Μιανμάρ: Η ζωή σε μια αποικία λεπρών

Η αποικία λεπρών St. Joseph Cotto Legnos στην νότια πολιτεία Shan. Φωτογραφία: Pyay Kyaw/The Irrawaddy

Το άρθρο αυτό του Pyay Kyaw προέρχεται από το Irrawaddy, μια ανεξάρτητη ειδησεογραφική ιστοσελίδα στη Μιανμάρ, και αναδημοσιεύεται στο Global Voices βάσει συμφωνίας ανταλλαγής περιεχομένου.

Επτά μίλια από την πόλη Loilen στην νότια πολιτεία Shan, η Αποικία Λεπρών St. Joseph Cotto Legnos, γνωστή τοπικά ως Καταφύγιο Λεπρών Hohkai, εγκαθιδρύθηκε από έναν Ιταλό ιερέα πριν από 70 χρόνια και αποτελεί τόπο διαβίωσης για 90 λεπρούς από όλη τη Μιανμάρ.

Οι ασθενείς, από 13 έως 80 ετών και άνω, συχνά υποφέρουν από δυσπλασίες άκρων, που προκαλεί η ασθένεια, και δέχονται περίθαλψη από τους ιερείς.

Όσοι μένουν στο καταφύγιο ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, αλλά τα προϊόντα τους αποφεύγονται στις τοπικές αγορές λόγω του στίγματος που υπάρχει γύρω από την ασθένεια.

Η πλειοψηφία των ασθενών δεν σχεδιάζουν πλέον να επιστρέψουν στις οικογένειές τους, αλλά αφήνουν τη μοίρα τους στα χέρια του Θεού.

Μια τέτοια ασθενής, ονόματι Μaya, ανέφερε ότι θα ζήσει μέχρι το τέλος στο καταφύγιο. Θυμάται ότι την ανάγκασαν να ζει στο κοιμητήριο της πόλης της λόγω της ασθένειας και να ξετρυπώνει στα κρυφά το βράδυ για να δει την οικογένειά της.

Το καταφύγιο δε λαμβάνει κυβερνητική χρηματοδότηση, παρά τη βοήθεια που παρέχει στους ασθενείς και βασίζεται σε δωρεές από άλλες χώρες.

Για τους λεπρούς που δεν επιθυμούν να μείνουν εντός του καταφυγίου, οι ιερείς ίδρυσαν μια αποικία με πέντε χωριά, που φιλοξενούν μέχρι 300 άτομα.

Το 2003, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι είχε επιτύχει έναν πρώιμο στόχο εξάλειψης της λέπρας, μειώνοντας τα περιστατικά σε ένα ανά 10.000 άτομα..

Αν και ο αριθμός νέων περιστατικών στη Μιανμάρ έχει μειωθεί τα τελευταία 10 χρόνια, υπήρξαν 2.877 περιπτώσεις το 2014 και 2.571 το 2015, σύμφωνα με το Γενικό Νοσοκομείο της Ρανγκούν.

Παρακάτω δίνονται ορισμένες φωτογραφίες, που απεικονίζουν την καθημερινότητα όσων ζουν στο καταφύγιο λεπρών:

Κάθε πρωί στις 6, οι ασθενείς, αρκετά αδύναμοι πολλοί από αυτούς, προσεύχονται στο παρεκκλήσι του κέντρου. Φωτογραφία και λεζάντα: Pyay Kyaw / The Irrawaddy

Οι δυνατότεροι ασθενείς μαγειρεύουν για τους πιο αδύναμους. Φωτογραφία και λεζάντα: Pyay Kyaw / The Irrawaddy

Όσοι μένουν στο καταφύγιο ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, αλλά τα προϊόντα τους αποφεύγονται στις τοπικές αγορές λόγω του στίγματος που υπάρχει γύρω από την ασθένεια. Φωτογραφία και λεζάντα: Pyay Kyaw / The Irrawaddy

Γεωργία στο καταφύγιο. Φωτογραφία: Pyay Kyaw / The Irrawaddy

Όσοι μπορούν και δουλεύουν στις φάρμες ή στο δάσος επιστρέφουν το βράδυ στο κέντρο και ξεκουράζονται. Φωτογραφία και λεζάντα: Pyay Kyaw / The Irrawaddy

Μπάνιο στο καταφύγιο. Φωτογραφία: Pyay Kyaw / The Irrawaddy

Η καθημερινότητα το απόγευμα στο καταφύγιο. Φωτογραφία: Pyay Kyaw / The Irrawaddy

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.