οποίου το έργο “Ιαπωνικοί Κήποι” κέρδισε το βραβείο PHOTOQUAI Residencies 2014 του Μουσείου du Quai Branly του Παρισιού.

Ωστόσο, η πανταχού παρούσα ψηφιακή τεχνολογία ενέχει ορισμένους κινδύνους, σημειώνει ο Naraghi. “Εάν ένας φωτογράφος ασχολείται με τεχνική περισσότερο από μια εσωτερική αναζήτηση και έναν ουσιαστικό τρόπο έκφρασης, τα πράγματα γίνονται δύσκολα”, μου είπε ο Naraghi, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τεχεράνη, σε συνέντευξη στη Νέα Υόρκη.

Από τη σειρά “Η Πόλη” του Naraghi, στην γενέτειρά του, την Τεχεράνη, το 2014. Ο Naraghi το περιγράφει ως εξής: “Η πόλη μου καταστρέφεται από τις καταιγίδες, μια μη αναγνωρίσιμη πόλη, με απροσδιόριστους κατοίκους κρυμμένους μέσα στο γκρίζο της. Ζαλισμένη και μπερδεμένη, με χάσκον στόμα αγωνίζεται να αναπνεύσει. Χωρίς να αντιμετωπίσει περιφρόνηση, αλλά με ένα χαμόγελο στη δυστυχία ενός άλλου. Καμιά αναπνοή δεν επιστρέφει ξανά στα πνευμόνια ούτε οι επιθυμίες εκπληρώνονται. Τα πάντα κατακλυσμένα από το γκρίζο. Φωτογραφίες από τον ιστότοπο του Naraghi, χρησιμοποιήθηκαν με άδεια.

Με τη θόλωση των γεωγραφικών δεικτών και των ονειρικών εικόνων, Η φωτογραφία του Ιρανού φωτογράφου τέχνης Mehrdad Naragahi είναι η οπτική ενσάρκωση του μαγικού ρεαλισμού του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. “Μπορούμε να είμαστε οπουδήποτε στα όνειρά μας”.

Οι αθόρυβες, αδιαφανείς εικόνες του Naraghi, που συχνά φαίνονται μόνο μέσω φωτός, απαιτούν την προσοχή του θεατή. Ο γρήγορος οπτικός αντίκτυπος, που συνήθως αναμένει κανείς από τη Δυτική τέχνη, δεν υφίσταται πουθενά στο έργο του, το οποίο καλεί τον θεατή να εξερευνήσει και να περιπλανηθεί αργά.

Οι φωτογραφίες του Naraghi έχουν εκτεθεί στην Κίνα, τη Γαλλία, το Ιράν, τις Κάτω Χώρες, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και έχουν δημοσιευτεί σε εξέχοντα περιοδικά και βιβλία τέχνης, συμπεριλαμβανομένων των: “Διαφορετικά Όμοια: Νέες προοπτικές στην ιρανική σύγχρονη τέχνη”, “Connaissance des Arts (αριθ. 21)” και La Photographie Iranienne, (μια ματιά στην σύγχρονη δημιουργία στο Ιράν).

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη:

Ένα από τα χαρακτηριστικά των φωτογραφιών σας είναι τα θολά γεωγραφικά τους ίχνη, σε σημείο που δεν είναι σαφές σε ποια πόλη ή χώρα λήφθηκαν οι φωτογραφίες. Όταν χαθούν τα γεωγραφικά αναγνωριστικά, οι θεατές αντιμετωπίζουν έναν παγκόσμιο χώρο. Τι πρέπει να ψάξει ο θεατής σε αυτόν τον χώρο;

Η ατμόσφαιρα της δουλειάς μου είναι ονειρική και δεν έχουμε όρια στα όνειρα: μπορούμε να είμαστε οπουδήποτε στα όνειρά μας. Προκειμένου να δημιουργήσω αυτήν την ατμόσφαιρα, αποφεύγω τη χρήση στοιχείων, που έχουν συγκεκριμένους γεωγραφικούς δείκτες.

Ο Naraghi αιχμαλωτίζει μια σιλουέτα σε μια απροσδιόριστη Νέα Υόρκη. Φωτογραφία από το Instagram του.

Όπως οι άνθρωποι εκτός Ιράν δεν μπορούν να καταλάβουν την εθνικότητά μου μόνο από την εμφάνισή μου, αυτό ισχύει επίσης για την τέχνη μου. Ζούμε σε μια εποχή, που οι διαφορές μας δεν είναι πλέον τόσο ορατές στην επιφάνεια, αλλά βρίσκονται σε βαθύτερα στρώματα, στρώματα που σχηματίζονται από την ιστορία, τη συλλογική μνήμη και τις πολιτικές συνθήκες των ατομικών μας γεωγραφιών.

Οι φωτογραφίες σας έχουν εκτεθεί στην Κίνα, τις Κάτω Χώρες, το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Γαλλία και τώρα βρίσκεστε στις ΗΠΑ. Τι διαφορές παρατηρήσατε στον τρόπο, με τον οποίο διαφορετικά είδη κοινού βλέπουν το έργο σας;

Δουλεύω σε μια σφαίρα, που μοιράζονται όλοι οι άνθρωποι. Από αυτή την άποψη, το έργο μου είναι παρόμοιο με αυτό του Αντρέι Ταρκόφσκι, του οποίου οι ταινίες απεικονίζουν μια ρωσική τοποθεσία, αλλά έχουν παγκόσμιο κοινό. ‘Η του Χάγιο Μιγιασάκι, του οποίου τα κινούμενα σχέδια αντικατοπτρίζουν την Ιαπωνία, αλλά έχουν οπαδούς σε όλο τον κόσμο.

Ίσως το μόνο όριο, που μπορεί να καθοριστεί, είναι μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού κοινού. Τα θέματα, που δεν βασίζονται στον ορθολογισμό ή τη λογική, αλλά αντ’ αυτού βασίζονται περισσότερο στη διαίσθηση, γίνονται πιο εύκολα αποδεκτά από τα ανατολικά ακροατήρια, τα οποία έχουν διαφορετική ευαισθησία, που επιτρέπει χρόνο για μελέτη και προβληματισμό. Φυσικά, αυτή είναι μια γενίκευση: δεν είναι δυνατόν να χωριστούν τα δύο είδη κοινού με βεβαιότητα. Το μόνο πράγμα, που μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι το κοινό, που δεν είναι ονειροπόλοι, σχετίζεται λιγότερο με τη δουλειά μου.

Έχω επίσης συνειδητοποιήσει ότι ως καλλιτέχνης από τη Μέση Ανατολή, καλλιτέχνης που φέρνει μαζί του τη μνήμη της επανάστασης και του πολέμου, νιώθω πιο κοντά στον πόνο και έλκω καλλιτεχνήματα, που αντανακλούν αυτόν τον πόνο. Αυτό είναι κοινό σε πολλούς Ιρανούς καλλιτέχνες. Πρόσφατα, αφού παρακολούθησα μια συναυλία του Ρότζερ Γουότερς στη Νέα Υόρκη (είναι ένας θρύλος στο Ιράν!), συνειδητοποίησα ότι οι Ιρανοί σχετίζονται με τη μουσική του σε πολύ βαθύ επίπεδο, επειδή τα ζητήματα, που αντιμετωπίζει, όπως η δικτατορία, ο πόλεμος και η αντίσταση, είναι μέρος της καθημερινής μας ζωής, όχι μια αφηρημένη ή ιστορική μνήμη.

Ο Naraghi αιχμαλωτίζει μια απροσδιόριστη φωτογραφία της Τεχεράνης υπό αιθαλομίχλη. Από τη συλλογή του “Η Πόλη”. Φωτογραφία από τον ιστότοπο του Naraghi, χρησιμοποιήθηκε με άδεια.

Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο, είδα έργα των Άντι Γουόρχολ και Άνσελμ Κίφερ και ενισχύθηκε η ταυτοποίησή μου με την πολιτική αναταραχή. Είδα ότι όσο η ποπ αρτ του Γουόρχολ μου είναι ξένη, ο πόνος και η καταστροφή στα έργα του Κίφερ μου είναι οικεία.

Στη συλλογή Νεραϊδοχώρα συναντάμε μια ατμόσφαιρα, που μοιάζει με λαβύρινθο. Αν και οι φωτογραφίες είναι προσβάσιμων θεμάτων, οι γραμμές, τα χρώματα και τα αντικείμενα δεν επιτρέπουν στο κοινό να κινείται εύκολα μεταξύ των κομματιών. Ο θεατής πρέπει να περιπλανηθεί και να αναζητήσει άλλα επίπεδα. Αυτό είναι πολύπλοκη απλότητα, όπως τα ιαπωνικά χάικου ή η περσική ποίηση του Χαφέζ. Κάθε φορά που την πλησιάζουμε, βιώνουμε το κομμάτι διαφορετικά. Τι είδους επαγγελματικές ή καλλιτεχνικές εμπειρίες οδήγησαν σε αυτήν τη συλλογή;

Αυτή η συλλογή (και οι άλλες συλλογές μου) δεν αναπτύχθηκαν με ένα προκαθορισμένο σχέδιο. Βλέπω τον εαυτό μου περισσότερο ως μέλος του κοινού μου, παρά ως δημιουργός. Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ερωτήσεις σχετικά με τη δουλειά μου, συχνά χρειάζεται πολύς χρόνος, προτού βρω απαντήσεις και, ακόμη και τότε, είναι προσωρινές απαντήσεις! Στην πραγματικότητα, εξετάζω τα δικά μου έργα, όπως θα έκανα και με τα έργα άλλων καλλιτεχνών, και τα συλλογίζομαι. Μπορώ μόνο να πω ότι στη διαμόρφωση αυτής της συλλογής, η μυστική πτυχή της φύσης, καθώς και η συλλογική κατάθλιψη των Ιρανών, έπαιξαν ρόλο.

Ένα από τα κομμάτια του Naraghi από τη συλλογή “Νεραϊδοχώρα”. Φωτογραφία από τον ιστότοπο του Naraghi, χρησιμοποιήθηκε με άδεια.

Στη διδασκαλία Ζεν, λέγεται ότι υπάρχει “ο ήχος του χτυπήματος με το ένα χέρι”. Σύμφωνα με αυτήν τη διδασκαλία, ο ήχος υπάρχει στην ατμόσφαιρα και μέσω του χτυπήματος των χεριών μόνο τον ακούμε. Πιστεύω ότι περισσότερο από τη δημιουργία ενός έργου τέχνης, ο καλλιτέχνης είναι απλώς ένας πομπός, όπως ένα ραδιόφωνο που κάνει τα κύματα να ακούγονται, αλλά δεν παράγει το ίδιο τους ήχους, που ακούμε.

Σε αρκετές από τις φωτογραφικές σας συλλογές, υπάρχουν παρόντες πολύ λίγοι άνθρωποι. Γιατί;

Πιστεύω ότι η παρουσία ανθρώπων – τα ρούχα τους, οι εκφράσεις του προσώπου τους, ακόμη και ο τρόπος που στέκονται – μπορεί να επηρεάσει εντελώς και να κυριαρχήσει στο πλαίσιο και να υπαγορεύσει μια κατεύθυνση προς το κοινό, που απομακρύνει το έργο από την ατμόσφαιρα, που έχω στο μυαλό μου.

Αισθάνομαι επίσης ότι, όταν οι άνθρωποι μπαίνουν μπροστά σε έναν φωτογραφικό φακό, συχνά αρχίζουν να “παίζουν” και γίνονται αφύσικοι και κατά συνέπεια το έργο γίνεται επίσης αφύσικο και φθηνιάρικο. Αυτό το πρόβλημα εμφανίζεται περισσότερο στον κινηματογράφο και τη σκηνική φωτογραφία (ένα πεδίο που ενδιαφέρει πολλούς Ιρανούς φωτογράφους αυτές τις μέρες). Οι σκηνοθέτες χρησιμοποιούν είτε επαγγελματίες ηθοποιούς, που είναι σε θέση να ενεργούν φυσικά μπροστά στον φακό, είτε, όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι, αποκτούν εξαιρετική δράση από μη ηθοποιούς.

Φωτογράφοι όπως η Sally Mann ή ο Emmet Gowin τείνουν να φωτογραφίζουν άτομα πολύ οικείατους, άτομα που δεν αισθάνονται σαν ξένους κοντά σοτν φακό. Ή, όπως και ο Jeff Wall, φωτογραφίζουν στημένες σκηνές με τέτοιο τρόπο, ώστε να φαίνονται φυσικές. Και τα δύο είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμα. Πολύ λίγοι φωτογράφοι έχουν εξερευνήσει διαφορετικά πράγματα σε αυτόν τον τομέα.

Καθώς με ενδιαφέρει το έργο των ζωγράφων, παρακολουθώ και φωτογραφίζω θέματα, που χρησιμοποιούνται σε πίνακες, όπως η φύση. Ωστόσο, ελπίζω να δουλέψω με ανθρώπους και φιγούρες κάποια μέρα, αν και θα είναι μια δύσκολη πρόκληση.

Και στις πέντε συλλογές που είναι διαθέσιμες στον ιστότοπό σας (Εργασία, Σπίτι, Νεραϊδοχώρα, Ιαπωνικοί Κήποι και Πόλη), οι εικόνες θυμίζουν το υπερφυσικό λογοτεχνικό στυλ συγγραφέων όπως του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ ή την ποίηση του Γερμανού συγγραφέα Χέρμαν. Πόσο επηρεάστηκε η φωτογραφία σας από την πεζογραφία και την ποίηση;

Η ποίηση, η μυθοπλασία, ο κινηματογράφος και η μουσική, που μας αποσυνδέουν από τον κόσμο της πραγματικότητας ακόμη και για λίγες στιγμές, έχουν επηρεάσει πλήρως και συνεχίζουν να επηρεάζουν τη δουλειά μου. Για μένα, η ποίηση κατέχει μια ξεχωριστή θέση. Ως Ιρανός, νιώθω πιο κοντά στο βασίλειο της ποίησης, καθώς αυτή είναι μια ξεχωριστή πτυχή του ιρανικού πολιτισμού και διατρέχει την καθημερινή μας ζωή.

Όταν μιλάω για το ενδιαφέρον μου για ονειρεμένους χώρους στην τέχνη ή τη λογοτεχνία, δεν μιλώ για εντελώς φανταστικούς χώρους, όπως αυτά που βλέπουμε στις ιστορίες του Χάρι Πότερ. Μάλλον, μιλάω για τη δημιουργία ενός καναλιού μεταξύ πραγματικότητας και ονείρων, όπως στα έργα του Χαρούκι Μουρακάμι, όπου οι πραγματικοί και εξωπραγματικοί κόσμοι τρέχουν παράλληλα και συναντιούνται σε κάποια σημεία, αλλά ο αναγνώστης δεν αναγνωρίζει εάν τα γεγονότα ξετυλίγονται στην πραγματικότητα ή στη φαντασία. Είναι μια κίνηση σαν εκκρεμές μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.

Τι περιορισμούς έχετε βιώσει στο να εκφραστείτε μέσω της φωτογραφίας; Έχετε βρεθεί ποτέ σε μια κατάσταση, όπου παραμερίζετε τον φωτογραφικό φακό σας, επειδή πιστεύατε ότι δεν θα μπορούσε να αποδώσει την κατάσταση;

Η φωτογραφία είναι το πιο περιορισμένο καλλιτεχνικό μέσο για τη δημιουργία ονειρικών περιβαλλόντων. Ως ζωγράφος ή γλύπτης, μπορείς να δημιουργήσεις ένα κομμάτι 100% με βάση τη φαντασία σου. Η φωτογραφία όμως βασίζεται στην πραγματικότητα. Τεκμηριώνει και δεν μπορείς ποτέ να μη φωτογραφίσεις “τίποτα”! Από την άλλη πλευρά, αυτό το χαρακτηριστικό κάνει τη φωτογραφία πολύ ενδιαφέρουσα για μένα: το να βάζεις το κοινό σε έναν ενδιάμεσο τόπο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Κοιτάζοντας τα έργα μου, το κοινό γνωρίζει ότι, επειδή είναι φωτογραφίες, αυτός ο χώρος πρέπει να υπήρχε στην πραγματική ζωή, αλλά λόγω του φωτισμού και των χρωματικών συνθηκών, δεν βλέπουν τίποτα, που να αντανακλά την πραγματικότητα. Το κοινό τίθεται σε μια θέση, όπου η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου ελαχιστοποιείται.

Σε ποιο βαθμό είναι η φωτογραφία και ο φακός ένα μέσο και σε ποιο βαθμό ένας στόχος; Είναι πιθανό κάποια μέρα να επιλέξετε άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης εκτός από τη φωτογραφία;

Ο φακός και η φωτογραφία είναι μόνο ένα μέσο έκφρασης για μένα. Λόγω του βαθύτατου ενδιαφέροντός μου για τους πίνακες ζωγραφικής, έχω δημιουργήσει πάντα φωτογραφίες με ζωγραφική ποιότητα και αυτή η μέθοδος έρχεται σε αντίθεση με τη ρεαλιστική φύση της φωτογραφίας. Χρησιμοποιώ, επίσης, φωτογραφικά σφάλματα – κάποια εσκεμμένα, άλλα όχι – για να δημιουργήσω τις εικόνες και να προκαλέσω τα εφέ, που αναζητώ.

Οποιαδήποτε μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης φέρνει τους δικούς της περιορισμούς, οι οποίοι έρχονται σε αντίθεση με την έλλειψη συνόρων της φαντασίας. Ένας καλλιτέχνης, που διαθέτει διαφορετικές δεξιότητες, μπορεί συνεχώς να δημιουργεί νέα καλλιτεχνικά έργα και να απαλλάσσεται από την επανάληψη. Όπως είπε ο Αμπάς Κιαροστάμι σε μια συνέντευξη: “Ποτέ δεν σκέφτομαι ποια θα είναι η επόμενη ταινία μου, γιατί, αν μια ιδέα είναι κατάλληλη για το μέσο του κινηματογράφου, θα έκανα μια ταινία. Διαφορετικά, ζωγραφίζω, φωτογραφίζω ή γράφω ποίηση”.

Τα τελευταία χρόνια, άρχισα να πειραματίζομαι με την ποίηση, τη ζωγραφική και τον κινηματογράφο και ελπίζω να μπορέσω να παρουσιάσω έργα σε αυτούς τους τομείς τα επόμενα χρόνια.

Η Νέα Υόρκη είναι μια σαγηνευτική πόλη για έναν φωτογράφο. Έχετε κάποια φωτογραφικά εγχειρήματα επικεντρωμένα στη Νέα Υόρκη; Οι εμπειρίες σας με την πόλη και οι σχέσεις σας με τους ανθρώπους της και άλλους φωτογράφους επηρέασαν το έργο σας;

Η Νέα Υόρκη έχει έναν μοναδικό χαρακτήρα. Η δουλειά μου εδώ έχει προσεγγίσει περισσότερο την φωτογραφία ντοκιμαντέρ. Η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη, όπου η πραγματικότητα έχει μια σταθερή παρουσία και αυτό περιορίζει την ατμόσφαιρα για ποιητική σκέψη και όνειρα. Οι δυσκολίες της ζωής στη Νέα Υόρκη μπορεί να είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους κάποιος αντιμετωπίζει συνεχώς την πραγματικότητα σε αυτήν την πόλη και δεν επιτρέπεται να ονειρεύεται πάρα πολύ. Έχω ζήσει σε αυτήν την πόλη μόλις έξι μήνες, αλλά ελπίζω να μείνω περισσότερο για να αναπτύξω μια βαθύτερη εμπειρία μαζί της. Δημοσιεύω τις εμπειρίες μου με τη Νέα Υόρκη μέσω καθημερινών δημοσιεύσεων φωτογραφιών και βίντεο στη σελίδα μου στο Instagram.

Από το Instagram του Mehrdad Naraghi.

Σε μια εποχή που τόσα άτομα έχουν φακούς υψηλής ποιότητας στα κινητά τους τηλέφωνα και λαμβάνοντας υπόψη τον εκδημοκρατισμό της φωτογραφίας και την ύπαρξη εκατοντάδων εκατομμυρίων φωτογράφων, πού βλέπετε τον ρόλο και τη θέση της καλλιτεχνικής φωτογραφίας;

Ενώ ο χώρος έχει γίνει πιο δύσκολος και περιορισμένος για τους φωτογράφους, για πολλούς καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν τη φωτογραφία ως μέσο τους, αυτό έκανε επίσης τα πράγματα ευκολότερα. Ένας καλλιτέχνης χρησιμοποιεί πάντα καλλιτεχνικά μέσα για να εκφράσει τις προσωπικές του απόψεις και για αυτόν τον λόγο η απλοποίηση της φωτογραφίας παρέχει περισσότερες ευκαιρίες στους καλλιτέχνες να χρησιμοποιούν το μέσο για να εκφραστούν. Αντίθετα, εάν ένας φωτογράφος ασχολείται με την τεχνική και το μέσο φωτογραφίας περισσότερο από μια εσωτερική αναζήτηση και έναν ουσιαστικό τρόπο έκφρασης του εαυτού του, τα πράγματα γίνονται δύσκολα.

Στο παρελθόν, το δύσκολο μέρος της φωτογραφίας έγκειτο στη χρήση μιας φωτογραφικής μηχανής. Τώρα, το δύσκολο μέρος έχει μετατοπιστεί στην επεξεργασία και την επιλογή φωτογραφιών. Με τις ψηφιακές δυνατότητες, μπορείς να έχεις δεκάδες καρέ από κάθε σκηνή και μπορείς να κάνεις εκατοντάδες αλλαγές σε κάθε καρέ με το κατάλληλο λογισμικό. Υπό αυτές τις συνθήκες, εάν ο φωτογράφος δεν γνωρίζει τι θέλει ή προσπαθεί να εκφράσει, θα χαθεί σε έναν λαβύρινθο εικόνων.

Ο Naraghi αιχμαλωτίζει την Νέα Υόρκη. Από το Instagram του.

Αυτό δεν περιορίζεται μόνο στη φωτογραφία. Τώρα είναι δυνατή η δημιουργία κινηματογραφικής ταινίας με κινητό τηλέφωνο. Με τη μείωση των τιμών των τρισδιάστατων εκτυπωτών, είναι επίσης εύκολο να δημιουργήσεις γλυπτά. Αυτό συνέβη στους σχεδιαστές γραφικών πριν από χρόνια, όταν το Photoshop έφερε εργαλεία γραφιστικής στις μάζες. Εκείνη την εποχή, πολλοί σχεδιαστές γραφικών αντιστάθηκαν στα γραφικά υπολογιστών. Ωστόσο, οι τεχνολογικές εξελίξεις δημιουργούν περιορισμούς μόνο για άτομα, που βασίζονται αποκλειστικά στην τεχνική για τις δημιουργίες τους. Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι ο χρόνος για ορισμένα μέσα, όπως η φωτογραφία ή η ζωγραφική, έχει λήξει, αλλά αυτό ισχύει μόνο για καλλιτέχνες, που δεν έχουν τίποτα άλλο να πουν. Κανένα μέσο δεν “λήγει” ποτέ. Μόνο ένας καλλιτέχνης μπορεί να λήξει.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.